Mijn naam is Kimmy en ik woon in San Diego, Californië. Ik ben 23 jaar oud en heb mijn hele leven katten gehad, voornamelijk van het Himalaya-ras. Toen ik op mijn 18e het huis van mijn ouders verliet nadat ik van de middelbare school was afgestudeerd, wist ik dat ik mijn eigen kat wilde. Ik deed veel onderzoek naar welk kattenras ik wilde en kwam de Ragdoll tegen. Ik voelde me aangetrokken tot hun volgzame eigenschappen en relaxte persoonlijkheid en ik wist dat dit het ras voor mij was en ging onmiddellijk op zoek naar fokkers in mijn omgeving.
Ik vond een fokker op een uur rijden van waar ik woon, genaamd Beach City Rags in Dana Point, CA. Toen ik belde, zei ze dat ze nog een heel lieve jongen van 12 weken over had die ze beschreef als een "mushpot" met een geweldige persoonlijkheid, ze stuurde me foto's en ik was verliefd! Die nacht reden mijn verloofde Tyler en ik naar? 
het huis van de fokker en daar was hij, de meest schattige, knappe kat die ik ooit had gezien. Onnodig te zeggen dat we hem uiteindelijk mee naar huis hebben genomen. Dat was bijna 6 jaar geleden, op 8 april wordt hij zes jaar. Hij is een rasechte, seal point, mitted Ragdoll.
We noemden hem Boston. We zijn geen van beiden in Boston geweest, we hielden gewoon van de naam en de bijnaam "Boss" omdat hij absoluut een enorm ego heeft. We denken dat hij misschien ijdel is omdat hij weet hoe knap hij is. We noemen hem Bossy, Bossy Bear, Boston, Bo-Stan, Stan, Stanley, hij heeft veel namen. Hij volgt ons overal waar we gaan, slaapt met ons, is altijd aan onze zijde.
Hij is absoluut hilarisch, hij probeert zo hard om behendig en atletisch te zijn, maar hij is echt gewoon een grote idioot en niet de meest gecoördineerde. Boston is een extreem gemakkelijke kat, je zult hem languit zien liggen op 
zijn rug meer dan op de been. Ik neem hem mee op wandelingen in onze buurt met een riem en hij HOUDT ervan. Heb me zelfs nooit hoeven aanpassen aan het harnas of wat dan ook. Hij jaagt op honden als ze voorbij lopen, het is een beetje gênant. Ik zeg je dat hij denkt dat hij een grote kanshebber is. Hij krijgt ook willekeurige uitbarstingen van energie waarbij hij zo snel als hij kan heen en weer door het huis rent, de trap op en af. Soms denken we dat hij een schroefje los heeft, haha!
Hij speelt ook graag verstoppertje en wanneer hij je vindt, springt hij naar je en tilt zijn voorpoten op om ze om je been te wikkelen. Boston houdt van zijn eten (Royal Canin), lekkernijen (Greenies) en natuurlijk kattenkruid (KONG Natural). Als we zeggen "Boston, wil je je avondeten?" of "Boston wil je je Greenies?" hij zal altijd rennen naar waar we ook zijn en miauwen en miauwen totdat hij het krijgt. Hij heeft een geweldige persoonlijkheid. We voelen ons zo gezegend met Boston, 
hij maakt ons leven zoveel gelukkiger en leuker. Hij is echt als ons kind en we houden meer van hem dan van wat dan ook.
Een van de ergste dagen van mijn leven was toen we dachten dat hij wegliep. We waren een weekend de stad uit in Las Vegas en mijn zus ging daar een keer per dag heen om hem te voeden/controleren en ze belde ons hysterisch huilend op en zei dat ze hem niet kon vinden en dat ze misschien per ongeluk de patiodeur open had gelaten. Ze zei dat ze uren en uren had gezocht en dat hij nergens te vinden was. Ik weet nog dat ik in shock raakte. We checkten meteen uit ons hotel en reden 5 uur terug naar huis. Ik heb de hele weg naar huis gehuild. Ik dacht echt dat als hij eruit zou komen, we hem nooit meer zouden zien. Er zijn coyotes in de bergen van onze buurt en 
we horen ze de hele tijd. Tyler bleef maar zeggen dat hij daar MOET zijn, misschien heeft hij een nieuwe, echt goede schuilplaats gevonden. Toen we eindelijk thuiskwamen na de langste rit ooit, doorzochten we het huis van boven en beneden en hij was weg. Op dat moment huilden we allebei, het was het slechtste gevoel ooit. Het was 1 uur in de ochtend en we spraken af dat we de hele nacht door zouden kijken tot we hem zouden vinden. We liepen rond en riepen zijn naam en zagen een buurman zijn hond uitlaten, ik vroeg:"Heb je de afgelopen dag een grote, pluizige kat gezien?" Hij zei:"Eigenlijk ja, ik zag vanmorgen een kat op de stoeprand bij de ingang van de buurt zitten." Dat gaf ons een beetje hoop. We liepen door de buurt zonder geluk, en terwijl we terugliepen naar het huis om nog een zaklamp te halen, hoor ik Tyler zeggen:"Oh mijn God, Boston!!!" en hij kwam nat naar ons toe rennen (het had het hele weekend geregend, arme baby) met gras en modder aan zijn vacht. We waren zo opgelucht en blij, ik kan het gevoel dat we hadden niet eens uitleggen. 
Er gebeuren echt wonderen! We brachten hem naar binnen, pakten een enorme kom met eten en water voor hem, en hij viel flauw midden op de vloer. Hij was uitgeput. We dachten dat hij bijna 48 uur het huis uit was. De komende dagen wijken we niet van zijn zijde. We waren gewoon zo blij dat onze babyjongen bij ons was 🙂 Ik ben elke dag dankbaar voor Boston en natuurlijk hebben we nu automatische sluiters op al onze deuren. Dat ga ik niet nog een keer meemaken!
Ik post ook regelmatig foto's van hem op mijn Instagram. Gebruikersnaam:kimmyjennings
Hier zijn twee video's van hem op Facebook – Video 1, Video 2
