Op een dag belde mijn fokvriend en vroeg of ik binnenkort langs wilde rijden en een nest van acht ragdoll-kittens wilde fotograferen voor hun 1e maand verjaardag. Toevallig kon ik daar een paar dagen eerder terecht. Ze waren vier weken oud toen ik de eerste fotoserie maakte. Er was een kleine jongen met blauwe wanten die me bleef volgen met zijn ogen terwijl ik me bewoog om betere hoeken voor foto's te krijgen. Hij probeerde vaak uit de mand te komen. Zijn nestgenoten leken allemaal tevreden om in de mand te blijven en te spelen of te slapen. Maar deze kleine jongen ging door met zijn capriolen, vastbesloten om mijn volledige aandacht te krijgen.
Ik tilde hem eruit en hield hem een paar minuten vast en hij viel meteen in slaap op mijn schoot. Na een
kort dutje, ik legde hem terug in de mand met zijn broers en zussen.
Toen deze kittens zes weken oud waren, kwam ik terug om meer foto's te maken. Zijn fokker had hun nest naar een andere kamer verplaatst en terwijl ze een paar kittens voor me ging halen, kwam plotseling dit kleine blauwe streepje, rennend zo snel als zijn kleine pootjes zouden gaan, naar me toe om me te ontmoeten. Hij hoorde mijn stem, rende door deze lange gang en stopte aan mijn voeten, keek op in mijn ogen en miauwde naar me. Natuurlijk kon ik het niet laten, dus pakte ik hem op en liep terug naar waar zijn broers en zussen waren. Maar de hele middag was hij nergens tevreden, behalve bij mij.
Ik kon terugkeren toen ze acht weken oud waren. Toen ik de voordeur binnenkwam, pratend met de fokker, sprong deze kleine blauwe jongen van de krabpaal en kwam zo snel de hoek om rennen dat zijn achterpoten onder hem vandaan glipten. Weer stond hij op, stopte, keek naar me op en sprak tegen me. Het was alsof hij zei:'Waar ben je geweest? Ik heb op je gewacht.'
Ik kreeg die middag veel foto's van hem en zijn nestgenoten. Maar hij was er altijd vlak bij mijn voeten. Nadat ik klaar was met het maken van foto's en een paar minuten ging zitten, kwam hij naar me toe en klom op mijn broekspijp, ging op mijn schoot zitten en viel meteen in slaap. Na ongeveer 30 minuten glimlachte zijn fokker naar me en zei:"Het lijkt erop dat je bent gekocht en betaald door deze kleine blauwe jongen." Ja, hij had mijn hart gestolen.
En omdat hij altijd al op de foto wilde, heb ik hem Kodak Moment genoemd.
Kodak werd een fokjongen voor mij. Ook al heeft hij maar een paar nestjes voor mij gehad, hij heeft toch enkele van mijn favoriete poezen voortgebracht. Hij maakte prachtige kittens en ze hadden allemaal zulke mooie, expressieve, blauwe ogen.
Kodak was een geweldige vader voor zijn kittens. Hij vond het heerlijk om met ze te spelen en hij ging zelfs liggen en liet ze doen alsof ze hem verzorgden. Hij en een dochter, Halle, werden vaak zo gezien. Ik heb vaak gezien hoe Kodak Halle net genoeg een kopstoot gaf om haar neer te slaan, dan plofte hij naast haar neer, met zijn buik omhoog, en ze begon hem te zogen. Al die tijd knelden zijn voeten, net als een moederkat.
Kodak houdt ervan om gekamd te worden, waarschijnlijk meer dan welke kat dan ook die ik ooit heb gekend. Zelfs vandaag zal hij soms ondersteboven recht voor me ploffen en niet bewegen totdat ik de kam krijg. Ik heb vaak gedacht dat zijn huid misschien wel pijn deed van het feit dat ik hem zo vaak en zo lang kamde. Elke keer dat ik probeerde te stoppen, sprong hij voor mijn handen en plofte weer neer. Al die tijd praat hij ook tegen mij.
Kodak denkt echt dat hij de koning van ons huishouden is. Hij kan enigszins veeleisend zijn wanneer hij iets wil. Hij laat je ook echt weten wat hij wil. Hij houdt van praten en zal steeds luider worden als je hem probeert te negeren. Het is zo grappig.
Kodak is nu al elf jaar het licht van mijn leven. Hij is zo'n speciale Ragdoll.
