Mist Lucy wat snorharen? Wijs met de vinger naar haar broer Carter. Honden kauwen vaak op de snorharen van een ander tijdens verzorgingssessies. Met netheid heeft dit gedrag echter weinig te maken. Canadese neurowetenschappers hebben gesuggereerd dat dit schijnbaar aanhankelijke "snorhaarkauwen" in werkelijkheid een daad van dominantie zou kunnen zijn.
OPMERKING:"Dominantietheorie" is een veelbesproken onderwerp onder hondengedragsdeskundigen, maar wij bij Cuteness geven graag een stem aan schrijvers aan beide kanten van het debat. Zie ons artikel Sociale hiërarchie bij honden voor een tegengestelde mening.
Vissibrae
Snorharen zijn niet alleen schattig; het zijn extreem acute zintuigreceptoren. De technische term is vissibrae en, als antennes in meerdere richtingen, vergemakkelijken ze het vermogen van een hond om de fysieke omgeving te begrijpen en potentiële partners aan te trekken. Vissibrae zijn zo belangrijk, zegt hondenexpert Dr. Stanley Coren, dat ze allemaal terug te voeren zijn op specifieke punten in de hersenschors.
Waarom Whiskers?
Als het gaat om objecten van dichtbij, legt Dr. Coren uit, honden zien niet goed. Geef het de schuld van de plaatsing van hun ogen direct boven die pluizige snuiten. Toch is dit waar snorharen het overnemen. Ze helpen honden onderscheid te maken tussen items die ze het liefst eten, waarmee ze spelen of die ze liever vermijden. Honden gebruiken ook snorharen om door kamers te navigeren zonder tegen muren te stoten, beweging te detecteren en luchtstromen te beoordelen. Snorharen hebben nog een opmerkelijk kenmerk:ze helpen de verspreiding van feromonen, het hormoon dat leden van het andere geslacht aantrekt. Deze kleine aanhangsels zijn dus essentieel voor het verzamelen en paren van hulpbronnen.
Het Dalila-effect
Veel andere zoogdieren, waaronder muizen, hebben ook vissibrae. Onderzoekers van de Universiteit van Lethbridge in Canada, geleid door Dr. Justyna Sarna, observeerden groepen muizen in een laboratorium en theoretiseerden dat de grotere, meer dominante muis (mannelijk en vrouwelijk) gewoonlijk het "snorhaarkauwen" -gedrag vertoont, in wezen het teniet doen van zou- rivalen zijn. Hoewel ze pijnlijk zijn, accepteren slaafse muizen het vaak graag en zoeken ze het zelfs op. De wetenschappers noemden deze interactie het 'Dalila-effect', verwijzend naar het bijbelse karakter dat Sampsons lokken doorsneed - de bron van zijn fysieke bekwaamheid.
Van muizen en honden
Als Dr. Sarna's "snorhaarkauwen"-conclusies analoog zijn aan hetzelfde gedrag bij honden, zou dit bevestigen wat veel hondenbezitters al vermoeden. Door de snorharen van een ander weg te knabbelen, beweert een van uw honden dominantie over de andere. Niet dat Carter gestraft moet worden, hoor. De noodzaak om een "pikorde" vast te stellen is instinctief. Maar misschien wilt u dit inperken. Gewillig onderworpen aan of niet, het verlies van zo'n waardevol hulpmiddel is ongetwijfeld desoriënterend en stressvol voor Lucy, net zoals de tijd dat Carter je portemonnee begroef.
Door Christopher Lapinel
Referenties
NDI-gedragsmatig hersenonderzoek:het Dalila-effect; JR Sarna et al.
NCBI PubMed:de rol van vibrissae in gedrag
Psychologie vandaag:waarom honden snorharen hebben
Over de auteur
Christopher Lapinel blogt voor de Johnson Attorney's Group. Hij schrijft ook zijn eigen blog op bluestonewriter.com. Lapinel heeft een MLitt in creatief schrijven van de Universiteit van St. Andrews en doceerde Engelse compositie aan het LaGuardia Community College.
