We raakten geïnteresseerd in een Ragdoll nadat we onze eerste twee poesjes hadden verloren. Ze waren elk 16 toen medische problemen hen inhaalden, en we moesten ze neerleggen. Hooligan is geadopteerd van een buurman; ze was een psycho-kat die we alleen hielden omdat we wisten dat ze niet adopteerbaar zou zijn. Nadat ze opgroeide, was ze maar zelden aaibaar en krabde ze iedereen, inclusief mijn schoonmoeder en de dierenarts (waar op haar kaartje GEVAARLIJK was geschreven). We hebben Sam uit een dierenwinkel gehaald omdat we dachten dat hij Hooligan misschien zou kalmeren. Sam was een lieverd, maar hij had aangeboren hart- en nierproblemen. Met het vervangen van dingen in huis die Hooligan had verscheurd en het betalen van Sam's ziekenhuisopnames en medische kosten, besloten we dat er meer dan één manier was om voor een kat te betalen en dat we dat liever vooraf zouden doen.
Dus toen deze twee verdwenen waren, zochten we naar kattenrassen die (1) mensgericht, (2) mooi en (3) niet gebaseerd waren op een genetische misvorming, b.v. geen Munchkin, Scottish Fold of Perzische.
We vinden Millie prachtig, maar ze is duidelijk een Ragdoll van huisdierkwaliteit. We hebben echter voor haar gekozen omdat we de Mitted-markeringen leuk vonden, en ik ben altijd al een sukkel geweest voor een kat met een witte neus.
Haar officiële naam is zoiets als Magnificent Millenium Millicent omdat ze net voor nieuwjaar in 1999 arriveerde. Net als Tyler, in de link die je stuurde, houdt ze ervan om papieren ballen te achtervolgen, vooral gekreukte ballen. Ze speelt kat apporteren, wat betekent dat ze de ballen uit hun schuilplaats haalt als ze wil spelen en ze weer verbergt als ze moe is. Als een hond lijkt ze de betekenis van een puntige vinger te kennen en zal ze achter meubels onderzoeken als we de locatie van een dolende bal aanwijzen. Normaal gesproken is Millie meer een kat die op armlengte zit, waarbij je haar neus net met je vinger kunt aanraken, maar niet de perfect verzorgde vacht kunt bereiken om het met een huisdier te verknoeien. Als iemand echter ziek is, knuffelt ze dichtbij en zal ze zelfs een ziekte diagnosticeren. Als ik wakker word met een kriebel in mijn keel en Millie aan mijn zijde, weet ik dat ik verkouden ga worden. Een van haar eigenaardigheden is dat ze graag de lijm van enveloppen likt. Ze kruipt ook graag in open papieren en waszakken, archiefdozen en koffers als niemand kijkt. Ze is nog nooit op een ongeplande reis gegaan, maar is in de buurt gekomen.
Een van de grappigste momenten was de eerste keer dat Millie een muis ontmoette die beschutting zocht tegen een ijzige herfstavond; ze sprong op een stoel en ik zweer het je zei iets dat veel op "eek" leek. Met de jaren kwam de wijsheid, en nu volgt ze slechts elke binnendringende muis met haar neus, alsof ze wil zeggen "kijk hier eens naar". Niet dat we veel muizen krijgen, maar als we dat wel zouden doen, zou ze nutteloos zijn omdat ze nooit agressie heeft getoond tegenover welk levend wezen dan ook, een echte Ragdoll-persoonlijkheid.
We hebben een Burmilla als onze tweede kat. Dit zijn ook relaxte katten; het ras is zo nieuw dat de gemiddelde levensduur niet bekend is, maar het moet in de hoge tienerjaren tot in de twintig zijn omdat mij is verteld dat alle grondleggers nog in leven zijn. Sundar is zeker een kat met een hogere energie dan Millie, maar dat was voor ons bespreekbaar. We kregen hem nadat we een artikel over Burmillas in een kattenmagazine hadden gezien. Ik kan niet geloven dat Burmillas niet worden geaccepteerd in dit land. Net als Ragdolls zijn ze erg "hondachtig". Sundar (Burmilla) is zo mensgericht dat het me spijt dat ik geen tijd heb gehad om hem te leren trucjes te doen. Ik kan hem laten gaan waar ik wil door mijn hand op te steken; hij raakt er dan zijn neus aan. Hij is voor minstens 90% lofgericht; alleen eten is belangrijk tijdens het avondeten. Als ik thuis aan het werk ben, kruipt hij in mijn armen terwijl ik om hem heen typ op de laptop.
Burmillas worden hier in de VS niet erkend voor show. We hebben Sundar van Strathkirk &Horizons cattery in Ontario, Canada waar ze erkend zijn. Er is ook een fokker (Sacred Spirit) hier in de VS. Eerlijk gezegd is Sundar nog floppier dan Millie en nog meer mensgericht. Hij is ook van huisdierkwaliteit, omdat hij langer is dan de showstandaard. De keerzijde van een Burmilla is dat ze een Aziatische katachtige kreet hebben, die erg aandringend kan zijn en niet ons favoriete geluid is om 4 uur 's ochtends. Sundar is superslim en heeft uitgevonden hoe je kasten moet openen en deuren moet openduwen die op een kier staan. Als we niet oppassen, sluit hij zich 's avonds laat op in de badkamer, waar hij zich op de badmat kan uitstrekken en lekker warm kan worden van het verwarmingsregister. Helaas heeft Sundar NIET ontdekt hoe hij aan de knop moet draaien om zichzelf eruit te laten wanneer hij klaar is om te vertrekken, dus we worden vroeg gewekt als we het vergeten en de badkamerdeur op een kier laten staan voor het slapengaan.
