Trillen. Het is een van die dingen die ervoor zorgen dat je nog meer van katten houdt. Alsof dat mogelijk zou zijn.
Een triller is een kostbaar klein geluid, ergens tussen het koeren van een duif, een zoem en het geluid dat mijn elektrische tandenborstel maakt. Ik heb het horen beschrijven als een Spaanstalige gerolde "R", of als een speelgoedhelikopter, maar geen van deze beschrijvingen doet echt recht aan de triller. Je moet Delilah hier laten demonstreren:
Wat probeert een kat te zeggen als hij trilt? Ga verder en Google deze vraag. Iedereen lijkt te "weten" wat katten bedoelen als ze trillen. Maar we weten het niet echt. Nog niet. De wetenschap begint het idee van kattencommunicatie pas serieus te nemen.
Een groep wetenschappers erkende hoe weinig we weten over kattengeluiden en werkten samen om een "ethogram" van kattengeluiden te maken, dat een soort catalogus is van elk geluid dat we denken dat katten maken (de huidige telling is 21; ze maken waarschijnlijk meer ).
Onderzoekers analyseerden akoestisch de geluidsgolven van elke vocalisatie in een poging om ze allemaal te onderscheiden, omdat ze moeilijk van elkaar te onderscheiden zijn. Wanneer houdt bijvoorbeeld een sisklank op en begint een spuug? Ze probeerden ook te achterhalen onder welke omstandigheden katten elk geluid gebruikten.
Verbazingwekkend genoeg produceren huiskatten een grotere verscheidenheid aan geluiden dan enige andere carnivoor op de planeet. Deze vergelijking omvat honden, die socialer zijn dan katten en dus naar verwachting nauwkeuriger willen communiceren, en de naaste verwant van de huiskat, de Afrikaanse wilde kat.
Het gekke is dat katten, terwijl ze zelf roofdieren zijn, eigenlijk kleine prooidieren zijn. Kleine prooidieren hebben de neiging om minder te vocaliseren dan grote roofdieren, omdat dieren die veel lawaai maken, sneller in het avondeten van iemand anders veranderen.[1] Het was echt een verrassende bevinding.
Katten zijn fascinerende kleine raadsels, nietwaar?
Deze wetenschappers hebben ook specifieke woorden aan elk geluid toegewezen, zodat toekomstige wetenschappers het er allemaal over eens kunnen zijn dat een triller een triller is, en geen gebabbel, of getjilp, of chirr, of een chirrup. Als je vandaag Google "kattentriller" gebruikt, zul je merken dat niet iedereen het erover eens is hoe dit geluid wordt genoemd, en veel "experts" zullen ten onrechte beweren dat een gebabbel, bijvoorbeeld, en een triller, echt hetzelfde zijn. Dat zijn ze niet.
(Als je meer wilt weten over wat kattengeklets is, lees dan dit bericht:"Waarom klappert mijn kat met haar tanden?")
Deze specifieke studie noemde de triller een 'begroetingsoproep'.
Dat onderzoekspaper is net klaar in 2020. Zo ver lopen we achter in het begrijpen van kattencommunicatie met geluid.
De studie noemde de triller een begroeting, maar leverde geen bewijs om die bewering te ondersteunen.
Een andere studie probeerde wat dieper te graven. Een stel wetenschappers in Brazilië die 74 katten bestudeerden, probeerden erachter te komen welke geluiden katten gebruikten in prettige situaties en welke geluiden katten gebruikten in onaangename situaties. Ze verdeelden de groep in tweeën, waarbij de 'prettige' groep een snack kreeg en de 'onaangename' groep een autoritje.
Alleen de snackgroep trilde. De katten die dachten dat ze een ritje in de auto gingen maken, trilden niet. Met andere woorden, we weten nu dat katten de triller alleen gebruiken als ze zich goed voelen.
Interessant is dat trillen een geluid is dat katten maken met hun mond dicht. De wetenschappers merkten op dat de snackkatten de neiging hadden om alleen gesloten mondgeluiden te maken, inclusief spinnen en piepen naast trillers.
Katten in de autoritgroep hadden de neiging om met open mond geluiden te maken, iets wat de onderzoekers 'geluid met geforceerde intensiteit' noemden, inclusief grommen en babbelen.[2] Het is geen verrassing dat dit soort geluiden, vooral grommen, het soort zijn dat katten maken als ze zich minder dan geweldig voelen.
Een lopend onderzoek in Zweden blijft doorgaan om meer te leren over hoe katten met hun mensen communiceren door middel van geluid. De wetenschappers noemen hun studie MEOWSIC - een verzonnen woord dat een combinatie is van 'muziek' en 'miauw' omdat ze proberen meer te weten te komen over hoe katten ritmepatronen en intonatie in hun stem gebruiken.[3]
Uit dit onderzoek bleek dat er meer dan één soort triller is. Er waren geluiden die ze chirrs noemden of chirrups die hoge trillers waren met een stijgende melodie. Er waren gegrom of gemompel dat lagere trillers waren. Er was gemompel of gekoester dat helemaal geen "rollende R"-geluid had.
En er waren klankcombinaties. Katten in dit onderzoek combineerden vaak spinnen en trillers, evenals trillers en miauwen, die ze, toepasselijk genoeg, een tril-miauw noemden.
Deze studie concludeerde dat katten de triller niet per se gebruiken om een specifieke boodschap uit te zenden. Maar katten gebruiken hun triller tijdens specifieke soorten interacties.
Katten trilden tijdens vriendelijke groeten (ben je ooit bedrogen nadat je thuiskwam van je werk?). Ze trillen tijdens het spelen. En ze gebruiken de triller om een vriendelijk verzoek te doen – misschien voor een traktatie of een knuffel.[4]
Een onderzoek naar moederkatten en hun kittens vond een andere context waarin katten trillen.
Deze wetenschappers ontdekten dat kittens reageren op de trillers van hun eigen moeder, meer dan andere geluiden die ze zou kunnen maken, zelfs haar miauwen. Kittens reageerden echter niet op zomaar een triller. Ze leren de trillers van hun eigen moeders en hebben de neiging niet te reageren op de trillers van een andere kattenmoeder.[5]
Hier is nog een interessante studie over kattencommunicatie en mensen. In 2003 speelden onderzoekswetenschappers kattengeluiden voor mensen. Sommige geluiden waren afkomstig van de eigen katten van de deelnemers. Sommige geluiden waren van vreemde katten.
Op basis van de opgenomen geluiden konden mensen de context van kattengeluiden nauwkeurig classificeren - maar alleen van hun eigen katten! Ze deden het niet zo goed met vreemde katten.[6]
Eén ding waar we duidelijk over moeten zijn als we het hebben over trillers of andere kattengeluiden, is dat het geluiden zijn, geen taal. Katten proberen niet met ons te praten als ze een geluid maken als een triller. De geluiden zijn aangeboren en vaak automatisch. Ze weerspiegelen de innerlijke emoties van een kat en zijn vaak een poging om ons (of een ander dier) iets te laten doen wat ze willen, maar ze zijn geen taal.[7]
Maar we lijken ze toch te begrijpen! Door onze lange omgang met katten hebben we geleerd hoe onze eigen katten in verschillende contexten klinken en wat de geluiden die ze maken kunnen betekenen.
"Katten zijn gedomesticeerde dieren die hebben geleerd welke hefbomen ze moeten indrukken, welke geluiden ze moeten maken om onze emoties te beheersen", vertelde onderzoeker Nicholas Nicastro aan de Cornell Chronicle in 2002. "En als we reageren, zijn ook wij gedomesticeerde dieren." [8]
Dus als je kat trilt, hoef je niet naar Google te rennen. Je weet waarschijnlijk al wat ze je probeert te vertellen.
