Het is 1 maand geleden dat we afscheid hebben genomen van Linus en vandaag is de as van Linus bij ons teruggekeerd.
Ik heb de afgelopen maand geprobeerd deze blogpost elke dag te schrijven, maar het was moeilijk.
De herinneringen komen terug, mijn maag raakt in de knoop en het wordt te moeilijk om door te gaan.
Vandaag kom ik over de drempel heen. Ik ga mijn eerbetoon aan Linus afronden en een paar foto's en herinneringen aan mijn beste vriend delen.
Trouwens, ik heb net de nieuwste Avengers-film gezien en de titel van vandaag is geïnspireerd op MCU's Captain America:The First Avenger.
Ja, met of zonder Linus, ik ben nog steeds een nerd…
We hebben Linus op vrijdag 7 januari 2005 gered uit het Carson Animal Shelter en het asiel zei dat hij 2 maanden oud was (we verklaarden dat hij jarig was op 7 november 2004).
Hij was erg ziek, bloedarmoede, zat onder de vlooien en oormijt, had wormen en later ontdekten we een ernstige maagontsteking.
Linus bewoog niet en deed het zo slecht dat we dachten dat hij misschien was overleden tijdens onze autorit naar huis.
De eerste dag thuis gebruikte ik een vlooienkam om letterlijk honderden vlooien één voor één van Linus te verwijderen. Ik zat daar meer dan 3 uur met hem op mijn schoot de arme kleine man te kammen.
We kregen maandagochtend meteen een afspraak met onze dierenarts en na zijn gezondheidscheck kreeg Linus medicijnen voor de bovengenoemde aandoeningen.
Binnen een paar dagen voelde Linus zich beter en speelde hij met zijn kleine vriend Ralphie (de hond van mijn ouders).
Wist u dat: Ik heb meer dan een dozijn geleide- en hulphondenpuppy's grootgebracht en als het op zindelijkheidstraining aankwam, was Linus (mijn allereerste puppy) verreweg het gemakkelijkst te trainen.
We namen Linus mee naar de Sequoia's toen hij ongeveer 1 jaar oud was. Hij was een geweldige kampeervriend. Ik heb een paar grappige feiten over onze eerste kampeerervaring.
ZINKTRAINING 101
Weet je nog hoe ik zei dat Linus briljant was als het ging om zindelijkheidstraining? Nou, we hebben het verprutst.
De enige plek waar we hem op het potje hadden, was op het gras.
We wisten niet dat dit de enige plek was waar hij ooit onbenullig zou zijn, totdat we hem naar onze camping brachten waar geen gras was, alleen aarde.
Hij heeft meer dan 24 uur niet geplast of gepoept en we dachten dat we hem terug de berg af moesten brengen.
Gelukkig besloot hij het niet langer vol te houden en deed hij de langste plas ooit (denk aan Tom Hanks in A League of Their Own).
EEN CLOSE CALL
Linus wilde niet nat worden.
We lieten hem los terwijl we over het rivierpad wandelden.
Terwijl hij van rots naar rots huppelde en probeerde te voorkomen dat hij nat werd, viel Linus bijna over de rand van een waterval die waarschijnlijk ongeveer 6 meter hoog was met een ondiepe bodem.
DE BESTE WEKKER
We lieten Linus los over onze camping lopen.
Hij bleef altijd dichtbij, maar van tijd tot tijd verdween hij naar de rivier.
We zouden hem uit het oog verliezen, maar toen we zijn naam riepen, kwam hij graag het pad op rennen.
Laat die nacht werden we wakker met een vreemd geluid en dachten aanvankelijk:BEER! maar het kwam uit onze tent.
Nadat de aanvankelijke slaperigheid wegebde, realiseerden we ons dat Linus aan het kokhalzen was en terwijl ik worstelde om mijn zaklamp te vinden, hoorde ik het onvermijdelijke geluid en de geur van hondenkots.
We vonden een half opgegeten broodje, maïs en enkele andere lekkernijen die Linus blijkbaar had gevonden en zich tegoed had gedaan bij de rivier. YUCK!
De eerste 10 jaar van Linus 'leven woonden we in een appartement op de golfbaan. Dit betekende geen grote tuin, maar een enorme speeltuin op de golfbaan tot…
JACHTWABBITS
Ons appartement was op de eerste hole, dus in de vroege avond, toen er geen golfers meer op de baan waren, liet ik Linus aan de lijn langs de driving range-omheining lopen en liet hem dan los rondrennen bij de tweede hole.
Op een dag zag hij een konijn en ging hem achter het hek van de driving range achterna en vervolgens de DRIVING RANGE op!
Gelukkig kon ik hem weer onder controle krijgen voordat hij door golfballen werd bekogeld.
Dat was de laatste keer dat we Linus los lieten op de golfbaan tot...
WILE E. COYOTE
We hadden prachtige zonsondergangen over de golfbaan en ik vond het leuk om Linus deze keer mee te nemen voor zijn avondwandeling.
Een paar jaar geleden liepen we bij zonsondergang toen Linus een coyote zag.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe hij het deed, maar hij liet zijn kraag los en schoot de golfbaan over om deze coyote te vangen.
Ik rende achter hem aan terwijl ik zijn naam schreeuwde, maar binnen enkele seconden waren Linus en de coyote buiten mijn zicht.
Ik had zin om te huilen omdat ik niet zeker wist of Linus ooit de weg naar huis zou vinden, of hij zou worden aangevallen door de meute, of zelfs door een auto zou worden aangereden als hij de straat op zou gaan.
Gelukkig zag ik, ongeveer 30 seconden nadat ik terug naar huis liep, Linus zo tevreden mogelijk terug naar me toe draven.
Wist u dat: Nadat Stetson zijn carrière had veranderd van het geleidehondenprogramma, liet ik hem en Linus over de eerste hole van de golfbaan racen. Stetson deed zijn best, maar Linus rende rondjes om hem heen.
In deze video waarin het ComfortFlex-sportharnas uit 2012 wordt beoordeeld, was voornamelijk Linus te zien en aan het einde rent hij op de buitenrand van de eerste hole op de golfbaan.
Linus was de beste hondentrainer in ons huis.
Hij leerde de puppy's om niet op de meubels te gaan staan.
Toen puppy's gek werden en uit de hand liepen, liet hij hen weten dat het ongepast was.
Linus hield de puppy's onder controle, maar speelde ook met de puppy's.
Bekijk deze video waarin hij een paar maanden geleden met Charlie en Riley speelde.
De afgelopen 13 1/2 jaar was Linus mijn beste vriend.
Ik heb de afgelopen 13 en 1/2 jaar meer tijd met Linus doorgebracht dan met wie dan ook.
Hij wilde nooit van mijn zijde wijken. Hij was mijn schaduw.
Hij was in harmonie met mij. Als ik verdrietig was, zou hij me troosten. Als ik opgewonden was, was hij klaar om te spelen. Als ik een dutje wilde doen, ging hij naast me liggen.
Elke nacht lag hij op het kussen boven mijn hoofd en legde dan zijn hoofd naast mijn rechteroor.
Ik zal hem nooit vergeten en ik mis hem heel erg.
Mijn vrouw, Allison, ontmoette Linus toen hij 6 jaar oud was. Ze mist hem enorm en deelde enkele van haar herinneringen:
Ik weet niet eens waar ik moet beginnen met Linus.
Hij was onze beschermer.
Ik voelde me veilig als ik alleen thuis was met hem. Hij blafte naar alles wat in de buurt van het huis kwam... of het nu van de twee- of vierpotige variant was.
Hij volgde me 's nachts door het huis om ervoor te zorgen dat alles in orde was.
Katten wisten dat ze geen plaats hadden in onze achtertuin. En hij was zelfs zo dapper om op een avond een coyote het huis uit te jagen.
Een eng moment voor ons, maar het toont zijn geestkracht en zijn drive om ons te beschermen.
Hij was de BESTE grote broer.
Toen onze dochter werd geboren, rende Linus naar de wieg als ze begon te huilen en keek ons dan aan van "ga je iets doen?"
Hij sliep op het bed zodat hij haar in haar wieg kon zien slapen.
Hij volgde haar door het huis toen ze begon te kruipen en snuffelde vaak aan haar om er zeker van te zijn dat ze "oké" was.
Ze leerde "aardig aardig" (onze vorm van aaien) met Linus ... hij was zo geduldig met haar, hoewel haar "aardig aardig" soms een beetje ruw was.
Hij liet haar op hem liggen en stoorde zich er niet aan als ze tegen hem praatte (luid... gedeeltelijk schreeuwend/schreeuwend) en hem wakker maakte uit zijn dutje.
Hij was geen knuffelaar, maar hij wist hoe hij je moest troosten als je verdrietig was of je niet op je best voelde.
Elke keer dat ik huilde, kwam Linus naar me toe en ging naast me liggen. Als ik gestrest of verdrietig was, liet hij me hem knuffelen (hoewel ik zeker weet dat hij dat liever niet had).
Als ik ziek was, ging hij bij me op bed liggen om te controleren of ik in orde was.
Ik weet niet hoe hij het deed, maar hij had een perfecte timing en zou me altijd een beter gevoel geven...altijd.
Hij gaf me het gevoel dat hij echt om hem gaf.
Hij was een komiek en wist het niet eens.
Soms liet hij een scheet terwijl hij op het bed of de bank sprong en om zich heen keek als "wie deed dat?!"
Andere keren liet hij een scheet en keek naar zijn kont van "waar komt dat vandaan?!"
Hij beet (speels) in mijn kont om zowel Colby als ik aan het lachen te maken... Ik zweer dat hij me beschermde (en miste), maar Colby denkt dat hij hem beschermde.
Hij lag graag op onze kussens op het bed, maar kwijlde alleen op de mijne... en liet een mooie kleine ronde natte plek achter. Bedankt Linus.
En dan hebben we het nog niet eens over de willekeurige poepstrepen op de kussens... maar alleen op de kussens aan mijn kant van het bed, nooit die van Colby.
Hij was zachtaardig, maar legde de wet op wanneer dat nodig was.
Linus wist wanneer hij hard kon spelen en wanneer hij zich moest inhouden.
Hij zou heel opgewonden raken als hij ons gezin zou zien, maar hij wist dat hij bij de oudere mensen en de baby's rustiger moest zijn bij het begroeten.
Hij wist dat hij niet te ruw met de puppy's kon spelen, maar zorgde ervoor dat hij hen vertelde wie de baas was.
Hij sloeg ze omver als hij dacht dat ze te hard speelden.
Met de oudere honden zou hij ze achtervolgen/hoeden in de achtertuin tot het te rumoerig werd en dan zorgde hij ervoor dat iedereen een time-out nam om tot rust te komen.
Hij was de baas.
Linus was de koning van ons huis. Hij had altijd de beste stoel in huis of de beste plek aan het hoofdeinde van het bed (bovenop al onze kussens).
Toen hij ouder werd, was hij als een wijze oude opa. Iedereen hield van hem... hij was knap, zijn vacht was superzacht en hij speelde altijd en zag er jonger uit dan zijn leeftijd.
Hij was snel en kwiek, zelfs tot het einde toe, toen hij zich niet goed voelde.
De dierenartsen vertelden ons dat zijn hartziekte zo vergevorderd was dat ze verbaasd waren dat hij niet eerder tekenen vertoonde dat hij niet in orde was... maar dat was niet zijn aard.
Hij is taai en ik heb het gevoel dat hij niet wilde dat we ons zorgen maakten. Hij was absoluut de leider van onze roedel.
Het is de laatste tijd moeilijk om me te concentreren omdat ik nog steeds zo verdrietig ben... en het is moeilijk om naar foto's van Linus te kijken omdat ik gewoon begin te huilen, maar tegelijkertijd maken de foto's me aan het lachen, want ik stel me alle goede tijden voor die we hadden met hem.
Ik voel me erg gezegend en vereerd dat ik zeven jaar bij Linus heb mogen werken (ik kwam in zijn leven toen hij zes was).
Het spijt me dat mijn eenjarige dochter zich hem niet echt zal herinneren, maar ze heeft veel geluk gehad dat Linus het eerste jaar van haar leven over haar waakte en haar beschermde.
Ik hoop dat Linus plezier heeft in de hemel... rondrennen, andere honden achtervolgen/hoeden, en spelen met onze andere viervoetige huisdieren en tweevoetige familieleden daarboven.
Ik weet dat ik hem in mijn dromen weer zal zien en ik weet zeker dat hij over ons zal waken, want het zit gewoon in zijn aard.
Bedankt voor alles Linus! Ik hou van je vriend... tot ziens aan de andere kant!
In liefdevolle herinnering aan
Linus
7 november 2004 – 7 mei 2018
Rust zacht, Linus. We houden van je.
Bekijk meer van onze favorieten op onze checklist voor nieuwe puppy's.
