Steek uw hand op als u een perfect getrainde hond heeft. Iedereen? Iedereen? Als je je hand opsteekt, goed voor je! - jullie beiden! Voor de rest van ons wiens handen niet bewogen, is de realiteit een beetje anders. Velen van ons hebben een lange waslijst met hondengedrag waar we uiteindelijk aan zouden willen werken.
De lijst met trainingsdoelen voor honden kunnen eigenzinnige kleine dingen zijn, variërend van het stelen van tissues uit de vuilnisbak in de badkamer tot blaffen bij het geluid van een deurbel op tv, het opgraven van de moestuin en snacken uit de kattenbak van de kat.
Uw lijst met trainingsdoelen voor honden kan ook serieuzere problemen bevatten, zoals uw hond die zich agressief gedraagt tegenover vreemden, door een deur glipt die openstaat en er naar toe rent, of angstig gedrag vertoont wanneer hij alleen thuis wordt gelaten. Dit soort gedragsproblemen bij honden verdienen absoluut onze aandacht en moeten eerder vroeger dan later worden aangepakt voor de veiligheid van anderen, maar ook voor de veiligheid en het welzijn van de hond.
Maar hoe zit het met die andere problemen? Is het oké om ze te negeren? Ik bedoel, als het voor jou geen probleem is, is het dan wel een probleem?
Onlangs vierde ik de vijfde verjaardag van de adoptie van mijn hond Chili. Ik heb haar oorspronkelijk bij mij in huis gehaald als pleeggezin, omdat ze al een tijdje in het plaatselijke asiel woonde; Ik was van plan om aan enkele van haar gedragsproblemen te werken om haar kansen op adoptie te vergroten. Chili vertoonde een groot aantal gedragingen die voor de meeste gezinnen problematisch zouden zijn:ze wist hoe ze op commando geen gedrag moest vertonen, had nooit geleerd aan de lijn te lopen, ze bewaakte haar eten en botten, blafte en sprong tegen de ramen tijdens het rijden in de auto, en blafte en sprong naar de tv toen een hond op het scherm blafte - om er maar een paar te noemen.
Na een paar weken, en toen ik me eenmaal de omvang van haar gedragsproblemen realiseerde, ging ik door en tekende ik de adoptiepapieren om te voorkomen dat Chili terug naar het asiel moest worden gestuurd toen mijn eerder afgesproken twee weken van pleegzorg voorbij waren. Ik ging echter nog steeds proberen een geschikt huis voor haar te vinden terwijl we aan haar gedrag werkten; ze zou niet voor altijd bij ons blijven.
Weken werden maanden, en tegen die tijd was mijn familie zo gehecht geraakt aan Chili dat we niet van plan waren haar ergens anders heen te laten gaan. Ze was een lid van onze familie geworden, net zo onvolmaakt als ze was. En ondanks een bijna non-stop training van meer dan een jaar, was ze echt onvolmaakt. Elke dag was in mijn ogen een kans geweest om aan ten minste één van haar problemen te werken, een kans om haar gedrag te verbeteren, een verplichting om van haar een 'goede gezinshond' te maken. Hoewel ik ernaar streef om het trainen zo leuk mogelijk te maken voor elke hond waarmee ik werk, blijft het een feit dat voor Chili de school altijd bezig was. Er was geen vakantie geweest, geen zomervakantie.
Na 15 maanden hiervan, en tijdens een tijd van rouw bij het verwerken van het onverwachte verlies van onze andere zeer speciale familiehond door een plotselinge ziekte, drong het eindelijk tot me door dat het leven van een hond veel te kort is om me zorgen over te maken het bereiken van perfect gedrag. Waarom was ik zo bezorgd? Wat probeerde ik precies te bewijzen door het gedrag van Chili constant te evalueren, te beheren en aan te passen?
Ik heb er lang en hard over nagedacht en kwam tot de conclusie dat mijn motivatie om Chili te blijven trainen geworteld was in druk - druk die ik mezelf oplegde en druk die ik me voorstelde afkomstig van andere bronnen. De verwachtingen waren gegroeid door het feit dat ik een professionele trainer was, en toch was mijn hond niet perfect. De sociale druk - echt of ingebeeld - die ik voelde toen ik op pad was met mijn onvolmaakte hond, drukte zwaar op me.
Op dat moment stopte ik met de dagelijkse training en het eindeloze micromanagement van Chili's bewegingen en sociale contacten. Ik beloofde haar dat ik me in plaats daarvan zou concentreren op het maken van wat er nog over is van haar oneerlijk korte hondenleven, de meest fantastische tijd die ze ooit had gekend. Verwachtingen en oordeel van anderen worden verdoemd, ik zou Chili Chili laten zijn.
Deze aanpak heeft ons in staat gesteld om te ontspannen en nog dichter bij elkaar te komen. Door een stapje terug te doen en haar ware persoonlijkheid te leren kennen, ben ik me ook gaan realiseren dat Chili veel dingen goed doet. Ik had zoveel tijd besteed aan het focussen op wat er mis was, dat ik niet echt had opgemerkt wat goed was:ze is nog nooit in een vuilnisbak gaan winkelen. Ze blaft niet als iemand aanbelt of op de deur klopt. Ze begroet bezoekers met charme en klasse. Ze deed haar werk altijd in een verre hoek van het erf, zonder enige coaching van mij. . . . Het blijkt een geweldige gezinshond te zijn, precies zoals ze is!
Dit was zo'n beslissend moment voor mij dat ik nu veel tijd besteed aan het helpen van klanten om ook het goede in hun hond te zien op een moment dat ze zich misschien gefrustreerd voelen over een bepaald gedragsprobleem.
Een hond nieuw gedrag aanleren kan heel leuk zijn, en er zijn heel veel mensen en honden die enorm genieten van dagelijkse training en zich bezighouden met verschillende hondensporten of -activiteiten. Het is echter net zo belangrijk om jezelf toestemming te geven om de druk van jezelf en je hond af te nemen als frequente training niet jouw ding is.
Als er gedragsproblemen zijn waar je gewoon niet mee kunt leven, dan moet je je hond natuurlijk leren om zich anders te gedragen, of een trainer zoeken die je kan laten zien hoe je training leuk kunt maken voor zowel jou als je hond.
Maar als je het gevoel hebt dat je aan een gedrag moet werken, alleen maar omdat je denkt dat dat is wat er van je hond wordt verwacht, terwijl je het eigenlijk net zo graag met rust zou kunnen laten, laat het dan vooral zo en ga door zoals je was! Het is veel belangrijker dat u en uw hond genieten van de tijd die u samen doorbrengt.
De waarheid is dat er niet zoiets bestaat als een perfecte hond, en er is geen officieel regelboek dat precies aangeeft hoe elke hond zich zou moeten gedragen. We mogen de meeste van die regels verzinnen op basis van wat voor ons en onze eigen honden werkt. Buiten competitieve hondensporten of hondenshows is er geen prijs voor perfect hondengedrag. Als je hond goed genoeg voor je is en je het meeste uit die hondenjaren kunt halen, dan ben je al winnaars.
Nancy Tucker, CPDT-KA, is een fulltime trainer, gedragsconsulent en seminarpresentator in Quebec, Canada. Ze heeft talloze artikelen geschreven over hondengedrag, gericht op het leven met de onvolmaakte gezinshond.
