Als je ooit twee honden hebt zien spelen, weet je dat ze geluiden en acties kunnen maken die hun baasjes erg kunnen storen. Toch zijn vocalisaties een onderdeel van het spel, en zelfs als de geluiden die je hoort behoorlijk agressief van aard klinken, zijn ze vaak heel normaal. Veel eigenaren zijn verbijsterd als ze getuige zijn van het feit dat hun hond, of zelfs een puppy, een andere hond bij het nekvel grijpt. Ze vragen zich af:"Moet ik erin springen? Moet ik dit toneelstuk onderscheppen?" De bottom line is meestal luidruchtig, rauw spel is gewoon ongevaarlijk plezier. Maar er zijn momenten waarop honden overprikkeld kunnen raken en de speeltijd de drempel overschrijdt naar gevaarlijk gebied. Hoe weet je wanneer een andere hond bij de nek grijpen gewoon een spelletje is of dat er menselijke tussenkomst nodig is? Het is een goede vraag. Verkeerd spel kan leiden tot hondengevechten en ernstige verwondingen. Het is belangrijk voor eigenaren om te begrijpen wat normaal spel is, evenals de vroege tekenen van overmatige opwinding om gedrag te voorkomen dat rampzalige gevolgen kan hebben.
Voor een hond is het in het spel volkomen acceptabel om een andere hond bij het nekvel te grijpen. Het verschil zit hem in de bedoeling achter de actie. Er zijn subtiele verschillen die eigenaren zich moeten concentreren op het leren om hen te helpen identificeren wanneer het gedrag leuk is en wanneer het een serieuze wending heeft genomen.
In de vroege stadia van de puppytijd maken puppy's gebruik van hun nestgenoten en hun moeder om hun weg in de wereld te vinden. Gedurende deze tijd leren ze over bijtremming, een vaardigheid die hen in staat stelt vreedzaam samen te leven met mensen en andere dieren. Het is maar een van de vele belangrijke lessen die ze leren tijdens de kritieke eerste 12 weken van hun leven.
Omdat puppy's niet kunnen praten om te communiceren, beginnen ze de wereld met hun mond te verkennen. Lang voordat ze echt kunnen blaffen, gebruiken ze hun mond om zich in het spel uit te drukken. Jonge puppy's houden ervan om te vechten in het spel, en het is in deze tijd dat ze hun eigen kracht leren en deze veilig kunnen gebruiken. Hun nestgenoten leren ze snel wanneer een beet tijdens het spelen te veel is, en omdat de puppy's in hun beste leertijd zijn, gebruiken ze deze informatie om aan te passen hoe ze hun mond gebruiken tijdens het spelen. Het gewenste resultaat voor de puppy is immers om te blijven spelen, dus alles wat zijn nestgenoten ervan weerhoudt om dat te willen doen, zal hij in de toekomst vermijden om het opnieuw te doen. Dit is maar één reden waarom puppy's altijd bij hun moeder en hun nestgenoten moeten blijven tot ze minimaal 8 weken oud zijn. Het is van vitaal belang dat ze deze kritieke leertijd die niet door een mens alleen kan worden gerepliceerd, niet missen.
Sinds de mens vele jaren geleden begon met het creëren van hondenrassen, werden honden gefokt met specifieke taken in gedachten. Veel van de hondenrassen die we tegenwoordig hebben, waren oorspronkelijk bedoeld om hun baasjes te helpen bij de jacht. Voor honden zoals Terriers was hun rol in de jacht om naar de grond te gaan en een steengroeve te zoeken zodat de jager kon schieten.
Maar veel honden zijn ook uitstekend in het uitroeien van knaagdieren. Ze weten instinctief hoe ze knaagdieren op de meest effectieve en humane manier moeten doden. Wanneer een hond een prooi vindt en deze doodt, grijpt de hond het dier meestal bij zijn nek en schudt het snel maar hevig om zijn nek te breken. Deze ene actie is voldoende om het leven van het dier zo pijnloos mogelijk te beëindigen. Hoewel onze hedendaagse gevoeligheden een hekel hebben aan dit instinct bij onze dieren, is het door jaren en jaren van selectief fokken ingebed in veel van de hedendaagse hondenrassen om deze eigenschappen te produceren en te behouden.
Voor onze honden is het enorm bevredigend om het werk te doen waarvoor ze gefokt zijn. Honden zijn erg intelligent en kunnen bepalen tussen wat een prooi is en wat een dier is dat bedoeld is voor hun gezelschap. Omdat het voor hen zeer bevredigend is om samen met hun menselijke metgezellen op jacht te gaan, kiezen honden ervoor om ook met hun hondenvrienden schijn "jachtspelletjes" te doen. Hoewel ze ons bang kunnen maken met hun volume en schijnbare intensiteit, zijn het zeer gecontroleerde spellen die alleen voor de lol zijn bedoeld.
Als we honden in het spel nauwlettend observeren, zijn er tekenen die ons vertellen wanneer gedrag vriendelijk is en wanneer het potentieel gevaarlijk is. Het leren van deze verschillen is erg belangrijk. Het enige dat nodig is, is een hondengevecht om levenslange gedragsproblemen en angsten bij een hond te veroorzaken, dus een beetje voorzichtigheid nu zal veel hartzeer en later werk besparen.
De beste aanwijzingen dat uw hond het gewoon naar zijn zin heeft met zijn hondenvriend, zijn een ontspannen lichaamshouding, een hond die evenveel tijd doorbrengt om "dominant" te zijn als "gedomineerd" te worden, een buiging te maken en een vrolijke, speelse houding. Als uw hond zich terugtrekt en dan terugkeert voor meer van het "spel", heeft uw hond het naar zijn zin.
Het is echter goed om in gedachten te houden dat zelfs honden die van hun speeltijd genieten, overprikkeld kunnen raken, dus dit soort spel moet altijd strikt worden gecontroleerd en onderbroken bij het eerste teken van problemen.
Spel dat een wending neemt naar het serieuze wordt gekenmerkt door verschillende gedragingen. Een van de grootste aanwijzingen is dat een van de betrokken honden het spel niet meer leuk lijkt te vinden en probeert zich los te maken of zelfs onderdanig gedrag te vertonen, zoals op hun rug rollen.
Laag grommen is een zeer ernstige reden tot bezorgdheid. Dat is je waarschuwingssignaal en je krijgt er misschien niet veel van, dus onderbreek bij het eerste teken van grommen het spel onmiddellijk en verwijder je hond uit de situatie. Andere dingen om op te letten zijn montage, staren, haren die overeind staan of het laten zien van tanden. Elk van deze gedragingen is een sterke visuele aanwijzing dat het spel verslechtert en moet worden beëindigd voor de veiligheid van beide honden.
Interessant genoeg betekent het feit dat één speelsessie misgaat, niet noodzakelijkerwijs dat dezelfde twee honden niet meer samen kunnen spelen. Zoals bij elk spel, is het aan de eigenaar om goed toezicht te houden om ervoor te zorgen dat het niet uit de hand loopt. Het is altijd beter om een spel iets te vroeg te onderbreken dan iets te laat te wachten.
Als u tekenen van openlijke agressie ziet, moet u beide honden veilig scheiden en veterinair advies inwinnen. Er kan een medisch probleem zijn dat het gedrag veroorzaakt. Als agressief gedrag meer dan eens voorkomt bij uw hond, laat uw hond dan niet met andere honden spelen totdat u advies heeft ingewonnen bij een professionele trainer en bent begonnen met gedragsveranderingstraining om de veiligheid van uw hond en degenen met wie hij regelmatig speelt te garanderen.
Een opzwepend spelletje "Ik bijt je, jij bijt mij" kan gezond en heel leuk zijn voor onze honden. Door goed in de gaten te houden tijdens de speeltijd en elk spel dat u ongemakkelijk maakt te onderbreken, kunt u het "jachtspel" blijven spelen als een plezierig onderdeel van de sociale activiteiten van uw hond. Wees altijd voorzichtig. Veiligheid is de sleutel tot een leuke tijd voor iedereen!
