Toen ik in november een e-mail ontving over een Ragdoll in nood in een Texaanse kill-shelter, nooit geweten dat hij bij mij zou blijven. Hij werd achtergelaten in het asiel omdat zijn baasjes "geen tijd voor hem hadden", een van de flauwste excuses die ik ooit heb gehoord om een kat in het asiel te dumpen, vooral voor zo'n geweldige kat. Zodra er regelingen waren getroffen voor vervoer naar Waco, sprong ik in mijn auto en maakte een waanzinnige sprint om hem en een andere Ragdoll te halen die in hetzelfde asiel was ingeleverd. Zodra zijn witte poot uit de koeriersdeur schoot, wist ik dat ik verdwaald was, en we brachten de volgende 1 ½ uur reistijd door om elkaar te leren kennen. Mijn familie overtuigen was niet gemakkelijk, maar hij won snel iedereen behalve mijn 15-jarige DSH-kat, Nimue, die nog steeds geïrriteerd is over het hebben van een nieuw lid van de familie. Aangezien ze echt niet om andere katten in huis geeft, is dit geen nieuwe situatie.
De volgende week speelden we met verschillende namen. Van Keegan tot Tristan, geen van de namen leek precies goed. Na bijna een week lang elke dag een nieuwe naam te hebben gekregen, koos ik uiteindelijk voor Roanoke (kortweg Ro-an). Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in de verloren kolonie en Roanoke was absoluut "verdwaald" toen ik hem vond. Roanoke is een 1 jaar oude Chocolate Mitted raszuivere Ragdoll. Zijn papieren werden zelfs bij hem in het asiel achtergelaten.
Deze dierbare jongen houdt van knuffelen en spelen met een verenstokje. Hij is extreem gemotiveerd door voedsel en heeft de slechte gewoonte om te proberen mijn eten te stelen; hij gaat vooral achter kip en chips aan. Hij houdt ook van Cheez-its. Hij is een van de zachtste katten die ik ooit heb ontmoet, en voor mij is hij de belichaming van de beste van het Ragdoll-ras.
Hij is slap, aanhankelijk zonder behoeftig te zijn, hij houdt van spelen, maar is niet hyper, en hij houdt van om in bed en voor de open haard te knuffelen. Roanoke is erg klein voor een Ragdoll, precies 10 pond, en ik hoop dat hij de komende jaren een beetje groeit. Het is grappig omdat mijn 2 ½ jaar oude Maine Coon, Gryffin, graag met hem zou spelen, maar Roanoke is bang voor Gryffin omdat Gryffin al een monster van een kat van 18 pond is. Ik hoop dat Roanoke uiteindelijk zal beseffen dat Gryffin gewoon wil spelen. Voorlopig blijft Roanoke vrij dicht bij zijn nieuwe moeder.
Als redder ben ik vaak geschokt door de katten die mensen in opvangcentra dumpen. Eigenlijk vind ik het verschrikkelijk dat elke kat in een asiel wordt achtergelaten, maar mensen geloven vaak dat alleen katten met problemen in de opvang worden achtergelaten, dat Ragdolls nooit in de opvang worden gevonden en dat de kat op de een of andere manier de schuld heeft dat hij in het asiel zit. Roanoke bewijst dat deze overtuigingen volkomen onjuist zijn; Ik heb gewoon geluk dat ik hem op tijd heb gevonden. Welkom bij de familie, zoon!
