Waarom zijn we woedend op het Yulin Dog Festival? Dit is misschien geen populaire mening. Als eigenaren van gezelschapsdieren delen we onze huizen en levens met huisdieren. Het betaamt ons aandacht te schenken aan de behandeling van alle levende wezens. Niet alleen degenen waarmee we leven of degenen die op onze huisdieren lijken.
Yulin is een stad in de provincie Shanxi in Noord-China (beroemd voor zijn Terracotta Soldaten), dicht bij de Mongoolse grens. Elk jaar belastert de internationale gemeenschap met lasergerichte verontwaardiging de stad voor een jaarlijks hondenfestival. Een festival dat (zij het wreed) honden afslacht en opeet! Zulke wilden, want geen enkele beschaafde samenleving gaat zo met honden om. Zijn ze onbeschaafd, of passen ze gewoon niet in onze beschavingsnormen? Humane slachting is een oxymoron.
We slachten en consumeren miljarden dieren wereldwijd, in verschrikkelijk onmenselijke omstandigheden. We fokken honden die passen bij onze visuele aantrekkingskracht en laten honderden bracycephalic honden en katten onbehaaglijk leven. Omdat we honden en katten jurken aandoen om ze te vermenselijken, is dat geen indicatie dat we aandacht besteden aan hun fysieke welzijn.
Het jaarlijkse hondenfestival van Yulin maakt er een tijdelijke natte markt van, of een openluchtslachthuis. We ondertekenen petities, creëren campagnes en demonstreren tegen deze praktijk. De verontwaardiging is goed geplaatst. Of is het misplaatst?
Want slachten in de beschaafde wereld is natuurlijk uit het zicht en de geest.
Voor een 'hondenmens' is het Yulin-festival een gruwel. Onze liefde en compassie voor honden is waarschijnlijk hard in ons verankerd. Archeologen schatten dat honden al 10.000 jaar naast de mens hebben geleefd. Dus waarom is onze liefde voor paarden niet zo gepassioneerd? Paarden zijn een integraal onderdeel van ons transport, ze vochten al honderden jaren samen met zijsoldaten in oorlogen en sportactiviteiten. Toch wordt paardenvlees op grote schaal gegeten en geaccepteerd als onderdeel van het dieet in delen van Europa - en er is geen verontwaardiging.
Maar, en er is altijd een maar! Gedomesticeerde dieren zoals varkens, kippen, koeien, kalkoenen. . . . . worden elk jaar in de miljarden afgeslacht. Waar is de verontwaardiging? Die is er niet, omdat het geweld verborgen is.
De aanwezigen en kraamhouders van het Yulin hondenfestival zijn een verkleinde versie van ons voedselsysteem. Wat anders is, is dat je hier de slachting, de angst en het bloed kunt ZIEN. Dit is een cultureel verschil.
Mensen consumeren een verscheidenheid aan vlees, zoals je leest, zijn de schappen in de winkel beladen met honderden tonnen vlees. Je zomerbarbecue, Paleo-dieet, het Maine Lobster-festival (kreeften hebben nu bescherming in landen als levende wezens) zijn allemaal cultureel geaccepteerde rituelen of zou je ze opgeven?
Wanneer verontwaardiging een microkosmos is, is het misplaatst. Het zou moeten zijn in een industrie die dieren, arbeiders en consumenten uitbuit. Bij de industrie die de kunst heeft geperfectioneerd om miljoenen mensen wereldwijd te overtuigen om het hele jaar door onwillige deelnemers te zijn aan mini Yulin Festivals. Onze verontwaardiging is gericht op een onderwijssysteem dat de waarheid niet confronteert of leert.
We accepteren slachten als een onderdeel van het leven om verschillende redenen, die allemaal al dan niet passen in ons wereldbeeld, maar ze bestaan. Ze wegjagen zal nooit de oplossing zijn.
Want we leven allemaal in glazen huizen.
Foto door ROMAN ODINTSOV van Pexels
