Elke hondenbezitter weet hoe dat lange, aanhoudende oogcontact dat uw honden met u maken, u van binnenuit kan doen smelten.
Volgens onderzoek gerapporteerd door Scientific American , het lijkt in fasen te zijn gebeurd.
Toen, ongeveer 9.000 jaar geleden, werden een aantal van dit soort getemde honden meegenomen naar Australië, waar ze weer in het wild werden vrijgelaten en werden wat we tegenwoordig kennen als dingo's.
Dan heb je ten slotte moderne honden - je weet wel, alle schattige en knuffelige rassen waar we tegenwoordig van houden en die we verwennen.
Onderzoekers besloten de greep die de blik van een hond op ons heeft te testen door te bestuderen hoe menselijke geleiders omgaan met niet alleen honden, maar ook met flesgevoede, door mensen gefokte wolven en dingo's uit een opvangcentrum in Australië. De menselijke handlers en de dieren zouden 30 minuten met elkaar omgaan, spelen, praten en verlangend in elkaars ogen staren (zolang het dier dat wilde, hoe dan ook, wat maximaal ongeveer 40 seconden was voor honden, 3 seconden voor dingo's en minder dan een seconde voor wolven).
Zowel voor als na de sessie verzamelden onderzoekers urinemonsters van mensen en dieren om hun oxytocinegehalte te bestuderen. De kortere blikken van wolven konden geen oxytocine-lus veroorzaken. Maar het verschil in oogcontact tussen wolven en dingo's wijst ook op iets anders - honden zijn geëvolueerd om ons in de ogen te kijken en ons hart te laten smelten, zodat we ze zouden helpen overleven.
"Dit suggereert dat zelfs in de vroege stadia van domesticatie, hondachtigen [de familie die honden, wolven en dingo's omvat] misschien al oogcontact begonnen te maken met mensen, maar pas later begonnen honden in hun ogen te staren. ogen van eigenaren," Angie Johnston, een doctoraalstudent psychologie aan de Yale University die de studie leidde, legt uit.
