"Goede nacht. Slaap lekker. Laat de bedwantsen niet bijten!" Menig kind ligt met dit gezegde in bed. Het stamt uit de koloniale tijd toen mensen sliepen op matrassen die gevuld waren met vezels zoals hooi. Ze zouden de touwen aanspannen om de matras stevig en boven de grond te houden om te proberen bedwantsen te voorkomen.
Bedwantsen zijn kleine parasieten ter grootte van een appelzaadje die 's nachts tevoorschijn komen om zich te voeden met het bloed van mens en dier. Als ze vol zijn, zwellen ze op en zijn ze rood. De persoon die wordt gebeten, blijft achter met rode striemen en wat een grote kostenpost kan zijn om hun huis te verlossen van een bedwantsenplaag. Velen wenden zich tot honden om hen te helpen bedwantsen op te sporen met hun supersnuffelaars.
Honden hebben verbazingwekkende vermogens om geuren te detecteren en te onderscheiden. Met training en de juiste omgang met de hond, zullen ze de omgeving verkennen op basis van hun reukvermogen. De hond zal door zijn neus worden geleid om in scheuren, meubels, vloerkleden, muren en stopcontacten en matrassen te tasten. Een werkhond zal focus, alertheid en aandacht voor de geleider tonen. Wanneer de hond de bedwantsen detecteert, zullen ze de actie ondernemen waarvoor ze zijn opgeleid om de geleider te laten zien waar de bedwantsen zich bevinden.
De bedwantsdetectiehond heeft een neus die de geur kent die ze moeten vinden. Je zult kunnen zien dat de hond op de geur is door de wiebelende natte neus die wordt gewreven tegen de kenmerken van de kamer die wordt doorzocht. De hond heeft oren naar beneden en een puntige staart als een demonstratie van de focus van de hond op hun werk. Het kan lijken alsof de hond een hoog energieniveau en een verhoogde staat van bewustzijn behoudt terwijl ze door de omgeving reizen op zoek naar de bedwantsen.
De hond zal zijn getraind om te signaleren wanneer de levende bedwantsen zijn gelokaliseerd. De signalen kunnen zijn:krabben aan het object of gebied, zitten of hun neus begraven in de locatie van de geur. Sommige honden kunnen een opgewonden geluid maken, zoals een gejank of geblaf.
Bedwantsen bestaan al eeuwen. Met de ontwikkeling van DDT in het midden van de twintigste eeuw was er een afname van bedwantsen. Deze veerkrachtige insecten zijn de afgelopen tien jaar geëvolueerd om beter bestand te zijn tegen pesticiden, wat heeft geleid tot een verontrustende toename van de plagen van bedwantsen, vooral in grote steden.
Ze zijn voor mensen moeilijk visueel te detecteren, omdat ze erg klein zijn en op verborgen plaatsen leven. Mensen kunnen ze detecteren aan de hand van insectenbeten, bloedvlekken en uitwerpselen op matrassen, of door hun exoskeletten te vinden. Als de besmetting uitgebreid is, kan een mens een zoete, muffe geur detecteren.
Met toenemende bezorgdheid over een evenwichtige plaagdierbeheersing en milieuvriendelijkere plaagdierbeheersingspraktijken, is de aandacht gericht op het potentieel van de hond bij het helpen van mensen bij het identificeren van bedwantsen.
Nieuw is het gebruik van honden om bedwantsen op te sporen. Er zijn slechts ongeveer 100 gecertificeerde bedwantsdetectiehonden in de Verenigde Staten. De National Entomology Scent Detection Canine Association of NESDC is opgericht door specialisten op het gebied van ongediertebestrijding om de hoogste normen te garanderen in de opleiding en het gebruik van honden voor het opsporen van bedwantsen. De hond en geleider worden getest door getrainde beoordelaars. De hond moet alert zijn bij de bron van de levende bedwants. Het team wordt gescoord op basis van voldoende/niet geslaagd. De organisatie houdt een lijst bij van gecertificeerde teams en hun affiliaties.
Honden worden gekozen om hun supersnuffelaars te gebruiken voor het opsporen van bedwantsen, omdat de wetenschap al heeft vastgesteld dat ze in delen per biljoen kunnen ruiken. De gemiddelde hond heeft ongeveer 250 miljoen receptoren. Bloedhonden en Beagles worden vaak gekozen voor detectie van bedwantsen, omdat ze ongeveer 350 miljoen geurreceptoren hebben. Gehoopt werd dat de honden in staat zouden zijn om de bedwantsen op te sporen.
Er zijn onderzoeken uitgevoerd naar de betrouwbaarheid van de bedwantshond die hebben aangetoond dat er successen en mislukkingen zijn tussen teams bij het betrouwbaar detecteren van bedwantsen. Een studie uitgevoerd door de Universiteit van Florida in 2008, zoals geciteerd door de NESDC, concludeerde dat de honden 98 procent nauwkeurig zijn in het detecteren van levende bedwantsen zonder valse positieven. Andere onderzoeken waren niet zo valide voor de nauwkeurigheid van de bedwantsdetectiehond.
In 2014 onderzocht een team van onderzoekers de nauwkeurigheid van 11 hondengeleiderteams. De geleiders voorspelden dat hun honden meer dan 95% nauwkeurig zouden zijn in het opsporen van bedwantsen. De honden waren 44% accuraat.
Er zijn een aantal factoren die de nauwkeurigheid van de detectie kunnen beïnvloeden. Bijvoorbeeld de omvang van de plaag, de afleiders, de jarenlange ervaring van de trainer of hond, of de certificeringsstatus van de teams. Geen van deze variabelen bleek het gebrek aan consistentie in de detectie van de bedwantsen betrouwbaar te voorspellen of te verklaren. Er werd geconcludeerd dat er meer onderzoek zou moeten komen naar de factoren die een rol spelen bij de identificatie van bedwantsen bij hoektanden.
Omdat het gebruik van honden nog steeds in ontwikkeling is, is er de belofte dat er meer zal worden geleerd over de training en het gebruik van honden om het bedwantsprobleem te helpen beheersen.
Er zijn een aantal programma's in de Verenigde Staten die gespecialiseerd zijn in het trainen van honden om bedwantsen op te sporen. De eerste stap is om een hond te identificeren met het temperament en de instincten die hem werkbaar maken en meer kans maken op het opsporen van bedwantsen. De trainer zal honden willen selecteren die een bereidwillig karakter hebben.
De opleiding begint rond de acht tot tien maanden. Ze trainen de hond niet om andere problemen, zoals schimmel, te identificeren. De hond is waarschijnlijk nauwkeuriger als de training zich richt op de geur en locaties die hoogstwaarschijnlijk zullen leiden tot een succesvolle detectie van bedwantsen.
De training begint met het leren van de hond om de verschillende fasen van de levensduur van bedwantsen te identificeren. Canisters zijn opgezet met omhulsels van bedwantsen om bedwantsen te laten leven. Er zijn ook traktaties in verband met de levende bedwantsen. De trainer werkt samen met de hond om te leren zitten voor de containers met de levende bedwantsen.
De training zal zich ook richten op het leren van de hond waar hij de bedwantsen moet zoeken. Meestal bevinden ze zich onder matrassen. Ze zijn ook te vinden achter hoofdeinden, onder tapijten en in kasten. De honden worden meegenomen naar oefenomgevingen, zoals oefenmotelkamers, om te leren waar ze de geur van levende bedwantsen kunnen zoeken. Terwijl ze deze zoekpatronen oefenen, leren ze locaties zoals stopcontacten, kieren en muren te controleren.
De honden zijn getraind om te gaan zitten wanneer ze de levende insecten vinden of om hun neus in de site te graven om het gemakkelijker te maken om te zien waar de bedwants zich verstopt. Als de hond eenmaal heeft geleerd wat hij moet detecteren en waar, moeten er mogelijkheden zijn voor de hond om te oefenen met reizen naar en werken in verschillende omgevingen.
Even belangrijk als de hondentraining is de training van de geleider. De geleiders zijn getraind in gehoorzaamheid, het voeren en verzorgen van de honden, evenals de commando's om te gebruiken met de bedwantsdetectiehond. De geleiders moeten de commando's kennen die de hond moet volgen, zoals "vind de bug", "zoek" of "laat me zien".
Hoewel dit een werkrelatie is, moet de geleider de hond ook rust- en socialisatiemogelijkheden bieden. De geleider en de hond moeten zowel een team als metgezellen zijn om succesvol te zijn en om de hond een kwaliteitsvolle levenservaring te bieden.
Dit zijn enkele van de vele stappen die het team moet nemen om de hond en geleider officieel te laten certificeren door de National Entomology Scent Detection Canine Association of NESDCA.
