Een maand geleden wist ik niet of Caymus hier zou zijn om zijn 16e verjaardag vieren. Ik wijt het feit dat hij hier nog steeds is, onder meer aan ozontherapie.
Op 5 juni werd bij Caymus een nierziekte in een later stadium vastgesteld. Het kwam als een grote schok - aangezien zijn progressie snel was. We begonnen onmiddellijk met sub Q-vloeistoffen en hij kreeg ze ook intraveneus. Nadat ik het grootste deel van de schok en een deel van het verdriet had doorstaan, plaatste ik erover op onze Facebook-pagina. Op 12 juli liet hij opnieuw bloed afnemen en het was nog verder gevorderd. Op 5 juli hadden The Two Crazy Cat Ladies een interview met Dr. Margo Roman, een holistische dierenarts bij MASH Main St. Animal Services. van Hopkinton. Ze bespraken ozontherapie en fecale transplantaties. Jena, een lezer van Floppycats, die al contact met me had opgenomen over Caymus, met suggesties en ondersteuning, zag de video toevallig live en typte:"Zal het helpen bij katten met nierfalen?" – vragen om Caymus.Dr. Roman beantwoordde de vraag na ongeveer 55 minuten en zei dat ze succes had gehad met katten met nierfalen.
Nadat de bloedresultaten van Caymus verslechterden, nam ik contact op met Dr. Sally Barchman van het State Line Animal Hospital &Holistic Health , waar Caymus heen ging voor acupunctuur om te zien of ze ervan wist. Ze bekeek de video en vond het het proberen waard. Dus toen begon de zoektocht naar ozontherapie in Kansas City. Ik vond er veel plaatsen voor mensen - maar nee, dierenartsen. Ik werd toen geleid om een dierenarts te vragen - Dr. Landau van Stillwell Animal Hospital &Equine Center, P.A., om te zien of ze iemand kende. Ze zei dat ze het niet deed, maar erin geloofde en zou rondbellen en contact met me opnemen. Nog geen 15 minuten later belde ze me terug om me te vertellen dat Dr. Linda Faris van het Northland Animal Hospital het had gedaan. Ik belde ze onmiddellijk om het te verifiëren. Ze zeiden van wel en dat ze de volgende dag (17 juli) om 11 uur een afspraak hadden met Dr. Faris. Ik nam het.
Op die vrijdag (17 juli) was Caymus slecht - hij wilde zijn hoofd niet optillen, mijn moeder was beschrijft hem als lusteloos. Als u een kat met nierfalen heeft gehad, weet u dit goed. Ik wilde hem bijna niet meenemen, wilde hem niet meer doorverbinden, maar we gingen. We gingen en Dr. Faris kwam de kamer binnen, keek naar Caymus en zei:"Ik had niet gedacht dat hij dit helder en alert gezien zijn bloedwerk' (ik geloof dat adrenaline hem had opgefleurd - maar ik wist hoe hij thuis was, dus ik begreep haar opmerking). Ze zei ook dat hij het misschien beter deed dan bloedonderzoek vanwege alle dingen die we deden - Cerenia, Azodyl, Herbs, Fluids, B12. Gelukkig vertelde Dr. Faris dat ze trainde onder Dr. Roman (de dierenarts die Jena zag geïnterviewd) voor ozontherapie. Ze stelde voor klein te beginnen met Caymus – 20 cc ozontherapie rectaal toegediend – en de volgende dag of maandag nog een behandeling te doen. Mijn gevoel zei dat ik het de volgende dag moest doen.
De volgende therapie was zaterdag (18 juli) - hij kreeg 40cc. Na beide eerste behandelingen kwam hij thuis en poepte meteen in zijn box (wat ook goed is voor een nierkat) en bleef toen behoorlijk moe - wiebelig lopen en leeglopen. Op zaterdagavond huilde ik tegen mijn moeder en zus , en vertelde dat ik hem niet veel langer zo kon zien. Toen kwam zondag (19 juli) - ik ging 's ochtends naar hem toe om hem vocht te geven, mijn moeder had een briefje achtergelaten:"Caymus is meer 'levendig' vanmorgen - at zijn eten en gedroeg zich bijna zichzelf.' Nadat ik hem vocht had gegeven, waren mijn ouders in hun kelder aan het werk, dus ik bracht hem naar beneden en hij wilde verkennen - en ik was verbaasd. Ik kreeg veel reacties op dat bericht – hoopvol, behulpzaam en zelfs mensen die ozontherapie hadden gekregen en zeiden wat voor wonderen het had gedaan. Ik kreeg ook opmerkingen dat ozontherapie kwakzalverij was en niet goedgekeurd door de FDA. Toen kwam zondagavond - ik was aan het knoeien met Murphy (de broer van Caymus) en keek om en zag Caymus zichzelf schoonmaken. Maar het was van korte duur.
Op maandag 20 juli gingen we voor zijn derde behandeling. Dinsdagavond stuurde mijn moeder een video naar mijn zus en mij en zei:"Hier word je blij van." Video was van Caymus die zichzelf ECHT aan het schoonmaken was - ongeveer 2 minuten. Woensdag betrapte mijn moeder hem erop dat hij zichzelf weer aan het schoonmaken was. Op donderdag kwam hij de keuken binnen slenteren toen ik langskwam om hem vocht te geven. Hij had zijn 5e behandeling tegen de tijd dat ik deze video opnam (op 31 juli) - en kreeg ook direct daarna acupunctuur van Dr. Faris. Caymus begon fecale transplantatiepillen en vele andere dingen. Ik hoop op de site een pagina te maken over alles wat we met hem hebben geprobeerd.
Hartelijk dank aan Dr. Sally Barchman, Dr. Linda Faris, Dr. Leanne Landau, Dr. Margo Roman, Floppycats-lezeres Jena en The Two Crazy Cat Ladies voor hun liefde voor katten en hun werk!! Ik heb een video gemaakt over de ozontherapie van Caymus en wilde ik met je delen – maar Caymus wil er niet over praten. Een dame die haar vinger in haar kont steekt, is niet waar verjaardagen over gaan (maar we zijn haar erg dankbaar!!).
Zoals velen van jullie weten, ben ik absoluut dol op Caymus. Hij is een soulmate van mij. Hij woont bij mijn ouders, zijn halfbroer Murphy en Parker (een Duitse herder). Caymus en Murphy zijn in november 2004, vlak voor Thanksgiving, bij mijn ouders komen wonen. Mijn Ragdoll-kat uit mijn kindertijd, Rags, was toen 15 en ik had mijn moeder overgehaald om een kitten te nemen vanwege de veroudering van Rags. We wilden een zeehond met een vuurzee want toen mijn tante in de jaren 80 voor het eerst een Ragdoll-kat kreeg, kreeg ze dat en werden we verliefd op hem. Hij was prachtig. Toen ik op internet begon te zoeken naar zeehondenhandschoenen met een bleke Ragdoll-kittens, vond ik er twee en begon met de fokkers over hen te e-mailen. Toen de fokker van Caymus en Murphy, Cindy Carpenter van Bluegrass Rags, ontdekte dat we een 15-jarige hadden, stelde ze sterk voor om twee kittens te nemen in plaats van één. Ze zei dat ze met elkaar zouden spelen en de oude man waarschijnlijk met rust zouden laten. Het was waarschijnlijk het beste advies dat we ooit hebben gekregen. Murphy heeft een blauwe want met een volle broer van Blaze, maar mijn moeder geeft de voorkeur aan zeehondenhandschoenen, dus stelde Cindy een zeehondenhandschoen voor uit een ander nest dat ze had. En zei dat de kittens dezelfde vader hadden. En zo kwam Caymus in ons leven.
Mijn vader, die vóór Rags geen kattenfan was, was moeilijk te overtuigen dat we niet alleen een kitten - maar twee kittens! Daarom hebben we Caymus vernoemd naar een van zijn favoriete flessen wijn, Caymus.
Ik kan je echter wel zeggen:16 jaar later is Caymus zo'n Caymus. Hij zou geen andere naam kunnen hebben - nou ja, behalve mijn overvloed aan bijnamen - Newy, NUSS!, Cay-cay-newin', enz. Ik noem hem tegenwoordig meestal Newy. De vacht van Caymus is de rasbeschrijving voor een Ragdoll-kat - het is pluche, mat niet, voelt goddelijk luxueus aan. Zelfs als zijn nieren het laten afweten, heeft hij nog steeds een fatsoenlijke vacht (veel "nierkatten" hebben klonterige vachten en de zijne kan klonterig in en uit gaan). Hij is hemels om aan te raken - en hij past ook in het stereotype van het ras als je hem kiest omhoog - hij is slap als een Ragdoll (tenzij hij ergens gestrest over is) en heeft ZEKER een pick-up met twee handen nodig, anders valt hij uit je ene hand.
Caymus is de afgelopen twee maanden naar twee nieuwe dierenartsen gegaan - een die hij nog nooit eerder had gezien en ze allebei zijn VERBAASD door wat een geweldige patiënt hij is. Eentje wilde dat we hem binnenbrachten, alleen maar omdat hij zo zacht is. Vanwege COVID-19 is onze afspraak met die dierenarts beperkt tot een telefoongesprek via de luidspreker. De chiropractor kwam binnen om Caymus te zien, had hem nog nooit eerder ontmoet en toen ze dat deed, hoorde ik de andere dierenarts zeggen:"Ik weet het, is hij niet geweldig?" En ja, ja, ja, ja - dat is hij!
Caymus is altijd de grootste kat in onze familie geweest in lengte, lengte en gewicht. Naarmate hij ouder werd, is hij wat afgevallen, maar blijft hij de "grootste" in lengte en lengte. Op zijn hoogtepunt woog hij 17 pond, een nierziekte heeft hem teruggebracht tot 12 pond.
Caymus heeft een klein hoofd, grote oren en een groot lichaam, en zou zeker nooit doorgegaan zijn voor een show Ragdoll-kat , maar mijn god, wat vind ik hem prachtig. Hij had respect voor mijn Rags, en daarom zal ik altijd van hem houden.
Hij is het aardigste en liefste dier dat ik ooit heb gekend (de enige keer dat ik hem echt wraak heb zien nemen is met honden). Toen hij voor het eerst bij mijn ouders kwam wonen - mijn ouders hadden een erg relaxte, geweldige Duitse herder, Tucker - die katten respecteerde. Maar toen we de Duitse herder van mijn ouders, Napa, voor het eerst kregen, was hij echt overstuur - plaste in mijn douche van de stress, enz. In de loop van Napa's leven werden ze beste vrienden. Caymus is nu op zijn 4e (?) Duitse herder, de 3-jarige van mijn ouders, Parker.
Ik kan in de slechtste bui zijn – depressief over het leven – maar Caymus, Caymus zal me opvrolijken. En egoïstisch is dat een van de dingen die ik het meest aan hem zal missen - hij heeft het zeldzame vermogen om me op te vrolijken - dus zijn toestand valt me nu erg zwaar. Ik trek niet langer aan zijn energie en probeer hem al de mijne te geven.
Alleen al het noemen van zijn naam maakt me blij – hij brengt een vreugde in mijn ziel die maar weinigen onmiddellijk kunnen brengen. Ik hou van zijn spinnen en zijn persoonlijkheid is zo raar en ongemakkelijk dat ik niet echt weet hoe ik het moet beschrijven. Hij loopt een kamer binnen zoals Iejoor van Winnie de Poeh... maar hij is niet verdrietig of depressief - maar het is dat, "hey, jongens ..." type benadering. Ik hou gewoon van zijn aanwezigheid. Hij wordt wel speels en alert, maar niet zoals andere katten. Ik zou zeggen dat Trigg veel Caymus-achtige kenmerken heeft - vooral in hun skidish-ness. Caymus woont in een huishouden dat VEEL drukker is dan het mijne.
Ik zeg vaak tegen Caymus dat als iedereen in de wereld hem had, de wereld een veel gelukkiger en vrediger plek zou zijn Dus technisch gezien is Caymus de kat van mijn ouders. Ik vraag mijn moeder elk jaar voor mijn verjaardag en voor Kerstmis om hem aan mij cadeau te doen. Ze zal het niet doen. En om heel eerlijk te zijn, ik kon hem niet van Murphy afpakken - ze zijn een verbonden paar. Ik woonde toen ik begin twintig was bij Caymus en Murphy toen ik nog bij mijn ouders woonde, dus ik heb het gevoel dat ze ook mijn katten zijn. Ik ga naar al hun dierenartsafspraken met mijn moeder en check altijd bij hen in.
Gelukkige 16e verjaardag voor mijn mooie Caymus! Ik hoop dat we nog een behoorlijke hoeveelheid tijd samen hebben.
