Hoe ik aan mijn Audi kwam
(Niet de auto, mijn Ragdoll-kat!)
Het begon allemaal medio 2011 toen mijn lieve kat, Serena, ziek werd. Serena was een redding en was net 6 jaar oud geworden. Ze leek op een Siamees of Ragdoll-mix. Helaas, vanaf het moment dat ze zich ziek begon te gedragen tot het moment dat ze moest worden ingeslapen, duurde het maar een paar maanden. Ze had kanker in haar mond, en hoewel het mijn hart en ziel pijn deed, kon ik haar gewoon niet dood laten lijden. Ik nam afscheid van mijn lieve meid en zat een maand in een vreselijke bui. Ik krijg vandaag nog steeds tranen in mijn ogen als ik aan haar denk. Ik realiseerde me al snel dat ik de c . nodig had 
het gezelschap van een andere kat. Ik had voortdurend een katachtige vriend gehad sinds ik luiers droeg en ik wist dat het me troost zou bieden om weer een wazig gezicht te hebben om mee te knuffelen. Ik begon kattenrassen te onderzoeken en het viel me op dat Ragdolls op mijn dierbare Serena leken. Vanaf dat moment was ik Ragdoll-onderzoek aan het doen alsof het mijn plicht in het leven was. Ik vond een fokker, en mijn kitten, en mijn hart begon te genezen. Helaas, voordat ik mijn nieuwe kitten echt kon vieren, mailde de fokker me en gaf me verschrikkelijk nieuws. Hij zei dat mijn kitten was overleden. Mijn wereld stortte weer in. Twee keer in een paar maanden tijd was mijn hart tot in de kern gebroken. Ik was bang om op zoek te gaan naar een ander kitten als het Universum zou besluiten het weer van mij af te nemen. Ik huilde naar mijn familie om steun en advies en ze zeiden dat ik moest blijven zoeken en dat ik zou vinden wat ik nodig had. En toen deed ik het.
Ik kwam een andere Ragdoll-fokker tegen op minder dan 2 uur van mijn huis die nog maar één kitten over had. Een vrouw. Een blauwogige, tweekleurige zeehond met vier poten. De fokker (Sunny Shores Ragdolls) had haar Cairnn genoemd en ze was 6 weken oud. Ze is geboren op 20 oktober 2011 en de fokker zei dat ik haar in januari 2012 mee naar huis mocht nemen. Mijn hart was niet meer zo zwaar van verdriet. Het licht van mijn leven zou spoedig in mijn armen worden genesteld. Ik vroeg elke week foto's van mijn lieve kitten bij de fokker en zou glimlachen als ik naar haar foto online keek. Januari kwam, en het was tijd om mijn kleine meisje te halen! Ik wist dat ik haar naam Cairnn niet zou houden, maar ik twijfelde nog hoe ik haar zou noemen. Laag en zie, deze kleine pluizenbol zou er zelf een voorstellen. Ik stopte bij een winkel op mijn rit naar huis en in haar gloednieuwe reismand had het kleine kitten een walgelijke puinhoop gecreëerd die groter was dan zijzelf. Ik ben nog nooit in mijn leven zo geëxtrapoleerd en tegelijkertijd doodgegaan van het lachen. Ik pakte een kan water en gebruikte wat papieren bekertjes om haar schoon te maken. 
Ik heb de bagagedrager schoongemaakt en de paar plekjes op mijn leren stoel van mijn Audi, en daar waren we weer huis. Het was dat moment dat haar naam deed beslissen. Haar naam is Audi.
Sindsdien is Audi mijn kleine sidekick geweest. In oktober is ze net 2 jaar geworden. Ze volgt me overal waar ik ga, als mijn schaduw. Ze volgt me naar bed, slaapt daar de hele nacht en ligt aan mijn voeten als ik wakker word. Ik ben een late slaper en ze slaapt meestal nog als ik opsta! Maar als ze toch eerst wakker is, zorgt ze ervoor dat ik weet dat ze klaar is voor het ontbijt! Ze tjilpt naar me totdat ik haar volg 
beneden. Tjilpen is een ongelooflijk slimme manier om een mens te laten doen wat een kat wil. Het is te schattig om te negeren, en het irriteert je niet zoals sommige katten die "katten" of janken. Soms word ik wakker en vind ik een speelgoedmuis aan het voeteneinde van mijn bed, wat betekent dat mijn charmante harige vriend 's nachts beneden is gaan "jagen" en een cadeau voor mij heeft "gevangen". Andere keren, als ik op het punt sta om naar werk of school te gaan, valt ze mijn been aan in een wanhopige poging om me ertoe te brengen te blijven en met haar te spelen. Haar favoriete ding aller tijden is een plastic zak. Ze zal urenlang spelen en slapen in elke tas die ze 
kan vinden...of ze erin past of niet! Toen ze nog een kitten was, had ze de neiging om een deken, laken, dekbed of kussen te vinden en zichzelf erin te graven zodat alleen haar oog zichtbaar was.
Ze is een hysterisch grappige, boeiende kleine ziel. Ze houdt me altijd aan het lachen. Ze is mijn beste vriend. Ze is echt een geschenk uit de hemel om mijn hart te genezen en me te helpen bloeien.
