Denk na over dit kleine experiment en wat de uitkomst betekent.
Je zet een lange helling op achter een groot scherm. De hond kan de bovenkant van de helling en de onderkant zien, maar niet het midden. Je plaatst een bal bovenaan de helling en laat hem los. Wat doet de hond?
Deze bedrieglijk eenvoudige test is eigenlijk een manier om erachter te komen of honden op de toekomst kunnen anticiperen of niet. Het argument luidt dat als de hond naar de bodem van de helling rent, ze de uiteindelijke landingsplaats van de bal hebben voorspeld, puur op basis van planning en mentale intuïtie, in plaats van de bal te zien. In menselijk taalgebruik staat dit bekend als plannen en laat zien dat honden vooruit kunnen denken.
Ga je gang... probeer het en kijk wat er gebeurt.
Omdat het niet duidelijk is of honden vooruit denken of niet, is het lastig om te weten waar je op moet letten.
Vooruitdenken brengt doorgaans een zekere mate van planning met zich mee. Neem het voorbeeld van de hond die - regelmatig als een uurwerk - bij de deur zit als de kinderen uit school komen. (Meer hierover in de wetenschapssectie).
De tekenen die deze hond laat zien, zijn aandacht en lichaamstaal die kunnen worden geïnterpreteerd als geduld, dat wil zeggen, wachten op de voorspelde gebeurtenis.
Als de hond vooruit denkt en een gebeurtenis plant die hij wil beïnvloeden, zoals het bespoedigen van een maaltijd, dan zou dit acties met zich meebrengen om dit mogelijk te maken. De hond kan bijvoorbeeld zijn voerbak pakken en aan uw voeten plaatsen. Het gedachteproces hierachter is:"Als ik mijn kom haal en aan mijn eigenaar geef, dan zullen ze me voeren."
Als dit zou gebeuren, zou het een goed voorbeeld zijn van vooruitdenken. Het is echter moeilijk om dit te ontwarren van een hele reeks aangeleerde of trainingsfactoren. Deze kunnen per ongeluk 'oorzaak en gevolg' leren, wat de hond zich herinnert. Hierdoor lijkt het alsof de hond vooruit plant, terwijl ze in plaats daarvan per ongeluk zijn getraind om de kom te brengen door eerdere lof of beloning toen ze de kom toevallig oppakten.
Het is pas in de afgelopen decennia dat hondengedrag en psychologie serieus zijn genomen als wetenschap. Anders dan in het verre verleden, observeren onderzoekers honden in een zo natuurlijk mogelijke omgeving en proberen ze hun eigen vooroordelen en vooroordelen over honden achter zich te laten.
Dit heeft niet alleen de sociale aard van honden onthuld en hoe ze zich gedragen in roedel- of gezinsomgevingen, maar het maakt ook een diepere analyse mogelijk van de emotionele ontwikkeling en motivatie.
In de afgelopen decennia heeft deze wetenschap zelfs een nog opwindender wending genomen. Met behulp van geavanceerde beeldapparatuur zoals MRI-scanners is het mogelijk om de hersenen aan het werk te visualiseren.
Het is dus mogelijk om het brein van een hond in realtime te bekijken terwijl een hond een probleem doormaakt. Door te zien welke delen van de hersenen oplichten, vertelt dit ons welke emoties de hond ervaart. We weten nu dus dat het plezier van een hond om zijn baasje te zien anders is dan het plezier dat hij krijgt door iets lekkers te krijgen.
Aangezien er weinig onderzoek is gedaan naar het al dan niet plannen van honden, zou dit een rijke bron van onderzoek kunnen zijn in de toekomst.
Het is een onderwerp van veel discussie over hoeveel (of helemaal niet) honden anticiperen op toekomstige gebeurtenissen. Een deel van het probleem is dat honden leren door oorzaak en gevolg. Je zou dus kunnen denken dat de hond weet hoe laat je partner thuiskomt en in afwachting bij de deur wacht. Op het eerste gezicht getuigt dit van een zekere mate van vooruit plannen, maar is dat ook zo?
In werkelijkheid heeft de hond subtiele signalen opgepikt die hem vertellen dat het bijna tijd is voor de andere ouder van het huisdier om terug te keren. Dit kan het geluid zijn van een favoriete tv-show of de hoek van de schaduwen, of zelfs het geluid van de automotor op de oprit.
Hoe dan ook, de hond leerde dat wanneer ze die signalen opmerken en naar de deur gaan, ze worden beloond doordat hun baasje thuiskomt. Dit is geen echt vooruitdenken, maar meer een vorm van op beloning gebaseerde training.
Er zijn echter weinig of geen onderzoeken naar hoe honden vooruit kunnen denken. Er zijn veel eigenaren die verhalen kunnen vertellen over hun hond die hen ertoe aanzet een wandeling te maken door een riem te halen, en als dat niet lukt, brengen ze vervolgens de schoenen van de eigenaar mee. Dit lijkt erop te wijzen dat de hond vooruit denkt in de trant van:"Als ik de lijn haal, kan ik misschien gaan wandelen."
Hoewel het niet mogelijk is om een hond te leren vooruit te denken, is het wel mogelijk om een truc aan te leren die lijkt op vooruit denken. Het kan zelfs zijn dat je dit per ongeluk hebt gedaan en de hond hebt geleerd om op de kinderen bij de deur te wachten als de school uit is.
Om indruk te maken op vrienden en buren, kun je ze vertellen dat je hond altijd weet wanneer het etenstijd is en aan hun voerbak likt. Het enige dat u hoeft te doen, is een signaal vinden dat de hond opmerkt, en dat vervolgens koppelen aan een maaltijd. Breek de truc op in kleine stappen, inclusief naar de keuken gaan en hun kom likken alsof ze honger hebben.
Een goede keu is zoiets als een slagklok. Als de klok slaat, vestig je de aandacht van de hond erop en ren dan opgewonden de keuken in. Prijs de hond voor het volgen en geef een beloning.
Herhaal dit en begin een cue toe te voegen, zoals "Hoe laat is het?"
Uiteindelijk, bij het horen van de klok en de keu, zal de hond naar de keuken rennen. Zorg ervoor dat u de hond prijst en beloont.
Leer de hond nu zijn kom te likken. Smeer om te beginnen een kleine hoeveelheid pindakaas op de kom. Prijs ze terwijl de hond het aflikt. Herhaal dit.
Voer vervolgens alles samen uit. Laat de klok slaan, de hond rent de keuken in en lik dan de pindakaas van de kom. Zeg tegelijkertijd:"Hoe laat is het?" Beloon de hond dan door hem te eten te geven.
Als je de truc echt uitvoert, zeg je "Hoe laat is het?" vlak voordat de klok slaat, zodat het lijkt alsof de hond de tijd kan zien.
