Als honden in kleedkamers rondhingen en verhalen uitwisselden, ben ik er vrij zeker van dat mijn Golden Retriever, Sabre, elke gelegenheid zou aangrijpen om indruk te maken op zijn vrienden met dit juweeltje:"Weet je, toen ik jonger was, waren mijn testikels zo'n groot probleem , ik moest TWEE KEER worden gecastreerd!” Het beste gedeelte? Sabres verhaal is helemaal waar!
Toen ik Saber adopteerde als een 2-jarige, kreeg ik te horen dat hij gecastreerd was, en hij leek zeker geen testikels te hebben. Uit een grondig onderzoek van zijn medische gegevens, verkregen van zijn vorige eigenaar, bleek echter dat Sabre een sterilisatieoperatie had ondergaan, maar dat er slechts één testikel werd gevonden en verwijderd; hij had nog steeds een enkele, "verborgen" testikel!
Cryptorchidisme (van het Griekse crypto, wat verborgen betekent, en orkhis of orchidee, wat testikels betekent) is de medische term voor de aandoening die optreedt wanneer een of beide testikels van een reu niet in het scrotum afdalen. Het is geen extreem veel voorkomende aandoening; verschillende bronnen bieden een incidentie tussen minder dan 1 procent en 10 procent.
Het is ook variabel of het een testikel of twee beïnvloedt. Wanneer een testikel niet valt, wordt de aandoening beschreven als unilateraal cryptorchisme; als geen van beide afdaalt, heeft de hond bilateraal cryptorchisme. Veel mensen verwijzen ten onrechte naar eenzijdig cryptorchisme (wat vaker voorkomt) als monorchide, wat niet klopt. Monorchidisme verwijst naar de volledige afwezigheid van een tweede testikel - er is er maar één ooit ontwikkeld - en het is zo zeldzaam dat we nog geen dierenarts hebben gevonden die ooit een monorchide hond heeft gezien!
"Er is altijd een tweede testikel", zegt Suzi Milder, DVM, van Chatsworth Veterinary Center in Chatsworth, Californië. Het is misschien moeilijk te vinden, maar als de hond wordt gecastreerd, zegt Dr. Milder:"Het is de verantwoordelijkheid van dierenartsen om hem te vinden en te verwijderen." Dat is soms best een uitdaging, zoals bij Sabre. De dierenarts die zijn eerste onzijdige operatie uitvoerde, probeerde het, maar kon de tweede testikel van Saber niet vinden. Gelukkig werd dit genoteerd in Sabres medische dossiers, die ik ongeveer een maand nadat ik hem geadopteerd had van zijn vorige eigenaar kreeg.
Ik had het geluk om over Sabres toestand te horen; als hij eerder een zwerfhond was geweest zonder medische gegevens, had ik niet geweten dat ik een tweede operatie moest plannen om de castratie van Saber te voltooien. (Ik zal zo meteen uitleggen waarom ik de grote moeite heb gedaan om dit te doen.)
Hoe komt het dat in sommige gevallen testiculaire afdaling niet optreedt? Naarmate de foetus van de hond zich ontwikkelt, worden de testikels gevormd in de buik, nabij de nieren. Gewoonlijk, als de puppy groeit - aanvankelijk, in utero en daarna, na zijn geboorte - worden zijn testikels geleidelijk uit de buik getrokken, door het lieskanaal (een doorgang door de buikwand) en in het scrotum door het gubernaculum, een ligamentair koord dat de testikels met het scrotum verbindt. Doorgaans gaan de teelballen binnen een week of twee na de geboorte door het lieskanaal en bereiken ze hun definitieve scrotumpositie op de leeftijd van 6 tot 8 weken.
In sommige gevallen wordt het gubernaculum echter niet goed gevormd of functioneert het niet goed en blijft de zaadbal in de buik, legt Dr. Milder uit. "Het kan overal zijn - bij de nier, in het kanaal langs het pad of zelfs in het onderhuidse weefsel naast het scrotum."
De rechter testikel wordt vaker vastgehouden dan de linker, vanwege de meer naar voren gerichte positie in de buik. Ingehouden testikels zijn kleiner dan scrotale testikels, en abdominaal vastgehouden testikels zijn kleiner dan inguinaal vastgehouden testikels.
Dr. Milder zegt dat het zelfs mogelijk is om een laatbloeier te hebben, waarbij een of beide testikels het scrotum pas bereiken als ze zes maanden oud zijn. Als een testikel op de leeftijd van zes maanden nog niet in het scrotum is "gedaald", zeggen Dr. Milder en veel van haar collega's, zal dat hoogstwaarschijnlijk niet gebeuren.
Cryptorchisme is genetisch bepaald; het wordt veroorzaakt door een autosomaal recessief gen dat kan worden geërfd door nakomelingen. Onderzoek toont aan dat verschillende rassen waarvan bekend is dat ze worden aangetast, waaronder standaardpoedels, boksers, Duitse herders, weimaraners, Engelse Bulldogs, Shetland-herdershonden en veel van de speelgoedrassen, zoals chihuahua's, miniatuurteckels, Pomeranians, miniatuurpoedels, Maltezers en Yorkshire Terriërs.
"Er is absoluut een hogere prevalentie van cryptorchidisme bij kleine honden en honden van speelgoedrassen", bevestigt Brooke Neece, DVM, uit Columbus, Ohio. "Bij grotere honden is er een hogere prevalentie bij de brachycefale rassen zoals Boxers en Engelse Bulldogs."
Arme Saber. Alsof één onzijdige operatie niet genoeg was, toen ik hoorde dat hij een behouden testikel had, plande ik een tweede operatie. Waarom al die moeite doen? Omdat cryptorchisme aanzienlijke gezondheidsrisico's met zich meebrengt.
Het ernstigst is dat honden met cryptorchidisme torsie kunnen ontwikkelen, een uiterst pijnlijke aandoening waarbij de testikel in zichzelf draait, waardoor de bloedstroom wordt belemmerd. De zaadbal zwelt op als het vol raakt met bloed. Deze aandoening presenteert zich meestal met buikpijn en tekenen van een stevige massa in de maag. De pijn kan zo hevig zijn dat de hond in shock raakt. Onmiddellijke verwijdering van de testikel is vereist om verlichting te bieden.
Honden met cryptorchisme lopen ook een hoger risico op het ontwikkelen van zaadbalkanker op latere leeftijd. Volgens een informatieblad van het William R. Pritchard Veterinary Medical Teaching Hospital van de University of California, Davis, is zaadbalkanker de op één na meest voorkomende kanker bij oudere reuen, en het risico bij honden met cryptorchisme neemt met ongeveer 13 procent toe. Hoewel de incidentie van zaadbalkanker vrij laag is in de Verenigde Staten, vanwege de prevalentie van castratie, bleek uit een Italiaans onderzoek bij 232 honden (post-mortem) dat 27 procent een of meer testiculaire tumoren had.
De meest voorkomende testiculaire tumoren zijn Sertoli-celtumoren, interstitiële celtumoren en seminomen. Volgens Daniel Denger, DVM, een door het bestuur gecertificeerde dierenarts met Animal Surgical Center in Flint, Michigan, komt metastase voor in ongeveer 10 tot 20 procent van de testikeltumoren.
Maar zelfs als er geen metastase is opgetreden, zegt Milder dat bepaalde tumoren tal van andere problemen kunnen veroorzaken, van mild tot levensbedreigend. Sertoli-tumoren produceren bijvoorbeeld oestrogeen en soortgelijke hormonen, die huid- en vachtproblemen kunnen veroorzaken en zelfs het beenmerg van een hond kunnen wegvagen. Hoewel het verwijderen van de testikel of testikels vaak genezend is, zoals met veel dingen, kan een ons preventie een pond genezing waard zijn.
"In mijn hoofd, of de tumor kwaadaardig of goedaardig is, zou het veel gemakkelijker zijn om een grote buikoperatie uit te voeren om een vastgehouden testikel te verwijderen bij een gezonde, jongere hond, dan bij een hond die gezondheidsproblemen heeft vanwege een tumor," Dr. Milder zegt. “Wachten kan het voor de patiënt een stuk ingewikkelder en riskanter maken. Het is geen goed antwoord om te zeggen:'Ik wacht tot hij ziek is', want dan voeg je een hele nieuwe laag complicaties toe.'
Honden met cryptorchidisme vertonen doorgaans hetzelfde hormonaal gestuurde gedrag als honden met ingedaalde testikels. Ze zijn vaak vooral geïnteresseerd in intacte vrouwtjes en kunnen ze in sommige gevallen impregneren. (Als de testikels in de lichaamsholte blijven, heeft de verhoogde temperatuur een negatieve invloed op de levensvatbaarheid van het sperma. Honden met bilateraal cryptorchidisme zijn bijna altijd steriel of onvruchtbaar, maar sommige honden die eenzijdig cryptorchide zijn, kunnen levensvatbaar sperma hebben.) In gevallen waarin de castratiegeschiedenis van een hond onbekend is - zelfs wanneer de hond uiterlijk gecastreerd lijkt - en de hond het libido of ander hormonaal gedreven gedrag vertoont dat typisch is voor intacte reuen, moet de mogelijkheid van een resterende, vastgehouden testikel worden overwogen.
Terwijl de meeste dierenartsen vinden dat zes maanden de leeftijd is van de "laatste oproep" voor testiculaire afdaling, pleiten sommigen ervoor om veel langer te kijken en te wachten. “Klassiek geldt dat tegen de tijd dat een hond de leeftijd van zes maanden bereikt en hij geen twee scrotale testikels heeft, hij als een cryptorchide wordt beschouwd. . . maar realistisch gezien, met de enorme verschillen in leeftijd in de puberteit tussen rassen, is dit waarschijnlijk geen redelijke verwachting', zegt Cheryl Lopate, DVM, van Reproductive Revolutions in Aurora, Oregon, een diplomaat van het American College of Theriogenologists.
"Op basis van de gemiddelde leeftijd van de puberteit voor een bepaald ras, zou men verwachten dat beide testikels in het scrotum binnen twee maanden na het bereiken van de puberteit als normaal worden beschouwd. Dit betekent dat voor honden van grote en grote rassen de testikelafdaling pas na ruim een jaar voltooid kan zijn. Honden van kleine en middelgrote rassen moeten nog steeds als cryptorchide worden beschouwd als twee teelballen niet in het scrotum zijn op de leeftijd van zes tot acht maanden”, zegt Dr. Lopate.
In de afgelopen decennia hebben dierenartsen doorgaans aanbevolen dat reuen die niet in een fokprogramma worden gebruikt, rond de leeftijd van zes maanden worden gecastreerd; deze aanbeveling komt voort uit de wens om ongewenste voortplanting te voorkomen (populatiecontrole). Maar omdat de aandoening kan worden doorgegeven aan het nageslacht van een hond, raden de meeste dierenartsen aan om zelfs rashonden met cryptorchidisme die anders voorbestemd waren voor een fokcarrière, te steriliseren. Dit is deels te wijten aan het feit dat onderzoek suggereert dat honden met cryptorchisme ook meer kans hebben op andere aangeboren problemen.
"Omdat we idealiter deze negatieve eigenschap willen elimineren, raad ik aan om tussen zes en twaalf maanden te castreren, zodat er geen kans is op een toevallige fok waar het wordt doorgegeven", zegt Dr. Milder. "Vanuit het oogpunt van verantwoordelijkheid is het het beste om vroeg of laat te castreren."
Als eigenaren er echter zeker van zijn dat ze per ongeluk fokken kunnen voorkomen en als ze de potentiële gezondheidsvoordelen van castratie op iets oudere leeftijd willen maximaliseren, wachten sommige dierenartsen gerust tot vier of vijf jaar oud.
Het vinden van een niet-ingedaalde testikel kan lastig zijn, omdat deze op elk punt langs het beoogde pad uit de koers kan raken. Dr. Neece zegt dat testikels in de liesstreek vaak kunnen worden gevoeld met zorgvuldige palpatie. Ze kunnen meestal niet worden gevoeld bij zwaardere honden, en ze kunnen ook niet in de buik worden gevoeld. Een echografie door een zeer bekwame technicus zal soms de locatie onthullen, maar is niet altijd succesvol, omdat vastgehouden testikels achter andere anatomie kunnen worden weggestopt.
Wanneer de locatie van de vastgehouden testikel bekend is, is chirurgische verwijdering vergelijkbaar met het steriliseren van een vrouw, in die zin dat een incisie in de buik wordt gemaakt. Als de locatie niet bekend is, is de operatie verkennend. Sommige dierenartsen, waaronder Dr. Neece, beginnen liever bij de blaas, bij de liesring. "In mijn ervaring heb ik meer abdominaal vastgehouden testikels verder in de buik gevonden", zegt ze. Als een vastgehouden testikel niet in de buurt van de blaas kan worden gevonden, wordt een tweede incisie gemaakt hoger in de buik, dichter bij de nieren, waar de testikels hun ontwikkeling beginnen.
Naast de typische risico's die gepaard gaan met een chirurgische gebeurtenis, zegt Dr. Neece dat de meest waarschijnlijke complicaties die gepaard gaan met het castreren van een hond met cryptorchidisme, blauwe plekken en seromas zijn (zwelling veroorzaakt door tijdelijke vochtophoping op de operatieplaats). "Je moet vaak een beetje graven, in een klein gebied, om de zaadbal te vinden", zegt ze.
Niemand vindt het leuk om haar hond aan een operatie te onderwerpen - vooral niet voor een tweede keer, zoals het geval was met mijn hond! En er is altijd af en toe een stukje anekdotisch bewijs dat suggereert dat honden met cryptorchidisme tot op hoge leeftijd kunnen leven zonder chirurgische ingreep of complicaties. Voor mij echter, de combinatie van de aanbeveling van mijn dierenarts om Saber op vierjarige leeftijd opnieuw te castreren, de knagende angst voor kanker en wat ongewenst, hormonaal gedreven gedrag (onverzadigbaar snuiven), verstevigde mijn beslissing om de tweede operatie voort te zetten - die succesvol was . (En ik ben blij te kunnen melden dat het overmatig snuiven bijna onmiddellijk stopte; ik had niet gedacht dat het zo snel kon gebeuren, als ik niet getuige was geweest van de opmerkelijke verandering.)
"Het is belangrijk voor hondenbezitters om te begrijpen dat cryptorchidisme een reëel en potentieel ernstig probleem is", zegt Dr. Neece. “Deze honden mogen absoluut niet als fokhond gebruikt worden. Wanneer het op jonge leeftijd wordt behandeld (of, zouden we toevoegen, op een leeftijd die geschikt wordt geacht voor uw situatie, door uw dierenarts), is de prognose geweldig en zijn er geen langetermijneffecten van cryptorchidisme.”
Dr. Milder is het daarmee eens. “Ik heb gezien wat er kan gebeuren als cryptorchidisme niet wordt behandeld (torsie, tumoren). Het is tragisch en zo te voorkomen. Eén keer is te veel voor mij”, zegt ze.
Stephanie Colman is schrijver en hondentrainer in Los Angeles.
