Als holistische dierenarts besteed ik veel tijd aan het helpen van klanten die op zoek zijn naar een tweede (of zelfs derde of vierde!) mening over de verzorging van hun huisdier. Omdat dit zo'n belangrijke functie is voor holistische dierenartsen, wil ik enkele van de meest voorkomende redenen delen waarom mensen een second opinion zoeken. In sommige gevallen is het te wijten aan een gemiste diagnose, terwijl het in andere gevallen gaat om een verkeerde diagnose - hoe dan ook, het komt vaker voor dan je zou denken, vooral als het gaat om bepaalde aandoeningen.
Hoewel we allemaal graag een juiste diagnose van de arts zouden willen krijgen (idealiter bij het eerste bezoek), is dit niet echt praktisch. De meest voorkomende redenen voor een gemiste diagnose zijn onder meer het falen van de arts om de noodzakelijke tests uit te voeren, of het onvermogen van de arts om te helpen omdat de cliënt het testen niet kan betalen of ideeën heeft die verschillen van die van de dierenarts vanwege iets dat hij/zij heeft gedaan. lees op internet.
Vorige week zag ik bijvoorbeeld een hond met een vreselijke huid die al meer dan een jaar leed. De eigenaren zagen me drie maanden geleden voor het eerst en bij dit tweede bezoek klaagden ze dat ik de hond nooit correct had gediagnosticeerd. Ik herinnerde ze er zachtjes aan dat ze alle testen die ik had aanbevolen hadden afgewezen, dus er werd nooit een diagnose gesteld. Bij het tweede bezoek gingen ze akkoord met de aanbevolen tests, maar omdat alle resultaten normaal waren, moeten er nog meer tests worden uitgevoerd om een diagnose te krijgen.
Ik heb geen idee of de eigenaren van de hond akkoord gaan met de extra kosten, maar als ze dat niet doen, kan ik niet veel doen omdat we nog steeds een gemiste diagnose hebben. (Ik ben om deze reden een groot voorstander van huisdierenverzekeringen, maar houd er rekening mee dat niet alle verzekeringen geschikt zijn voor holistische zorg, dus doe je onderzoek voordat je een polis afsluit.)
Ik diagnosticeer vaak en gemakkelijk ziekten bij huisdieren waarvoor nooit een diagnose is gesteld door de vorige arts, gewoon door de juiste laboratoriumtests uit te voeren. Vaak werden deze tests nooit aanbevolen door de vorige dierenarts en werd het huisdier gewoon (mis) behandeld met medicijnen, meestal antibiotica en steroïden.
Helaas zie ik veel van verkeerd gediagnosticeerde huisdieren. Ik zal een paar van de meest voorkomende verkeerd gediagnosticeerde problemen met u delen, maar laat me eerst vertellen waarom Ik denk dat er zoveel verkeerde diagnoses zijn. Ik geloof dat er twee redenen zijn waarom een dierenarts een huisdier een verkeerde diagnose stelt.
De volgende aandoeningen kunnen een verkeerde diagnose stellen door gevallen waarin de ogen vallen of door laboratoriumresultaten verkeerd te interpreteren.
Hypothyreoïdie wordt meestal verkeerd gediagnosticeerd wanneer alleen een T4-test (Total T4) wordt gedaan. De FT4-test (gratis T4) is veel beter, maar wordt vaak niet uitgevoerd omdat deze meer kost dan de T4-test. Beide schildkliertesten moeten op alle zieke huisdieren worden uitgevoerd, zodat we deze veelvoorkomende diagnose niet over het hoofd zien.
Bijnierziekte wordt meestal verkeerd gediagnosticeerd als leverziekte vanwege een verkeerde interpretatie van het bloedprofiel. Een verhoogde ALP duidt bijna altijd op bijnierziekte, maar wordt vaak verkeerd gediagnosticeerd als leverziekte. Een verhoogd ALT wijst daarentegen naar de lever en niet naar de bijnieren.
Veel huisdieren worden gediagnosticeerd met artritis alleen op basis van klinische symptomen. Hoewel dit niet per se verkeerd is, moeten, als de hond of kat niet binnen een paar dagen reageert op de juiste behandeling, röntgenfoto's en verder onderzoek worden gedaan om andere problemen uit te sluiten, zoals schijfaandoeningen, schildklieraandoeningen, de ziekte van Lyme en botkanker.
De meest voorkomende verkeerde diagnose treedt op wanneer een arts een knobbeltje voelt en het uitspreekt als een vette tumor die geen behandeling nodig heeft. Hoewel de meeste knobbels bij honden inderdaad vettumoren zijn (de meeste bij katten niet), zijn veel ook kankerachtige mestceltumoren. Alle knobbels moeten worden gediagnosticeerd via aspiratiecytologie of biopsie en als kanker worden beschouwd totdat het tegendeel is bewezen. Kleine laesies kunnen worden waargenomen, maar moeten worden verwijderd en biopsie worden uitgevoerd als ze groeien of van uiterlijk veranderen of de hond gaan krabben.
Ik zie zoveel huisdieren met "allergieën" die geen echte allergische dermatitis hebben. Zoveel van deze dieren hebben schildklieraandoeningen, voedselintoleranties, bijnieraandoeningen, schurft, pemphigus en huidinfecties veroorzaakt door verschillende gisten en bacteriën. Als uw jeukende hond of kat niet reageert op behandeling met steroïden, zijn allergieën waarschijnlijk niet de enige zorg.
Nogmaals, ik zie veel huisdieren met chronische oorinfecties die nooit goed worden gediagnosticeerd en behandeld. Bij alle oorgevallen moet cytologie worden uitgevoerd voor diagnostisch testen en een goede oorspoeling voorafgaand aan de behandeling. Oorinfecties hebben enkele weken nodig om te genezen, waardoor herhaalde behandeling thuis of in het veterinaire ziekenhuis nodig is, en de behandeling stopt wanneer de cytologie negatief is voor bacteriën en gisten. Chronische oorinfecties moeten worden gekweekt, aangezien veel van deze gevallen besmet zijn met vervelende dingen die niet langer doodgaan wanneer ze worden blootgesteld aan routinematige medicijnen.
Veel ooggevallen zijn eenvoudig te diagnosticeren en te behandelen. Ernstige oogziekten zoals hoornvlieszweren en -perforaties, evenals glaucoom en uveïtis, lijken echter op de normale eenvoudige oogproblemen. Ik beschouw oogproblemen als een noodgeval omdat ze heel snel ernstig kunnen worden. Alle ogen die er rood, troebel, jeukend of huilend uitzien, moeten onmiddellijk door uw dierenarts worden gezien. Deze ogen vereisen minimaal een Schirmer-traantest en fluoresceïnekleuring voor diagnostische tests.
Er zijn drie dingen die een dierenarts kan doen als hij/zij een hartruis hoort bij een "normaal" huisdier:negeer het en zeg tegen de eigenaar "we zullen het in de gaten houden" (verkeerd antwoord); het huisdier starten met hartmedicatie om hartaandoeningen te vertragen (ook een fout antwoord); of vertel de eigenaar dat de hond of kat een hartaandoening heeft en diagnostische tests nodig heeft (het enige juiste antwoord). Normale honden en katten krijgen zelden hartruis, dus ze hebben een volledige hartevaluatie nodig om het stadium en de ernst van de hartziekte te bepalen.
Zowel gemiste diagnoses als verkeerde diagnoses kunnen in de meeste gevallen worden voorkomen - zolang er maar twee dingen gebeuren.
Eerst, eigenaren van gezelschapsdieren moeten dierenartsen alles laten doen wat nodig is om een juiste diagnose te stellen. Als de kosten een probleem zijn, moet een huisdierenverzekering worden gebruikt om tot 90% van de zorgkosten te dekken, en eigenaren moeten de arts een realistisch budget voorleggen, zodat hij/zij een realistisch diagnose- en behandelplan kan presenteren.
Ten tweede, artsen moeten agressief diagnostisch testen nastreven en niet gewoon "wachten en kijken" naarmate de problemen verergeren. Bovendien moeten honden en katten die niet verbeteren met wat de juiste therapie lijkt te zijn, grondig opnieuw worden geëvalueerd.
Hoewel dit allemaal nogal grimmig lijkt, hoeft het dat niet te zijn. Door als een team te werken, moeten u en uw arts de gezondheidsproblemen van uw huisdier correct kunnen diagnosticeren en behandelen. Als u zich niet op uw gemak voelt bij een diagnose (of het ontbreken daarvan), zoek dan een second opinion. U kent uw hond of kat het beste en u moet namens hem proactief optreden!
