Kan een zeer stressvolle omgeving tijdens de zwangerschap het verloop van puppy's beïnvloeden? Stel je voor:een jonge hond verdwaalt en leeft twee maanden in de straten van de stad, in bijna constante angst. Kinderen achtervolgen haar door een straat en gooien stenen naar haar; ze wordt aangevallen door een andere hond; en ze worstelt elke dag om genoeg te eten te verzamelen. Eindelijk wordt ze aangehouden door een dierencontroleur en naar een asiel gebracht. Hier krijgt ze eindelijk genoeg te eten, maar ze kan nog steeds niet ontspannen; het asiel zit vol vreemde geuren en harde geluiden, haar ren is klein en de vloer is hard. Nadat ze een paar weken in het asiel is geweest, realiseert een medewerker van het asiel zich dat ze zwanger is en binnenkort uitgerekend is. Het asiel zet haar op de wachtlijst voor een pleeggezin, wetende dat puppy's het niet goed doen als ze opgroeien in asielen.
Een paar dagen voordat haar puppy's worden geboren, komt ze in een pleeggezin bij een ervaren hondenbezitter en haar leven verbetert plotseling enorm. Haar puppy's worden klein maar gezond geboren en haar nieuwe pleegmoeder doet alles voor hen en stelt hen bloot aan veel positieve ervaringen. Als ze twee maanden oud zijn, worden ze ter adoptie aangeboden en worden ze snel in een nieuw huis geadopteerd.
Maar een paar maanden later komen er berichten in het asiel terug dat de puppy's allemaal schichtig zijn en gemakkelijk gealarmeerd door nieuwe situaties. De medewerkers van het asiel concluderen dat het probleem bij de genetica van de puppy's moet liggen, omdat hun vroege omgeving overtreffend was. Maar de kleine hersenen van de puppy's ontwikkelden zich al voor geboorte, en hun hormonale systemen werden afgestemd om hen klaar te maken voor de wereld die hun moeder had meegemaakt.
Een dergelijke hormonale afstemming kan een belangrijke overlevingstactiek zijn. Voor dieren die zijn geboren in barre omgevingen vol bedreigingen, waar angst gerechtvaardigd is, is een zeer reactieve stressreactie van cruciaal belang en kan deze het verschil maken tussen leven of dood. Maar een zeer reactieve stressreactie is ook energetisch erg duur, dus voor dieren die geboren zijn in zachtere omgevingen met minder angst, kan energie beter worden besteed aan andere systemen, zoals groei of voortplanting. In dergelijke omgevingen kan extreme angst zelfs een slechte strategie zijn, wat resulteert in het verlies van kansen om voedsel of partners te vinden. Zoogdiermoeders geven hun nakomelingen informatie over wat voor soort wereld ze kunnen verwachten - en dat doen ze zo vroeg mogelijk, om maximale tijd te hebben voor een passende ontwikkeling.
Toen onze asielhond op straat werd lastiggevallen en honger had, zou haar stresssysteem sterk zijn geactiveerd, waardoor haar cortisolspiegel toenam. Dit hormoon vertelt de verschillende weefsels in haar lichaam dat ze zich moeten voorbereiden op het omgaan met een bedreiging, waardoor luxe systemen zoals spijsvertering en voortplanting worden onderdrukt en extra energie uit de opslag wordt gehaald.
Normaal gesproken inactiveert een enzym cortisol bij de placenta, waardoor de foetussen worden beschermd tegen het cortisolniveau dat de moeder ervaart. Maar wanneer de cortisolspiegel extreem is hoog, sommige passeren de placenta naar de zich ontwikkelende puppy's. Ze krijgen het extra cortisol als informatie:De wereld is eng. We moeten voorbereid zijn. Men denkt dat deze boodschap de lichamen van de puppy's informeert over wat ze van het leven kunnen verwachten, en hen in staat stelt een op de juiste manier afgestemd stresssysteem en metabolisme te ontwikkelen.
De effecten op baby's die zijn geboren uit moeders die psychologische stress hebben ervaren, zijn goed bestudeerd bij laboratoriumknaagdieren. Wanneer drachtige ratten worden blootgesteld aan acute stressfactoren (zoals een uur per dag in een doorzichtige plastic buis worden vastgehouden), worden hun nakomelingen minder veerkrachtig om zichzelf te belasten.
Ratten vermijden normaal gesproken open gebieden waar roofdieren ze kunnen vinden, en deze voorkeur is nog meer uitgesproken bij ratten die prenataal gestrest waren.
Bovendien hebben de ratten die zijn geboren uit de gestresste moeders stresssystemen die reactiever zijn dan gemiddeld; hun cortisolspiegels stijgen meer als reactie op stress en het duurt langer om te dalen dan de cortisolspiegels van ratten die zijn geboren uit moeders die niet opzettelijk gestrest waren. In wezen hebben deze angstige ratten een stresssysteem dat hoger is afgestemd, alsof ze voorbereid zijn op stressvolle gebeurtenissen die nooit komen.
Dit effect is ook bij mensen waargenomen, vooral in Nederland na een winter van hongersnood aan het einde van de Tweede Wereldoorlog.
Het effect van de intra-uteriene omgeving is niet onderzocht bij honden, maar er is geen reden om aan te nemen dat het bij honden anders werkt dan bij mensen of knaagdieren. We moeten aannemen dat hondenmoeders ook in utero informatie over hun omgeving doorgeven aan hun pups. En soms is die informatie verkeerd, omdat ze een leven van stress en ontberingen voorspellen wanneer de puppy in plaats daarvan geliefd en vertroeteld wordt. Zo'n puppy zou zijn afgestemd om sterk te reageren op stressoren. Deze programmering zou het leven van een dier kunnen redden als ze op straat zou leven, maar het is minder geschikt voor het leven als huisdier - en het kan resulteren in een angstige of angstige hond.
Hoe vaak gebeurt dit? We begrijpen nog niet alle dingen die van invloed zijn op het volwassen gedrag van een hond, en onderzoeksstudies om de verschillende mechanismen te achterhalen zijn moeilijk te doen zonder honden aan aversieve situaties te onderwerpen. Dus het is onmogelijk om te zeggen, maar ik denk niet dat het zo ongewoon is.
We kunnen neem echter preventieve maatregelen; we kunnen ons best doen om ervoor te zorgen dat de omgeving van moeder, terwijl ze zwanger is, de omgeving voorspelt waarin haar puppy's zullen worden grootgebracht. Het is dus een goed idee om extreme stressfactoren bij drachtige honden te vermijden.
Normale stressfactoren in het leven, waaronder naar de dierenarts gaan voor controles, zijn waarschijnlijk prima; dit is tenslotte het soort dingen dat de puppy's in hun eigen leven zullen tegenkomen. Een opvangsituatie is echter waarschijnlijk iets om te vermijden voor een zwangere hond. Veel opvangcentra doen uitstekend werk om moeders en pasgeboren puppy's in pleeggezinnen te krijgen en kunnen dat protocol uitbreiden naar zwangere honden voordat ze gaan bevallen. Het kan ook een slecht idee zijn om drachtige honden over lange afstanden te vervoeren, zoals het verzenden van drachtige vrouwtjes naar het buitenland.
We weten niet hoe sterk het effect van de intra-uteriene omgeving is, maar als we zo hard gaan werken om puppy's na de geboorte goed te socialiseren, waarom dan niet voor ook geboorte?
Wat als u niets weet over de omgeving die is ervaren door de moeder van de puppy die u overweegt te adopteren? Moet je die pup doorgeven? Nee! Dat zou veel te veel (zo niet de meeste) adopties uitsluiten. Ga je gang en adopteer - maar maak er een punt van om de opgroeiende jongere zoveel mogelijk positieve sociale interacties en zoveel mogelijk stressarme, veilige blootstelling aan de wereld te bieden. Houd er rekening mee dat uw pup mogelijk heb deze onzichtbare belemmering om normaal zelfvertrouwen te ontwikkelen, en neem het op je om hem te 'supersocialiseren', voor het geval dat.
Tegen de tijd dat de meeste mensen puppy's adopteren, zijn er nog maar een paar weken over in de ideale periode om ze te socialiseren, dus het kan zijn dat je eventuele tekorten niet helemaal kunt compenseren. U kunt echter alert zijn op tekenen dat uw pup een "angstperiode" doormaakt (wat meerdere keren kan gebeuren tijdens zijn puppytijd). Doe extra inspanningen om hem te beschermen tegen overweldigend enge ervaringen en pak zijn angsten aan met gedragsverandering in die tijden. En zoek de hulp van een gekwalificeerde professional op het gebied van positief gedrag eerder vroeger dan later als u ongebruikelijke angst of reactiviteit bemerkt bij uw geadopteerde.
Houd er ten slotte rekening mee dat opvangcentra altijd op zoek zijn naar competente pleeggezinnen. Door een drachtige hond op te voeden, kun je bijdragen aan het opbouwen van het solide temperament van haar puppy's!
Jessica Hekman, DVM, MS, voltooide haar stage geneeskunde in het asiel aan het Maddie's Shelter Medicine Program van de Universiteit van Florida in 2013. Ze bestudeert nu de genetica van hondengedrag in Illinois, waar ze woont met haar man en drie honden. Bekijk de blog van Dr. Hekman, dogzombie.blogspot.com, een blog over de hersenen en het gedrag van honden (en soms over medicijnen voor onderdak), of volg haar op Twitter @dogzombieblog.
