Vurige dierenliefhebbers worden er vaak van beschuldigd hun huisdieren wild te antropomorfiseren tot een ronduit belachelijke mate. En niet zonder goede reden! Je hoeft geen geleerde dierengedragstherapeut te zijn om een wenkbrauw op te trekken als je maffe tante Martha zweert dat haar mini-schnauzer, meneer Schnitzel, extra zenuwachtig wordt als de Lakers een wedstrijd verliezen. Je kunt je ook afvragen of meneer Shnitzel echt de voorkeur geeft aan Mahler boven Merle Haggard, zoals die lieve oude tante beweert - MAAR houd je paarden daar. Sommige onderzoekers zeggen dat er heel goed een kern van waarheid kan zijn in het idee dat onze honden metgezellen een favoriete jam kunnen hebben, net als wij. In feite is dit een vrij algemene opvatting onder eigenaren van gezelschapsdieren - zozeer zelfs dat de verkoop van muziekalbums die speciaal voor dieren zijn gemaakt gestaag stijgt. Dus, is het tijd om Spot zijn eigen Spotify-account te krijgen? Lees verder en zie.
Welke geluiden graven honden?
Volgens Charles Snowdon, een dierenpsycholoog aan de Universiteit van Wisconsin-Madison, zijn hondenbezitters geneigd hun eigen muzieksmaak op hun huisdier te projecteren:"Mensen gaan ervan uit dat als ze van Mozart houden, hun hond ook van Mozart zal houden. Als ze van rockmuziek houden , ze zeggen dat hun hond de voorkeur geeft aan steen." Snowdons onderzoek suggereert echter dat dieren wel van muziek kunnen genieten, maar dat muziek 'soortspecifiek' moet zijn. Met andere woorden, wat muziek in onze oren klinkt, is hoogstwaarschijnlijk helemaal niet leuk voor de meeste dieren. Hij beweert dat een soort de voorkeur geeft aan 'vertrouwde' muziek met tonen, tempo's en toonhoogtes waaraan ze van nature zouden moeten worden blootgesteld. Mensen houden bijvoorbeeld van muziek met een tempo dat vergelijkbaar is met de gezonde menselijke hartslag en noten in hetzelfde register als menselijke spraak. Evenzo houden honden van melodieën met een tempo dat vergelijkbaar is met de hartslag van hun eigen ras (d.w.z. sneller voor een chihuahua en langzamer voor een Duitse dog) en in registers die vergelijkbaar zijn met hun vocalisaties. Interessant is dat, aangezien honden ter grootte van labradors en mastiffs hun stem uitbrengen in frequenties die vergelijkbaar zijn met die van een menselijke man, deze rassen meer geneigd zijn om van mensenmuziek te houden dan kleinere rassen.
Mozart versus Metallica
Naast de bevindingen van Snowdon, geeft onderzoek aan Queen's University, Belfast in 2002 geloofwaardigheid aan het idee dat muziek angst bij honden kan kalmeren. Onder leiding van psycholoog Deborah Wells werd in een reeks onderzoeken onderzocht of een bepaald type muziek - pop, heavy metal of klassiek - een effect kan hebben op de stressniveaus van dieren. De resultaten waren bevestigend. Angstige honden in dierenasielen die naar klassieke muziek luisterden, hadden significant lagere agitatieniveaus (d.w.z. blaften minder) dan degenen die werden blootgesteld aan muziek van heavy metalbands zoals Metallica. Natuurlijk kunnen deze resultaten je doen denken "nee duh!" - maar het is belangrijk om geen dierlijk gedrag te veronderstellen op basis van hoe wij mensen zelf zouden kunnen reageren. Snowdon ontdekte bijvoorbeeld dat tamarin-apen genieten van 'muziek' die bestaat uit schelle cellogeluiden met een hoog register, en dat soort dingen zou waarschijnlijk elke mens tegen de muur drijven.
Wat dacht je van huilen? Denkt je hond dat hij Pavarotti is?
Een belangrijke reden waarom veel hondenbezitters ervan overtuigd zijn dat hun hoektanden muziekliefhebbers zijn, is dat hun honden huilen wanneer ze bepaalde muziek horen (vooral als het blaasinstrumenten bevat) en sommige menselijke zangstemmen. Zijn ze echt aan het oefenen voor Carnegie Hall, of betekent hun gehuil iets heel anders? Experts zijn het erover eens dat huilen geen vreugdevolle uitdrukking van muzikale liefde is, maar geboren wordt uit een instinct om ofwel iemands identiteit in een roedel te versterken, of als een manier voor een eenzame hond om het gezelschap van anderen op te zoeken. Als de hond met een roedel mee huilt, begint hij meestal heel hoog, en moduleert dan naar beneden om zijn eigen unieke noot in het refrein te vinden. Een geïsoleerde hond die huilt uit eenzaamheid kan echter worden vergeleken (als je gewoon poëtisch geneigd bent om complexe menselijke emotionele toestanden toe te schrijven aan puppy's!) Met een gemartelde zanger die de blues jammert. Als dat zo is, is dat oké. Daar zijn we het helemaal mee eens.
BESCHIK DEEL 2:"Houden katten van muziek?"
Door Maya M.
