Honden snuffelen routinematig aan elkaars kont. Maar waarom? We hebben allemaal honden aan elkaars kont zien snuffelen. Grote honden, kleine honden, pluizige honden, slanke honden. Zij. Alle. Doen. Het. Kleine honden lijken vooral blij te zijn met het snuiven van de kont op neushoogte van een grotere hond. Het is zo handig! Ondertussen worden de mensen die met de honden meegaan om te wandelen, ongemakkelijk achtergelaten, beschaamd lachend en dingen zeggend als:"Ja, dat doet hij."
Maar je hoeft je niet te schamen, mensen. Deze routine om je billen te snuiven is niet anders dan wanneer je je oogbollen gebruikt om iemands haar en kleding op te merken. Honden kunnen zelfs de stemming van een andere hond bepalen door aan de kont te snuiven, op dezelfde manier waarop we de stemming van een ander kunnen opmerken door een glimlach of een frons te zien. Laten we eens kijken hoe ze het doen.
Honden zijn veel, veel beter in het ruiken van dingen dan mensen. Waar mensen ongeveer 5 miljoen reukreceptoren in hun neus hebben, hebben honden 150 miljoen tot 300 miljoen, afhankelijk van het ras. Bloedhonden zijn bijvoorbeeld enkele van de beste hondensnuffelaars. Ongeveer een derde van het brein van een hond is gewijd aan het verwerken van deze geursignalen, terwijl een mens slechts 1/20 van zijn hersenen gebruikt voor geuren.
Honden hebben ook een speciaal gebied in hun snuit dat een Jacobson-orgel wordt genoemd, of meer officieel, het vomeronasale orgel. Het heeft openingen in het dak van de mond van een hond en een directe verbinding met de hersenen van de hond. Maar het pikt geen geuren op zoals we ze zien, zoals lavendel of benzine die op de bries waait. Dit orgaan doet meer als chemische analyse van de moleculen die het binnenkomen. Zo kunnen honden het geslacht, de stemming en de gezondheid van een andere hond aflezen.
In de buurt van de basis van hun staart hebben honden anale zakjes. Ze stinken vreselijk voor mensen, dus je gaat er waarschijnlijk van uit dat honden dat willen met het snuiven van hun billen. Vooral beagles, die nog nooit een vieze geur hebben gezien waar ze niet in wilden rollen.
kont nee! De geuren die we ruiken zijn niet waar honden naar op zoek zijn. Die klieren zijn apocriene klieren, en mensen hebben ze ook. Honden merken de poepgeur niet eens echt op; dat is gewoon een andere geur. Ze zijn op zoek naar de informatie in de feromonen die door die klieren worden geproduceerd.
Deze chemicaliën worden verwerkt door het orgaan van Jacobson - dat, onthoud, geen geuren verwerkt zoals wij die kennen. Deze chemische cocktail is wat honden "lezen" om het geslacht, de paringsstatus, de stemming, de gezondheid van een andere hond te leren kennen, wat ze de laatste tijd hebben gegeten en waarschijnlijk nog veel meer. Er zijn apocriene klieren over het hele lichaam van een hond, maar die twee kontzakjes zijn het gemakkelijkst toegankelijk.
Dat is nu onbeleefdMensen hebben ook apocriene klieren, maar niet zoveel als honden. Die van ons zitten in onze oksels en – je raadt het al – ons kruis. Zoals we hebben gezien, gaan honden op zoek naar de gemakkelijk toegankelijke geur, wat resulteert in het altijd ongewenste kruissnuifje. Honden zullen vaker aan het kruis snuffelen van mensen die ze niet kennen om ze beter te leren kennen, wat het niet minder ongemakkelijk maakt.
