Dit is een verhaal over Sneakers, onze tweekleurige Ragdoll-kat met zegels en gezichtsmarkeringen zoals het masker in Phantom of the Opera.
Het lijkt erop dat we vanaf het moment dat onze kinderen klein waren altijd dieren hadden - van een hele reeks hamsters, vissen, vogels, puppy's en ten slotte katten. Het lijkt erop dat de katten altijd het langst meegingen.
Ergens tijdens het laatste jaar van de middelbare school van onze dochter verloren we onze geliefde Tosha en Nicholas, een paar Perzische zilverchinchilla's - hij met dat vervelende urinewegprobleem en zij nadat ze een stuk koord had ingeslikt dat ik op de vloer had. Daarna hebben we besloten geen huisdieren meer te houden. Dus gingen de kinderen verder met hun leven, ze studeerden af, trouwden en stichtten hun eigen gezin.
Toen ik dat lege-nest-syndroom voelde, begon ik te verlangen naar een ander poesje. Ik ging naar kattenshow na kattenshow, maar in het noordwesten lijken er niet veel Ragdoll-fokkers te zijn. Mijn neef, Pat, heeft altijd Ragdolls gehad en houdt van het ras... ze zijn zo volgzaam, lief en liefdevol. Ik wilde heel graag een “schootkat” dus begon ik het internet af te speuren, op zoek naar een fokker in onze omgeving binnen driving range. Ik vond er verschillende, maar reed uiteindelijk op een dag met mijn dochter naar Auburn, Washington, en nam een geleende kattendraagtas "voor het geval dat". Toen we ons bij de deur begroetten, waren 3 van de schattigste kattengezichten die je ooit hebt gezien en ik was geslagen. Twee van hen waren natuurlijk schattig, maar één had een kleine zwarte vlek op zijn achterpoot en witroze puntjes op zijn oren, wat hem uniek maakte. Dus, natuurlijk, we schepten hem op en reden hem de 100 mijl terug naar huis. Hij ravotte tussen onze kussens op ons bed en rende door het huis en voelde zich meteen thuis. Ik denk dat katten dat doen, nietwaar? Of is hij speciaal omdat ik denk dat hij dat is?
Hij is uitgegroeid van een kitten van 2,5 pond tot een bijna 16 pond grote jongen. Zelfs mijn man, die dieren kon nemen of achterlaten, is aan hem gehecht geraakt en houdt bijna net zoveel van hem als ik. Hij is niet de lieve, volgzame, liefhebbende kat waar ik op hoopte ... maar hij heeft heel veel persoonlijkheid. Hij krijgt die "stroom van energie", door bovenop de salontafel te liggen, door de gang te rennen, terug de gang op, rond de bank, over de voetenbank van mijn man te springen en terug te glijden over de salontafel, en te stoppen net op tijd voordat hij er aan de andere kant af valt. Dan gaat hij weer slapen. Geweldige spiercontrole!
Ik hou van de manier waarop hij op zijn rug ligt met zijn poten opgerold zoals alle Ragdolls doen, denk ik. Ik wrijf over zijn buik totdat hij me een klein kneepje geeft en me zegt dat het genoeg is. Hij zal me een klein kneepje geven terwijl ik in een stoel of op de bank zit om me te laten weten dat hij wil spelen. Hij vindt het heerlijk als mijn man hem door het huis achtervolgt. Hij jaagt graag op het laserlicht totdat hij erachter komt dat hij het niet kan vangen, dus geeft hij het op en kijkt ernaar. Zijn favoriete speeltje is een verenvogel aan een vislijn die aan een plastic staaf is vastgemaakt. Hij is niet erg goed in het knuffelen van katten. Ik hoef hem alleen maar op te scheppen en hem te knuffelen terwijl hij wiebelt om naar beneden te gaan. Maar hij weet dat er veel van hem gehouden wordt.
We waren de laatste tijd wel even geschrokken. Hij kwam naar beneden met die gevreesde urinewegblokkade die sommige mannelijke katten krijgen. Hij was 2 dagen en 2 nachten in het kattenziekenhuis voor een bedrag van $ 900, maar het gaat nu goed met hem waarvoor we dankbaar zijn. Het lijkt erop dat hij niet echt graag water drinkt, zelfs niet met de kleine watertuit die we voor hem hebben. Dus, nogmaals, via internet, vonden we een dierenfontein waar het water als een kraan in een gootsteen stroomt en...geloof het of niet...kijk nu niet...maar hij dronk er gisteren eigenlijk uit!
Mijn favoriete ding is onze kleine routine 's nachts waar we meteen mee begonnen (ik wilde niet wakker worden met een haarbal in mijn gezicht). Zijn kattenbak staat sowieso in de 'toidy'-ruimte van de meester, dus we hebben hem 's nachts in de master-badkamer... en kastruimte geplaatst met de deur dicht. Om negen uur weet hij dat het bedtijd is, dus ik schep hem op (allemaal bijna 16 pond van hem), zet zijn bed op het aanrecht in de badkamer, laat het water in de gootsteen lopen zodat hij iets kan drinken. Als hij klaar is
drinkend zal hij rechtop zitten, ik draai de kraan uit, doe het hoofdlicht uit, en geef hem een beetje liefde en doe het licht uit en sluit de deur. Dit is onze routine elke avond. Als ik hem niet om 9 uur neerleg en voorbij 9 ga, gaan we een kleine achtervolging in voordat een van ons hem kan pakken.
Ik hou hiervan... "Katten zijn bedoeld om ons te leren dat niet alles in de natuur een functie heeft."
Cheryl Curb
