Heb je ooit een stel vrienden gehad die toevallig ook een eeneiige tweeling waren? Zo ja, hoe vaak heb je moeite gehad om ze uit elkaar te houden? Op zoek naar kleine verschillen in hun uiterlijk, weten we zeker dat je je eigen oordeel in twijfel hebt getrokken als het gaat om welke tweeling dat is.
Interessant genoeg lijken honden deze moeite niet te hebben om onderscheid te maken tussen identieke tweelingen. Recent wetenschappelijk onderzoek begint een licht te werpen op hoe het precies komt dat honden beter lijken in het onderscheiden van identieke tweelingen dan zowel wetenschappelijke tests als mensen!
Als u zelf een identieke tweeling bent die een gezinshond heeft gehad, heeft u waarschijnlijk geen twijfels of uw hond het verschil kan zien tussen u en uw soortgenoot. Na bestudering van de literatuur zijn er talloze verhalen over identieke tweelingen die verschillende relaties hebben met dezelfde hond. Of het nu de hond is die gunstiger is voor de ene tweeling in vergelijking met de andere, of dat ze anders reageren op de tweeling, het is duidelijk dat honden tweelingen van elkaar kunnen onderscheiden.
Wat zijn enkele tekenen dat uw hond de ene tweeling van de andere kan herkennen? Welnu, de tekens hangen af van de situatie. Als u zich in een situatie bevindt waarin u een hond heeft en u een identieke tweeling bent, is de kans groot dat u tijdens het leven van uw hond bezoek krijgt van uw broer of zus.
Het is tijdens deze bezoeken dat je zou merken dat je hond zich niet op dezelfde manier zou gedragen tegenover je tweelingbroer, zoals zij jou doen, wat je niet zou verwachten als ze je echt niet uit elkaar zouden kunnen houden. U merkt misschien dat uw hond meer geïnteresseerd raakt in de onbekende tweeling en tekenen van alertheid en nieuwsgierigheid vertoont. Het snuiven van de tweeling is een veelbetekenend teken dat je hond onderscheid maakt tussen jullie twee, zoals je meer zult leren in de wetenschapssectie. Uw hond kan ook heen en weer kijken tussen de tweelingpersonen, in een poging de situatie te begrijpen
De geschiedenis van ons begrip van het vermogen van honden om identieke tweelingen van elkaar te onderscheiden, gaat meer dan 50 jaar terug. Interesse in eeneiige tweelingen bestaat al eeuwen en meer recentelijk is het vermogen van een hond om onderscheid te maken tussen tweelingen van belang geworden.
Waarom, vraag je je misschien af? Als je het nog niet wist, identieke tweelingen zijn niet alleen identiek in hun fysieke kenmerken. In feite delen ze ook zo'n vergelijkbaar DNA, dat de meeste tests niet kunnen onderscheiden welke tweeling welke is. Hoe is dit mogelijk? Wanneer identieke tweelingen zich in de baarmoeder van hun moeder bevinden, beginnen ze eigenlijk als één bevruchte eicel die zich splitst in twee verschillende embryo's.
Als gevolg hiervan is de genetische informatie in elke helft bijna, zo niet identiek, wanneer de tweeling wordt geboren. Natuurlijk zullen omgevingsfactoren en ervaringen er zeker toe leiden dat genen zich anders uitdrukken, en daardoor veranderingen in hun DNA veroorzaken, maar toch blijft hun DNA opmerkelijk veel op elkaar lijken.
Dit verschilt van twee-eiige tweelingen in die zin dat twee-eiige tweelingen eigenlijk twee, afzonderlijke bevruchte eieren zijn die samen in de baarmoeder groeien. Als gevolg hiervan hebben de tweelingen hoogstwaarschijnlijk verschillende fysieke eigenschappen en kenmerken, en kunnen ze zelfs van verschillende geslachten zijn. Dit is de reden waarom twee-eiige tweelingen, hoewel nog steeds onderdeel van het onderzoek, niet de focus zijn van de onderzoeken die worden gedaan. Eeneiige tweelingen zijn interessant omdat ze uit hetzelfde bevruchte eitje komen.
Pas toen een onderzoek in Tsjechië met 10 Duitse herdershonden duidelijk werd dat het vermogen van een hond om onderscheid te maken tussen tweelingen in het superieure reuksysteem ligt.
Er zijn de afgelopen vijftig jaar verschillende onderzoeken uitgevoerd waarin is gekeken of honden het vermogen hebben om identieke tweelingen van elkaar te onderscheiden of niet. Interessant is dat de onderzoeken gemengde resultaten hadden, waarbij verschillende honden verschillende nauwkeurigheidspercentages hadden bij het maken van de differentiatie.
Gedurende het afgelopen decennium zijn er meer specifieke onderzoeken gekomen om te bewijzen dat de discrepanties die in het onderzoek werden ervaren, eigenlijk te wijten waren aan de honden in kwestie. Het opleidingsniveau dat honden in het experiment hadden, was verschillend. Het ras van de honden varieerde ook vaak tussen onderzoeken, waardoor het moeilijk was om te concluderen hoe nauwkeurig ze waren in het bepalen van het verschil tussen tweelingen.
Het was pas meer recent dat er een geloofwaardige studie werd gedaan met 10 honden van de Duitse herder die een krachtige geurtraining en oefening hadden gekregen. De honden waren afkomstig van drie verschillende regionale politiebureaus van de Tsjechische Republiek. De studie onderzocht of de honden met succes uitstrijkjes konden identificeren die uit de buik van twee tweelingen waren genomen nadat ze waren blootgesteld aan de geur van de specifieke tweeling in kwestie.
In alle 12 proeven die door de 10 honden werden voltooid, identificeerde elke hond met succes welk uitstrijkje van welke tweeling afkomstig was. Fascinerend genoeg konden DNA-testen de verschillen tussen de tweeling niet eens zien, maar honden wel.
Waarom, vraag je je misschien af? Het antwoord ligt in het voortreffelijke reuksysteem van onze puppy's dat hen de kracht geeft om geuren te detecteren die mensen niet kunnen detecteren, inclusief chemische geuren die door individuen worden uitgestoten. Deze geuren verschillen van persoon tot persoon. Zelfs bij tweelingen kunnen er feromoon- of chemische verschillen zijn die de hond kan detecteren, waardoor ze onderscheid kunnen maken tussen de individuen.
