Bengaalse katten zijn er in verschillende kleuren en patronen, van katten met puntige, pijlvormige markeringen tot andere met ronde, luipaardachtige vlekken. Om als een binnenlandse Bengaalse kat te worden beschouwd, moet een Bengaal minstens vier generaties verwijderd zijn van de Aziatische luipaardkat. Ongeveer 6 miljoen jaar geleden gingen twee katachtige facties hun eigen weg. Een kat met een klein lichaam die in de Oude Wereld leefde, werd de gemeenschappelijke voorouder van beide groepen. Eén afstamming gaf uiteindelijk aanleiding tot Felis catus , de moderne huiskat die in miljoenen huishoudens wordt gehouden.
Het andere kamp produceerde een soort die bekend staat als Prionailurus bengalensis , of de wilde 'luipaardkat'. Verspreid over Zuid- en Oost-Azië, sluipt hij door bossen, boerderijen en graslanden. Met een gemiddeld gewicht van slechts 6,6 tot 15,4 pond (3 tot 7 kilogram) zouden maar weinigen het wezen aanzien voor een echt luipaard (Panthera pardus ). Toch is het toch een bekwaam roofdier. En net als echte luipaarden, zijn veel van deze kleine beestjes bedekt met rozetten:bloemvormige vlekclusters die lichtere stukken vacht omringen.
In de 20e eeuw creëerde de vraag naar exotisch ogende huisdieren een hybride kattenmarkt. Door Prionailurus bengalensis . over te steken met de bekendere Felis catus , een nieuw ras nam in bekendheid toe. Atletisch en eigenzinnig, deze zogenaamde "Bengalen kat" kan nogal een handvol zijn - en zoals we zullen zien, is controverse geen onbekende.
Een van de kattenliefhebbers die de Bengaal hielpen om van start te gaan, was geneticus Willard Centerwall. In 1971 begon Centerwall - toen een professor aan de Loma Linda University in Californië - huis- en luipaardkatten te kruisen. De laatste zijn resistent tegen de kattenversie van leukemie, een kanker die hij had uitgekozen om te bestuderen. Middels zijn gehybridiseerde katten zocht Centerwall nieuwe inzichten in de erfelijke processen die met deze aandoening samenhangen.
Hij was niet de eerste die luipaardkatten fokte met huiskatten; rapporten tonen aan dat andere hybriden al in 1931 werden geboren.
En we kunnen de Bengaalse afkomst niet bespreken zonder wijlen Jean Mill te erkennen. Een medewerker van Centerwall's, deze natuurbeschermer dekte een Prionailurus bengalensis met een zwarte kater in 1963. Zo begon een decennialange passie voor Bengalen. De prachtige dieren van Mill (en hun nakomelingen) zouden al snel vaste klanten worden op spraakmakende kattenshows. Die zichtbaarheid maakte het ras als geheel populair.
Een andere bekende fokker was Bill Engler, een dierenverzorger en jarenlang importeur van dieren. Met behulp van een luipaardkat genaamd Shah, creëerde Engler begin jaren zeventig een aantal half-huisdieren, half-wilde kittens. Hij zou deze beestjes ook hun populaire naam hebben gegeven:"Bengalen" zou een woordspeling op de afkorting "B. Engler" kunnen zijn.
(Of misschien komt het van de soortnaam van de Aziatische luipaardkat, bengalensis . De wereld zal het misschien nooit weten.)
Tegenwoordig kun je Bengalen in een aantal verschillende kleuren en patronen vinden. De meeste mensen associëren deze dieren met de hierboven beschreven rozetmarkeringen. Maar niet alle rozetten lijken op elkaar. Ze kunnen puntig en vaag pijlvormig of cirkelvormig zijn met een donutachtige flair. Andere Bengalen hebben zogenaamde "pootafdruk" rozetten; zoals de naam al aangeeft, lijken die vlekken bijna op dierensporen.
En dan heb je Bengalen met wervelende, veelkleurige "marmeren" jassen in plaats van meer traditionele vlekken. In 1987 fokte Mill het eerste bekende kitten dat deze kenmerkende vachtstijl rockte.
De basiskleur van de vacht is ook behoorlijk variabel. Afhankelijk van het individu kan het er bruin, goudkleurig, houtskoolgrijs, zilverachtig of zelfs witachtig uitzien. Dat klopt, mensen:er zijn witharige Bengaalse katten op de markt die eruitzien als miniatuur sneeuwluipaarden.
Onder hun opzichtige jassen hebben Bengalen een gespierde lichaamsbouw. Volgens de Cat Fancier's Association (CFA) zijn de achterbenen iets langer dan de schouders. Een lange, slanke buik scheidt die voorste en achterste ledematen. Over het algemeen wegen volwassen Bengalen ongeveer 8 tot 15 pond (3,6 tot 6,8 kilogram).
Deze jongens hebben een welverdiende reputatie als energieke katten. Bengaals zijn dol op lange wandelingen en apporteren en zijn bijna constant in beweging. Om verveling te voorkomen, kunnen verzorgers speelgoed inslaan of hun huisdier een kattenspeelkameraadje geven. Net als savannekatten (een ander hybride ras), hebben Bengalen affiniteit met watergerelateerde activiteiten, van zwemmen in kinderzwembaden tot douchen met baasjes.
Als je niet weet waar je aan begint, kan al dat uithoudingsvermogen overweldigend zijn. Maar al te vaak zijn mensen die zich aangetrokken voelen tot het wilde uiterlijk van het ras niet voorbereid op zijn levensstijl met een hoog octaangehalte.
Mede om deze reden hebben het in Minnesota gevestigde Wildcat Sanctuary en Tampa, Florida's Big Cat Rescue - twee organisaties die huisvesting en zorg bieden aan exotische katachtigen - potentiële eigenaren ontmoedigd om hybride katten te kopen, waaronder Bengalen.
Mill van haar kant geloofde dat de normalisatie van Bengaalse huisdieren zowel de trek van het publiek naar jassen van luipaardvel zou verminderen als het bewustzijn over het behoud van wilde katten zou vergroten.
Ongeacht je gevoelens over deze zaken, is het belangrijk om je onderzoek te doen voordat je een . koopt soort nieuw huisdier. Als je op zoek bent naar een Bengaalse kitten (of volwassene), kijk dan naar de voorouders van het wezen. Het erfgoed van een individuele kat kan zijn trainbaarheid beïnvloeden. Bengalen met wilde ouders of grootouders hebben meestal meer socialisatie nodig dan die afstammen van een lange lijn van in gevangenschap geboren dieren.
Staats- en lokale wetten verdienen ook uw aandacht. Sommige plaatsen, zoals Hawaï, hebben een verbod ingesteld op het bezit van Bengaalse katten. In andere gebieden kun je een Bengaals huisdier houden, maar alleen als de kat meerdere generaties verwijderd is van wilde voorouders.
Dat is nu interessantJean Mill's dochter, Judy Sugden, wordt gecrediteerd met de lancering van een nieuw kattenras voor ontwerpers in 1980. Dit is een bruin-naar-oranje schepsel met donkere strepen, bekend als een "Toyger". Esthetisch gezien was het kleine beest ontworpen om te lijken op de grootste katachtigen, de tijger.
