Wat is de gemiddelde levensduur van een Duitse dog? Het antwoord op deze vraag kan behoorlijk verrassend zijn, omdat het varieert van 8 tot 10 jaar oud. Met de juiste zorg en aandacht kan de levensduur van uw Duitse Dog echter aanzienlijk toenemen. Bovendien verlengen bepaalde factoren en symptomen waar u op moet letten de levensduur van uw pup, zoals het behouden van een gezond gewicht en regelmatige dierenartsenzorg. Blijf lezen om meer te weten te komen over de zorg voor uw Duitse dog.
Helaas meldt de American Kennel Club dat de gemiddelde levensduur van een Duitse Dog is van zo jong als zes jaar tot zo oud als twaalf. Geen van alle kan troost bieden aan hun geliefde menselijke ouders en familieleden. Wetenschappers weten niet waarom de grote, onverschrokken pups zo'n korte levensduur hebben. Ze vermoeden echter dat het te maken heeft met de grootte van het ras.
De Duitse Dog is vatbaar voor verschillende aandoeningen, meer dan het gemiddelde ras.
Het grootste gezondheidsprobleem bij de Duitse dog is een opgeblazen gevoel. Deze aandoening is vaak dodelijk. Het treedt op wanneer de maag draait en de bloedtoevoer afsnijdt. Zodra uw hond eenmaal de diagnose bloat heeft, komt deze vaak terug. Er zijn echter medische procedures beschikbaar om het risico na de eerste aanval van een opgeblazen gevoel te verminderen.
Ook bekend als maagdilatatie-volvulus (GDV), heeft het verschillende merkbare symptomen,
De behandeling moet in minder dan twee uur worden toegediend om overlijden te voorkomen. Zorg omvat het eerst behandelen van de hond voor shock en vervolgens het laten leeglopen van de maag tijdens een operatie. De dierenarts verwijdert ook elk beschadigd deel van de maagwand.
Cardiomyopathie is een vergroot hart. De aandoening verstoort de hartslag van de hond. Het kan ook leiden tot congestief hartfalen. Uw hond heeft mogelijk geen symptomen. De enige manier om het zonder symptomen of incidenten te detecteren, is door middel van elektrocardiografie (ECG). Als de Duitse dog congestief hartfalen ontwikkelt, zullen er merkbare symptomen zijn, waaronder hoesten door vochtophoping in de longen.
Gewrichts- en botgezondheidsproblemen komen vaak voor bij elk groot ras. De meest voorkomende voor de Duitse dog zijn heupdysplasie en artrose. Deze aandoeningen vreten langzaam de kwaliteit van leven van uw hond weg. Er zijn echter manieren om hun kwaliteit van leven te verbeteren en hen te helpen langer met de aandoening te leven terwijl ze nog steeds van elke dag genieten. Uw dierenarts kan bijvoorbeeld bepaalde supplementen voorstellen en ontstekingsremmende medicijnen voorschrijven. Fysiotherapie en gewrichtsvloeistofmodifiers kunnen mogelijk ook uw Duitse dog helpen.
Schildklieraandoeningen, zoals auto-immuunthyreoïditis, kunnen hypothyreoïdie veroorzaken. Behandeling is nodig om huisdieren met deze aandoeningen gezond te houden. Uw dierenarts kan de ziekte monitoren en reguleren met medicijnen. Testen omvat een eenvoudige bloedtest. Let op symptomen van hypothyreoïdie, zoals haaruitval op de vrachtwagen, achterkant van achterpoten en staart, een doffe vacht, schilferige huid en verminderde eetlust. Ook kan uw hond aankomen, ondanks dat hij minder eet. Spierverlies kan merkbaar zijn en naarmate het vordert, is traagheid mogelijk.
De Duitse Dog is een grote en lange hond, die op 32 inch op de schouder staat. Als ze op hun achterpoten staan, zijn velen groter dan sommige van hun eigenaren. Ondanks de grootte van de Duitse Dog zijn ze elegant en gracieus in alle bewegingen. Het ras is niet beperkt in kleur of patroon. De meest voorkomende is echter een zwart-wit patchwork, ook wel een harlekijnontwerp genoemd.
Hoewel de naam van de Duitse dog in het Frans vertaald wordt naar Groot Deens, is er geen bekend verhaal over hoe het hondenras in verband werd gebracht met Denemarken. De Duitse Dog is een Duits ras, in het Midden-Europese land Deutsche dog of Duitse hond genoemd.
In de vroege geschiedenis van het ras gebruikten Duitse edelen ze om op wilde zwijnen te jagen. Kort daarna en tot op de dag van vandaag is de Duitse dog een geweldige familiebeschermer.
Er zijn verschillende tips beschikbaar om welzijn en een lang leven te stimuleren. Als u van een fokker adopteert, zorg er dan voor dat u een gezondheidsgeschiedenis van de foklijnen krijgt. Let op genetische problemen, zoals cardiovasculaire problemen en heupdysplasie. Deze kunnen hun levensduur verkorten.
Stimuleer een gezond dieet dat voldoet aan alle voedingsbehoeften van het grote ras. Besteed veel aandacht aan portiecontrole. Duitse Doggen die te snel groeien, hebben meer kans op het ontwikkelen van musculoskeletale aandoeningen. Deze omvatten osteochondrose en dysplasie.
Dieet gaat hand in hand met fitness. Obesitas kan nog meer jaren van de levensduur van de Duitse dog scheren. Regelmatige veterinaire zorg kan u helpen het gewicht van uw hond te volgen en problemen vroeg op te vangen. Hoe vroeger de diagnose, hoe beter de prognose.
De Duitse Dog heeft een korte levensduur. Eigenaren kunnen echter de levensduur van hun huisdier verlengen door uitzonderlijke zorg. Ten eerste is het essentieel om de tekenen van een opgeblazen gevoel te kennen, de belangrijkste voorwaarde die het leven van een Duitse dog kan beëindigen. Regelmatige veterinaire controles, een voedzaam dieet, portiecontrole en lichaamsbeweging zijn allemaal van vitaal belang om uw Duitse dog gelukkig en gezond te houden.
De gemiddelde levensduur van een Duitse dog is minder dan een decennium. De meesten leven tussen de zes en tien jaar. Een voedzaam dieet, lichaamsbeweging, gewichtsbeheersing en regelmatige veterinaire zorg kunnen de gemiddelde levensduur van het ras verlengen.
De hoogte van de Duitse dog kan 32-inch bij de schouder bereiken, waardoor ze een van de hoogste hondenrassen zijn. Als we het echter op geslacht uitsplitsen, staat het mannetje niet minder dan 30 inch en het vrouwtje overspant 28 inch tot 30 of meer. Ze zijn dus niet mager als een Greyhound of groot als een Mastiff. In plaats daarvan heeft de Duitse dog een zeer gespierde lichaamsbouw.
Er is geen betrouwbare informatie over waarom de Duitse dog oorspronkelijk werd gefokt. Op een bepaald moment in hun geschiedenis jaagden ze echter op metgezellen voor wilde zwijnen. Als gevolg hiervan erkende de American Kennel Club het ras in 1889.
