Sommige hondenopvoeders brengen het idee van "keuze" naar een nieuw niveau. Jennifer Arnold is de oprichter van Canine Assistants, een hulphondenschool in Milton, Georgia, en de maker van de 'Bond-Based Choice Teaching'-benadering van relaties tussen soorten. Dit programma richt zich op het ontwikkelen van relaties en communicatie tussen menselijke en hondenpartners in plaats van het aanleren van een lijst met taken. Haar zojuist uitgebrachte boek, Love is All You Need:The Revolutionary Bond-Based Approach to Educating Your Dog , beschrijft haar reis door (en teleurstellingen met) op positieve bekrachtiging gebaseerde training en beschrijft haar op obligaties gebaseerde trainingssysteem.
Liefde is alles wat je nodig hebt presenteert de geschiedenis van en details over het programma dat Arnold gebruikt om met succes werkende hulphonden te ontwikkelen in haar Canine Assistants-faciliteit in Milton, Georgia. Ze meldt een exponentiële toename van het aantal succesvolle hondenafstudeerders van haar programma sinds de implementatie van Bond-Based Choice Teaching.
Ik hou van het concept van op obligaties gebaseerd onderwijs. In plaats van te beginnen met te leren reageren op traditionele signalen (zoals "Zit", "Down", enz.), Beginnen de puppy's van Arnold - toekomstige hulphonden - met het leren van concepten. Ze associeert woordenschat met activiteiten, objecten, mensen en plaatsen in plaats van het uitvoeren van specifiek gedrag, en introduceert games die binding, vertrouwen en zelfredzaamheid bevorderen. Klinkt goed!
Toch druisen sommige van haar suggesties in tegen enkele gangbare praktijken. Haar antwoord op springen? Ze zegt:"Het is gewoon niet eerlijk om je hond die om aandacht vraagt te straffen door je aandacht te verwijderen." Ze stelt dat een hond die opspringt om contact te maken met een persoon niet mag worden genegeerd. In plaats daarvan stelt ze voor om de behoefte te voeden door beide handen te gebruiken om hem te masseren terwijl je hem je competitieve aandacht geeft. Ze noemt dit 'Twee handen, alles in' en zegt dat in alle gevallen waarin het probleemgedrag van een hond het gevolg is van een emotionele behoefte, het onze plicht is om in die behoefte te voorzien.
Er zit veel stof tot nadenken in dit boek. Er is veel dat ik intrigerend vind en zou willen nastreven, en ook veel waar ik het niet mee eens ben. Arnold bekritiseert moderne trainers vanwege hun focus op operante conditionering zonder de grote interesse te erkennen die krachtvrije trainers al hebben getoond met betrekking tot de concepten empowerment, keuze en cognitie in hun trainingsprogramma's. Ze dringt erop aan dat honden hun mensen echt "tevreden" zijn - een idee waar ik al lang tegen pleit. Ze heeft me niet overtuigd over dat onderwerp, maar ik ben het volledig met haar eens dat we onze relaties met onze honden moeten verbeteren door met hun cognitieve vaardigheden te werken en ze meer mogelijkheden voor keuze en empowerment te geven.
Arnold heeft hier vruchtbare grond omgeploegd. Ik ben benieuwd wat er uit groeit. Ik hoop dat het een generatie honden zal zijn die veel minder stress en angst in hun leven ervaren.
