Heeft uw hond kleine ongelukjes op de vloer? Moeten ze vaker plassen, moeite hebben met plassen of bloed bij de urine? Als dat zo is, kan je harige vriend zonder pootjes last hebben van blaasstenen.
Deze rotsachtige minerale formaties kunnen zich bij honden ontwikkelen, net als bij mensen, en ze produceren een aantal veelbetekenende symptomen die frustrerend kunnen zijn voor eigenaren en pijnlijk voor huisdieren. Het goede nieuws is echter dat blaasstenen bij honden kunnen worden behandeld en dat er een paar eenvoudige dingen zijn die u kunt doen om te voorkomen dat uw hond ooit ongemak ervaart. Lees verder om alles te weten te komen wat u moet weten!
Blaasstenen beginnen klein, maar worden na verloop van tijd groter. Sommige honden kunnen worden aangetast door een grote, enkele steen, terwijl andere een aantal stenen kunnen hebben, variërend van fijne, zandachtige korrels tot grind in grootte. Als uw hond blaasstenen heeft, zijn er drie veelvoorkomende symptomen waar u op moet letten, en uw hond kan mogelijk last hebben van een, twee of alle drie:
Dus als je merkt dat je hond regelmatig ongelukken heeft, zich inspant om te plassen, vaker naar de wc gaat dan normaal, of zelfs dat hij verkleurde urine heeft, is het tijd om hem naar je dierenarts te brengen voor een volledige controle.
Het is echter de moeite waard erop te wijzen dat deze symptomen ook kunnen worden geassocieerd met andere aandoeningen van de urinewegen, zoals tumoren en infecties, dus laat de diagnose over aan een deskundige.
Blaasstenen zijn rotsachtige verzamelingen van mineralen en andere materialen, en er zijn een paar verschillende theorieën over waarom ze zich daadwerkelijk ontwikkelen. De meest algemeen aanvaarde theorie wordt de Precipitation-Crystallization Theory genoemd , waarin staat dat deze pijnlijke stenen worden gecreëerd wanneer verhoogde niveaus van een of meer steenvormende kristallijne verbindingen in de urine aanwezig zijn.
De exacte reden waarom die verbindingen daar terechtkomen, kan echter door veel factoren worden beïnvloed. Ze kunnen bijvoorbeeld aanwezig zijn vanwege voedingsfactoren, als gevolg van een urineweginfectie of mogelijk vanwege een probleem met het metabolisme van het lichaam.
Zodra de hoeveelheid van de verbinding een bepaald niveau overschrijdt en niet langer door de urine kan worden opgenomen, worden kleine kristallen gevormd. Deze irriteren dan de blaaswand, die als reactie slijm produceert. Het slijm en de kristallen hechten zich vervolgens aan elkaar tot clusters die geleidelijk uitgroeien tot stenen. De stenen kunnen zich in slechts twee weken of gedurende een periode van vele maanden vormen, maar de groeisnelheid varieert afhankelijk van de hoeveelheid aanwezige kristallen en de mate van infectie.
De meeste blaasstenen bij honden zijn gemaakt van struviet-, calciumoxalaat-, uraat- of cystinekristallen. Heel vaak zal het ook mogelijk zijn om het type kristal te bepalen door een urinemonster onder een microscoop te onderzoeken.
Na beoordeling van de toestand van uw hond, moet uw dierenarts andere mogelijke oorzaken voor hun symptomen uitsluiten, zoals een blaasontsteking of blaasontsteking. Hoewel sommige blaasstenen door de buikwand kunnen worden gepalpeerd (voelt met de vingers), zijn meestal röntgenfoto's of echografieën vereist om een definitieve diagnose te stellen.
Van sommige stenen wordt gezegd dat ze radiolucent zijn, wat betekent dat hun minerale samenstelling zodanig is dat ze geen röntgenstralen reflecteren, dus een echografie of een radiografisch contrastonderzoek (waarbij een speciale kleurstof in de blaas wordt geplaatst) is vereist.
Behandeling van hondenblaasstenen draait om vier hoofdopties:
