Ik ben niet een van die hondenbezitters die haar honden in watten heeft gewikkeld, constant op zoek om ze te beschermen tegen alle mogelijke gevaren. Ik laat mijn honden los in het leefgebied van ratelslangen. Ik geef ze soms rauwe eieren. Ik laat ze zwemmen zonder reddingsvesten te dragen, enzovoort.
Een deel van mijn bereidheid om hen bloot te stellen aan mogelijke gezondheidsrisico's kan te wijten zijn aan mijn generatie. Als jongste van vier kinderen die in de jaren zestig opgroeiden, groeide ik zonder gordel op - in feite zat ik meestal op de bult tussen de twee voorstoelen! Mijn generatie werd blootgesteld aan veel meer potentieel levensbeëindigende risico's dan zelfs legaal vandaag.
Maar er zijn een paar specifieke risico's die ik absoluut niet zal nemen nemen met mijn honden, en ze hebben te maken met hun halsbanden.
STANDAARD TANGGESP
Het eerste gevaar waaraan ik mijn honden niet zal blootstellen, is een halsband met een gewone metalen gesp - weet je! Het soort met een frame en een doorn of uitsteeksel dat door een gat in de kraag past en wordt vastgezet door de achterkant van het gespframe. Waarom heb ik een standpunt ingenomen tegen zo'n alomtegenwoordig stuk hondenuitrusting?
Het antwoord is:want in een vreselijke noodsituatie, wanneer de halsband van een hond ergens aan blijft haken en hij stikt, is de enige manier om die gesp los te maken - om die metalen pin of tang uit het gat te krijgen - door er een beetje aan te trekken beetje strakker. En je zult me moeten geloven als ik zeg dat ik uit persoonlijke ervaring weet dat wanneer een hond begint te stikken, hij niet stil zal blijven zitten in het volmaakte begrip dat je zijn ongemak erger moet maken. em> even om zijn leven te redden.
De hond die bijna in mijn handen stikte, was niet mijn hond - hij was van een buurman. Maar ik rende om te helpen toen ik het geluid van honden en vrouwen hoorde schreeuwen, en werd geconfronteerd met een kronkelende wirwar van hijgende, schreeuwende, urinerende, in paniek rakende hoektanden. Twee honden waren aan het spelen toen de een de ander bij zijn kraag greep en zich vervolgens omdraaide; de kraag draaide zich om, drukte zijn tong in zijn eigen ondertanden - en zo strak dat hij zijn speelkameraadje verstikte.
Ik en de eigenaren van de honden, beide jonge vrouwen, probeerden verwoed uit te vinden hoe ze de honden konden losdraaien, maar het waren grote, sterke honden in volledige paniek, en we konden het niet doen. Ik stak mijn handen in de vacht van de honden, op zoek naar gespen om los te maken. Een hond droeg een halsband met snelsluiting, maar het was niet de halsband die strak zat. Ik vond eindelijk de gesp voor die halsband, en het zat gedeeltelijk in de bek van de hond die gedraaid was, onmogelijk strak - te strak om hem nog strakker te kunnen trekken om de tang van de gesp los te krijgen.
Terwijl ik bezig was de gespen te vinden, rende een van de andere vrouwen het huis binnen en pakte een schaar. Ze slaagde erin de dikke nylon halsband door te hakken en liet de honden los, net nadat de verstikkende hond het bewustzijn verloor en zijn ingewanden losliet. Ongeveer twee seconden nadat de halsband was doorgeknipt, haalde hij hijgend adem, en toen nog een, en kwam langzaam bij terwijl we snikten en hem en de andere hond aaiden en elkaar omhelsden.
NAAKT SPELEN
Er valt nog een tweede les te leren uit mijn nachtmerrieverhaal:als hondenvrienden bijtende spelletjes spelen, zouden ze helemaal geen halsband moeten dragen. Speelse honden die samen alleen thuis zijn, mogen ook geen halsbanden dragen.
TAG, JIJ BENT HET
Hier is nog iets dat ik niet graag aan de nek van honden zie hangen:metalen of andere stijve ID-tags - omdat tags gemakkelijk aan dingen kunnen blijven hangen, een hond in een enge positie vastzetten en haar in paniek brengen.
De laatste keer dat ik tags gebruikte, was bij een pleeghond die ik in mijn keuken had gezet. Ik hoorde een ruckus en vond haar pak slaag; haar labels waren op de een of andere manier door de ventilatieopeningen aan de zijkant van de kist geglipt (misschien toen ze zich omdraaide?) en vast kwamen te zitten.
Vaker komen honden vast te zitten wanneer ze op een vloer liggen in de buurt van een op de vloer gemonteerde ventilatieopening, waarbij ze zichzelf opwarmen of afkoelen, afhankelijk van het seizoen. Hun tags glippen door de ventilatieopening terwijl ze op de grond liggen, en wanneer ze proberen op te staan, draaien de tags en komen vast te zitten. Hysterie ontstaat over het algemeen. In het beste geval is er iemand thuis en redt ze. Het slechtste geval? Vraag niet. Vreselijk.
OPLOSSINGEN
Persoonlijk vind ik het prettig om mijn honden meestal zonder kraag te hebben. Als ze uit mijn huis zouden ontsnappen, bijvoorbeeld bij een aardbeving of zoiets, weet ik dat ze gemakkelijk naar mijn buren of zelfs vreemden zouden gaan voor redding. Ze zijn gechipt en de chips zijn bij mij geregistreerd met de huidige contactgegevens.
Maar als het voor u belangrijker is om uw identiteitsbewijs bij uw hond te houden, misschien omdat uw hond een groot vluchtrisico kan vormen als ze losraakt, zijn er een paar veiligere oplossingen.
Als alternatief voor het gebruik van ID-tags, koop ik halsbanden met plastic gespen aan de zijkant (gemakkelijk los te maken in geval van nood) en heb ik mijn telefoonnummer in de stof gestikt. Maar zelfs deze worden verwijderd als ik niet thuis ben of als ik een hond opvoed die met mijn jongere hond kan spelen (mijn oudere hond speelt niet).
Siliconen tags, zoals die van Silidog.com, zijn een veilig alternatief. Ze zijn sterk maar flexibel; zelfs een spichtige, kleine hond zou zich kunnen losmaken als zijn siliconen tag zou worden gepakt.
Ik ken een halsband die sluit met een gepatenteerde losbreekbare gesp, die kan scheuren als een hond door de halsband wordt gegrepen. Het wordt de KeepSafe Break-Away Safety-halsband genoemd en is verkrijgbaar bij breakawaycollar.com.
Overweeg om ten minste één van deze alternatieven te gebruiken als u momenteel een standaard halsband met gesp en/of metalen tags op uw hond gebruikt.
Nancy Kerns is de redacteur van WDJ.
