De Dalbo-hond is een uitgestorven Molosser-hondenras uit Zweden dat tot de 20e eeuw heeft bestaan. Deze grote honden werden door het Zweedse volk gebruikt om het vee te bewaken en te hoeden.
De Dalbo-hond had een enorm en zwaar lichaam met een lange vacht, sterke benen en rechte oren.
Aangenomen wordt dat de oorsprong van de Dalbo-hond uit de tijd van de IJslandse sagen stamt. Er wordt gezegd dat de Vikingen enorme, grote vee / waakhonden / oorlogshonden bezaten nadat ze Groot-Brittannië waren binnengevallen. Bovendien wordt aangenomen dat de honden die ze uit Groot-Brittannië hebben gekocht de afstammelingen zijn van de Molosser-rassen die door de Romeinen zijn achtergelaten.
De allereerste schriftelijke vermelding van dit ras was in het boek ‘Dalia’ geschreven door Gunno Brynolphi Blutherus in 1632 na Christus. Het werd opnieuw genoemd in 1843 AD's boek 'Bohuslän's History and Description' door Axel Emanuel Holmberg. Daarna werd beweerd dat de mondelinge geschiedenis van deze honden rond 1700 na Christus was.
In de boeken hebben de schrijvers deze honden beschreven als gigantische honden die wolven doodden en vochten tegen bruine beren. Ze prezen ook de moed van dit ras en beweerden dat ze tot hun dood hebben gevochten om mensen te beschermen tegen wolvenroedels. Bovendien haalden en verdedigden ze ook de kinderen die waren verdwaald in de diepe bossen van Zweden.
De meeste historici en voorouders stellen dat de Dalbo-hond rond het einde van de 19e of het begin van de 20e eeuw is uitgestorven. Het uitsterven van dit ras houdt op de een of andere manier verband met de bijna-uitroeiing van beren en wolven in Scandinavië, die plaatsvond in 1890. Daarna werd het erg duur om grote honden te bezitten en de Dalbo-honden voldeden ook niet langer aan het doel.
Sommigen zeggen zelfs dat de Dalbo-honden zijn verdwenen door een verwoestende verspreiding van hondsdolheid in 1954. Het ras zou ook zijn verdwenen na de grote Zweedse hongersnood die plaatsvond in 1867-1868. Toen in 1913 een inventarisatie of onderzoek werd gedaan, werden geen nummers van dit ras geregistreerd. Dit bewees hun uitsterven en het verlies van een prachtig waakhondenras.
De Dalbo-hond had een moedig, gedurfd en beschermend temperament. Omdat ze werden grootgebracht en gefokt voor het bewaken en hoeden van vee en vee, gedroegen ze zich heel zachtaardig met andere dieren. Bij afwezigheid van hun meesters beschermden ze het huis en eigendommen tegen elk soort wild dier. Daarom waren deze dappere en onverschrokken honden uitstekende gezelschapshonden.
Ja, de Dalbohond was een kindvriendelijk ras vanwege zijn vriendelijke en waakzame instinct. Zoals eerder vermeld, werden deze honden gebruikt om de kinderen die verdwaald waren in de bossen veilig op te halen en terug te brengen. Onnodig te zeggen dat ze wisten hoe ze met kinderen moesten omgaan en hen tegen elke mogelijke bedreiging moesten beschermen. Daarom waren ze uitstekende speelmaatjes en voogden voor kinderen.
De Dalbo Dog werd gevonden in de volgende kleuren:
De Dalbo-hond had een lengte tussen 29,52-31,49 inch (75-80 cm), terwijl ze ergens rond de 20-27 kg wogen.
Gemiddeld beviel een moeder Dalbo Dog per keer van 2-6 puppy's.
Bekijk Doglime voor meer informatie over andere uitgestorven hondenrassen.
