Een van mijn pleeghonden, Iggy, kwam naar me toe als een super verlegen jonge hond. Bij het asiel zat hij achterin de kennel ineengedoken. Hij was bang voor de waterslangen die werden gebruikt om de kennels schoon te maken, stromend water, mensen in uniform (zoals het kennelpersoneel dat de kennels besproeide om ze schoon te maken), harde geluiden en een heleboel andere dingen - dus in wezen mijn ideale project hond om te koesteren! Ik hou ervan om verlegen honden te koesteren en ze te helpen opgroeien tot gelukkige adopteerbare honden. Elke verlegen pleeghond is als een puzzel die tijd, geduld, training en natuurlijk liefde kost. Ik leer altijd iets nieuws van mijn opvanghonden, zoals toen Iggy plotseling doodsbang werd voor iets onverwachts...
...zijn looptuig aandoen! Ik had hem een paar weken opgevoed en zijn zelfvertrouwen groeide elke dag. Op een dag gebeurde er iets. Ik was me er niet eens van bewust totdat ik zijn harnas ging omdoen voor een wandeling - zijn activiteit in de wereld afgezien van het jagen op eekhoorns - en hij kromp ineen van angst en onderdanig urineerde over ons allebei! We leken allebei behoorlijk verrast! Ik maakte ons allebei schoon en deed toen voorzichtig het harnas weer over zijn hoofd (geen probleem) maar toen ik het om zijn borst ging vastmaken, trilde en plaste hij weer, arme kleine man. De volgende dag hetzelfde. Dus in plaats daarvan deed ik hem een martingaalhalsband om en maakte er een riem aan vast en we gingen wandelen, geen probleem. Maar het harnas was eng geworden! Ik moet per ongeluk wat van zijn vacht hebben gegrepen toen ik het vastmaakte zonder het te beseffen. Omdat hij super hard kan trekken als hij een eekhoorn ziet, is een harnas een veiligere keuze voor hem.
Ik moest hem opnieuw conditioneren om niet te denken dat het vastklikken van het harnas eng was.
(Disclaimer:ik ben geen neurowetenschapper, dus dit is het begrip van mijn leek over het leer- en geheugenproces!) Honden en andere zoogdieren coderen ervaringen als herinneringen in hun hersenen. Een gedenkwaardige gebeurtenis, zoals pijn, zorgt ervoor dat neuronen vaker vuren. Ze maken een “pad” dat in de toekomst weer gevolgd zal worden. Dus in het geval van Iggy's harnasangst, maakte het harnas dat werd vastgemaakt een pad van "Dat doet pijn, dat is eng!" Dus de volgende keer dat die gebeurtenis begon, zeiden zijn hersenen:"Dit gaat pijn doen!" en hij urineerde van angst.
Wat ik moest doen, is een nieuwe weg inslaan. Een manier om dat te doen met een hond die gemotiveerd is door voedsel, is de angstreactie te overschrijven met iets dat even of meer gedenkwaardig is - zoals geweldige traktaties voor een andere actie!
Voor Iggy, aangezien hij super goed was in het zitcommando, heb ik dat eerst geprobeerd. Ik deed het harnas over zijn hoofd, en in plaats van te grijpen om het vast te maken, voordat hij de kans had om te plassen, stond ik snel op en gaf hem mijn hand en verbale signalen voor "zit". Hij zag er een beetje verward uit, maar hij ging zitten - en toen gaf ik hem een enorm handvol geweldige traktaties! Hij had zoiets van:“HOE! Wat is er zojuist gebeurd?!?!? Dat was geweldig!!" Ik deed toen het harnas af en deed het nog een keer, deed het toen weer af en deed in plaats daarvan de halsband om en we gingen wandelen.
Ik weet niet echt hoe vaak het Iggy nodig zou hebben om de slechte herinnering te "herschrijven", dus ik gaf het acht keer:net voor onze twee wandelingen per dag met twee oh-mijn-hond-ton-van-traktaties elke keer een beloning. Op dag drie begon ik toen gewoon aan de gesp rond zijn buik te trekken, niet vast te maken, en toen deed ik de zit-traktatie. De eerste keer dat ik dat deed, bewoog hij en de ene kant van de gesp raakte de andere kant van de gesp en hij stak zijn staart in (een voorbode van bang plassen) maar herstelde snel toen ik opstond. Deed dat meer dan twee dagen en probeerde toen o zo terloops de gesp vast te maken. Hij zat eigenlijk in afwachting van de zit/traktaties die het gemakkelijker maakten en zodra de gesp klikte, kreeg hij een ENORME handvol lekkernijen en daar gingen we op onze wandeling!
Dus nu ziet Iggy het tuigje en gaat hij zitten! Ik beloon hem soms (slotmachine-stijl) en hij heeft SCARY met plezier vervangen door SIT voor zijn harnasgedrag.
