Gastbericht door MeLinda Hughes van Merlin's Hope Ragdoll Rescue Oorspronkelijk gepost op 22 maart 2013 In 1998 adopteerde ik mijn eerste kat, een lieve, kortharige, effen witte kat met blauwe ogen. Haar naam is Nimue. Ze is nu 15 jaar oud. Toen ik haar uit het asiel adopteerde, raadde de directeur een dierenarts aan. Toen ik de afspraak maakte, vroeg de dierenarts of ik haar ontklauwd wilde hebben toen ik haar liet steriliseren. Omdat ik niet wist wat declaw werkelijk was (ik dacht dat het een serieuze nagelknip was), zei ik ja. Toen ze thuiskwam, was ik geschokt toen ik haar arme voorvoeten in het verband zag, maar ze veerde snel terug en ik nam aan dat alles goed was. Ik had mijn volgende twee katten, Lyonesse en Taliesin, zonder problemen declawed. Ik had Merlijn geadopteerd, maar aangezien hij al gecastreerd was en 12 jaar oud was, kwam de kwestie van declaw niet ter sprake, en ik vroeg er ook niet naar. , besefte echt wat ik had gedaan. De dierenarts knipte zijn middelste teen van zijn rechtervoet te kort af. Aslan liep een aantal dagen kreupel rond voordat ik hem terugnam. De dierenarts overtuigde me ervan dat Aslan het "Limping Kitty Syndrome" (ook bekend als Calicivirus) had en liet hem een week in het ziekenhuis opnemen. Ik ging elke dag naar binnen om te bezoeken en was geschokt door hoe hij zou proberen naar de voorkant van de kooi te rennen om me te zien en hoe hij huilde als het pijn deed. Ik nam Aslan uiteindelijk mee naar huis, ondanks het aandringen van de dierenarts dat hij verder in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Inmiddels ben ik
had meer dan $1.000 uitgegeven. Ik nam hem mee naar een andere dierenarts die me zijn röntgenfoto's liet zien (ik had moeten weten dat er iets mis was toen de eerste dierenarts weigerde me mijn röntgenfoto's te laten maken). Zijn arme teen was minstens 2,5 cm korter dan de andere. Aslan verbeterde wel, maar hij liep altijd raar, en ik was geschokt toen ik hem mijn omheinde achtertuin binnenliet en hij probeerde tegen een boom op te rennen en tegen de boom aan rende in plaats van erin te klimmen. Nu, eindelijk, deed ik mijn onderzoek en ontdekte wat declawing werkelijk was. Declawing is als het verwijderen van het uiteinde van elke vinger tot aan de eerste knokkel. Lees dit artikel voor een meer diepgaande kijk op declawing (houd er rekening mee dat dit een grafische visuele voortgang is van een daadwerkelijke declawing). Een ander uitstekend artikel over declawing is van Dr. Jean Hofve.
Ongeveer die tijd begon ik te corresponderen met dierenliefhebbers in Groot-Brittannië, waar declawing illegaal is, en werd ik geconfronteerd met hun afschuw over wat ik had gedaan. Ik haat het om het toe te geven, maar ik heb mijn laatste kat in 1999, Gypsy Rose, gedeclawerd omdat ze verschrikkelijk was in het krabben van zowel mens als kat. Ik dacht dat het mijn enige keuze was, dat ze mijn andere katten in gevaar zou brengen. Ik weet nu beter, maar ik heb zo'n spijt van wat ik deze vijf katten heb aangedaan. Houd er rekening mee dat ik tijdens mijn leven vijf katten heb gedeclaweerd en dat alle vijf katten problemen ontwikkelden die werden veroorzaakt door declawing. Dus ik heb mijn les geleerd, maar wat ik niet wist, was dat mijn problemen net waren begonnen. Declawing, zie je, veroorzaakt niet alleen fysieke schade (zoals bij Aslan, die chronische en pijnlijke artritis had), psychologische schade (zoals bij Gypsy, die nog steeds volledig asociaal is en onder mijn bed woont), maar het veroorzaakt ook medische en gedragsproblemen. Nimue ontwikkelde een kromme rug door verkeerd te springen. De schade kan niet worden hersteld. We hebben haar onvermogen om te springen opgevangen door hellingen en trappen rond het hele huis toe te voegen, dus ze
hoeft niet te springen. Aslan, Lyonesse en Taliesin ontwikkelden later in hun leven problemen met de kattenbak, en ik verwijderde het tapijt, voegde papieren kattenbakken toe en maakte een plan om plasmatten rond de kattenbakken te plaatsen, zodat ze zouden weten waar ze heen moesten zonder in de kattenbak te gaan (die ze associëren met pijn). Aslan en Taliesin ontwikkelden allebei ook chronische urineweginfecties, deels, geloof ik, omdat ze niet naar de kattenbak wilden. Lyonesse plast nog steeds een paar keer per maand op mijn bed. Ik herberg haar door twee waterdichte matrasbeschermers op mijn bed te leggen. Ik kan niet eens klagen. Het is mijn schuld, dus je kunt zien, ik heb uit persoonlijke ervaring geleerd wat declawing doet met katten. Maar dat is niet genoeg. Als redder zou ik zeggen dat meer dan 50% van de declawed katten die we opnemen, aan ons en aan opvangcentra wordt overgegeven vanwege declaw-gerelateerde problemen:kattenbakproblemen, gedragsproblemen, gezondheidsproblemen, agressieproblemen. Veel ontklauwde katten beginnen te bijten, omdat ze denken dat dit hun enige verdediging is. Velen worden volledig asociaal en verstoppen zich zodat niemand hen pijn kan doen. Twee recente gevallen bij Merlin's Hope Ragdoll
Redding zijn MacGrumpy (nu MacCreamy) en FooFoo. MacGrumpy werd blijkbaar buiten gedumpt vanwege socialisatieproblemen. Omdat hij gedeclawerd was, had hij geen manier om zichzelf te beschermen. Hij kwam naar het asiel, vuil, ondergewicht, boos en verbitterd. Ik redde hem, ondanks dat ik doodsbang was voor hoe gemeen hij leek te zijn toen ik hem ging halen. Nadat ik bijna twee maanden van constant bijten en aanvallen had doorstaan, kwam MacGrumpy eindelijk langs, maar het was een close call. Hij zou zijn (en was op weg om) te worden geëuthanaseerd vanwege zijn agressie. Onlangs hebben we FooFoo binnengehaald, een prachtig rasecht 9-jarig declawed Ragdoll-mannetje dat buiten werd gedumpt vanwege allergieën in huis. Hij kwam en liet meteen grote kattenbakproblemen zien. Gelukkig is er een prachtig nest genaamd Cat Attract. Met een grotere kattenbak en Cat Attract zijn we erin geslaagd de kattenbakproblemen van FooFoo in te perken. Hij heeft ook een aantal agressieve neigingen, maar ik denk dat die met de tijd zullen verdwijnen.
Als redding weigeren we katten te adopteren in huizen waar mensen gaan declaweren. We raden echter onze declawed katten aan als we die hebben. Veel reddingsacties accepteren niet eens declawed katten in hun programma vanwege aansprakelijkheidsproblemen (bijten); we nemen ze, maar we waarschuwen adoptanten dat integratie twee keer zo ingewikkeld kan zijn met een declawed kat. Redenen die mensen geven voor declawing zijn onder meer de angst dat een kind of hond zou kunnen worden gekrabd (een kattenkrab is vaak veel minder gevaarlijk dan een beet), angst voor meubelschade (meubels kunnen worden vervangen; het kan worden afgedekt met hoezen; het kan worden beschermd met plakbandproducten of Bitter Apple Spray die katten ontmoedigen om te krabben), angst voor agressie (eigenlijk kan declawing meer agressie veroorzaken, vooral passief-agressief gedrag), angst dat een ontklauwde kat in huis in gevaar is. Als u zich zorgen maakt over de klauwen van uw kat, weet dan dat er een aantal uitstekende alternatieven zijn voor declawing. Katten kunnen goed worden getraind om niet te krabben door een verscheidenheid aan kattenkrabbers te gebruiken (zie productrecensies op www.floppycats.com; er zijn letterlijk duizenden verschillende soorten krabbers) en door positieve versterking te gebruiken. Er zijn nageltips genaamd Soft Paws (verkrijgbaar bij PetSmart en Petco). Kattennagels kunnen kort worden geknipt. Ik trim eigenlijk elke zondagmiddag de klauwen van mijn katten als we hun trimsessie hebben.
In mijn ervaring is er eigenlijk geen legitieme reden om een kat te declaweren, tenzij het voor de kat is (problemen met ingegroeide nagels). Een groot aantal dierenartsen heeft zelfs besloten om niet langer declawing meer te doen en werkt actief samen met dierenwelzijnsorganisaties voor wetgeving om declawing illegaal te verklaren in de VS, hoewel een aanzienlijk aantal dierenartsen nog steeds declawing doet. Houd er rekening mee dat declawing een belangrijke bron van inkomsten is voor dierenartsen, dus houd er rekening mee voordat u vertrouwt op de aanbeveling van uw dierenarts over declawing. In mijn situatie met Aslan kreeg de dierenarts zelfs nog meer geld van mij omdat de dierenarts zijn declaw verknoeide. Er is een nieuwe vorm van declawing, tendonectomie, die zogenaamd minder pijnlijk is. Het kan in het begin minder pijnlijk zijn, maar dit is geen geschikte vervanging voor declawing. Het kan zelfs nog meer problemen veroorzaken. Veel declawed katten leiden een gelukkig, gezond leven, en dit wil niet zeggen dat alle declawed katten zichtbare problemen krijgen. Helaas is de kans op deze problemen groot. Bovendien, als uw kat met klauwen om de een of andere reden in een asiel belandt, weet dan dat hij veel meer kans heeft om te worden geëuthanaseerd dan een kat met klauwen. Kattenopvangcentra zijn stressvolle omgevingen, en wanneer gedeclawte katten in opvangcentra terechtkomen, is er een grote kans op extreme angst of extreme agressie, die beide de adopteerbaarheid van de kat verminderen en zijn leven in gevaar brengen. Er bestaat een grote hoeveelheid informatie tegen declawing. Een artikel dat ik mijn adoptanten graag aanbeveel is van de bekende kattendierenarts Dr. Jean Hofve over declawing. Dr. Hofve heeft ook een website genaamd Little Big Cat op www.littlebigcat.com waar ze aanvullende artikelen geeft over kattengedrag en ontklauwen. Aanvullende informatie over kattengedrag en declawing. Voordat u besluit uw kat te declaweren, moet u er rekening mee houden dat er geldige redenen zijn om niet te declaweren en dat er geschikte alternatieven voor declawing zijn die uw kat en u gelukkig en in harmonie zullen houden. Jij bent degene die de keuze maakt, maar wees er zeker van dat je de beste keuze maakt, niet alleen voor jou maar ook voor je kat.
Citaten van bekende dierenadvocaten tegen declawing: Jean Hofve (Little Big Cat):“Declawing is geen eenvoudige of routinematige operatie. Het mag nooit worden gedaan als een "preventief", vooral bij kittens. Ondanks hun reputatie van onafhankelijkheid, kunnen katten gemakkelijk worden getraind om de bank, gordijnen of tapijt onaangeroerd te laten. Een operatie gebruiken om een gedragsprobleem te voorkomen of te corrigeren is handig, maar het is zeker niet de slimste, vriendelijkste, meest kosteneffectieve of beste oplossing voor jou en je kat.” Jackson Galaxy (YouTube-video):“Het is onmenselijk. Het is cosmetisch. Het is niet anders dan het couperen van staarten, oren of het ontstemmen van een hond. Het zijn werkbare problemen. Het moet verboden worden. Ik heb hard gewerkt en zal nog harder werken om dit resultaat te bereiken. Heeft u nog vragen?" De bekende dierenarts Nicholas Dodman (uit zijn boek The Cat that Cried for Help):"Declawing past perfect in de woordenboekdefinitie van verminking. Woorden als vervormen, misvormen, onsamenhangen en uiteenvallen zijn allemaal van toepassing op deze operatie.”
