Oorspronkelijk ontwikkeld als jachthond, is de Redbone Coonhound ook een uitstekende metgezel en familiehuisdier.
De behendige en snelle Redbone Coonhound kan onvermoeibaar reizen door rotsachtige heuvels en moerassen. De effen rode vacht van de hond is glad en kort, maar zijn grofheid biedt bescherming tijdens de jacht.
De specialiteit van de hond is het boomen van wasberen, maar hij is ook een expert in het boomen en achtervolgen van beren, bobcats en poema's. Bovendien is de Redbone Coonhound een snelle zwemmer, in staat om paden op te pikken die lang "koud" waren.
De Redbone houdt van het gezelschap van zijn menselijke familie, maar vertoont geen openlijk vasthoudend gedrag. In feite wordt het vaak beschreven als een zachtaardig en gemakkelijk ras, met weinig zorgen in de wereld. En hoewel hij graag wil behagen, kan hij gefrustreerd raken door formele trainingstechnieken. De Redbone gaat echter goed samen met kinderen, honden en huisdieren die niet te klein zijn.
Traditioneel gebruikt als een buitenhond, is de Redbone meer geschikt geworden voor het leven binnenshuis met een gezin. Het moet worden uitgenomen tijdens routinematig joggen, wandelen of in de buurt mogen zwemmen. Deze activiteiten mogen echter alleen op veilige en beveiligde locaties worden gedaan, omdat de hond snel weg kan dwalen als hij een merkwaardige geur oppikt. Terwijl hij achterloopt of opgewonden is, heeft hij een luide en melodieuze stem.
Om zijn vacht te behouden, moet de Redbone wekelijks worden geborsteld. Veel Redbone Coonhounds hebben ook de neiging om te kwijlen.
De Redbone Coohound, die een gemiddelde levensduur heeft van 12 tot 14 jaar, heeft over het algemeen geen ernstige gezondheidsproblemen. Desondanks is het gebruikelijk dat dierenartsen routinematig heuponderzoeken doen bij dit hondenras.
De oorsprong van de Redbone Coonhound is terug te voeren tot het einde van de 18e eeuw, toen Schotse immigranten rode foxhounds (zijn voorouder) in de Verenigde Staten introduceerden. Coonjagers zochten echter een ras dat sneller en sneller was in het lokaliseren en in bomen spotten van wild.
Pas in 1840, toen een Georgische jager en fokker genaamd George Birdsong interesse toonde in het ontwikkelen van zo'n hond, werd de voorloper van de Redbone Coonhound echt gevestigd. Latere invoer van snelle Red Irish Foxhounds werd gekruist met deze vroege Redbone-honden, wat resulteerde in "Saddlebacks" - genoemd naar hun unieke zwarte zadels. Ontevreden met deze eigenschap gingen fokkers door met het produceren van nieuwe nesten totdat er alleen rijke, stevige roodharige puppy's over waren.
De United Kennel Club erkende de Redbone als het tweede coonhound-ras in 1902. Toen, in 2001, werd het opgenomen in de American Kennel Club onder de categorie Diversen. Zelfs vandaag de dag kiezen enthousiaste jagers voor dit ras vanwege zijn veelzijdigheid en gezelschap.
