Gerbils zijn leuke huisdieren en fascinerend om te zien. Maar wat betekent hun interessante gedrag?
Gerbils zijn erg sociale dieren, en het is geen goed idee om ze alleen te houden. Paar-gebonden of familie-eenheden van gerbils zijn meestal behoorlijk aanhankelijk met elkaar. Ze zullen spelen, elkaar achtervolgen, worstelen en boksen. Ze zullen ook elkaar verzorgen, in stapels slapen en samen knuffelen. Uw gerbils als huisdier zullen veel gelukkiger zijn als ze in ieder geval in paren worden gehouden (van hetzelfde geslacht, tenzij u van plan bent te gaan fokken, wat veel meer zorg vereist).
Sommige gerbils zullen echter vechten - hoewel dit soms moeilijk te onderscheiden is van het spel worstelen of boksen dat gewoonlijk wordt vertoond. Vaak lijkt een dier van streek en kunnen er luide, hoge pieptonen worden gehoord, en de activiteit is intenser en gewelddadiger dan spelen. Gerbils die hevig hebben gevochten, zullen misschien nooit in harmonie kunnen samenleven. Net als mensen, kunnen sommige gerbils gewoon niet met elkaar overweg. Dit geldt zelfs voor gezinnen. Jonge gerbils in het wild worden op pad gestuurd om hun territorium te vinden, dus familiegroepen kunnen beginnen te vechten als de baby's volwassen worden. Als dat zo is, moeten ze worden gescheiden.
Als je een enkele gerbil hebt, of als een van een paar sterft, kan het erg moeilijk zijn om een nieuwe gerbil te introduceren, vooral volwassen (dwz ouder dan acht weken) gerbils. Het is het beste om een groep gerbils van dezelfde leeftijd te houden, die al vanaf jonge leeftijd bij elkaar zijn opgegroeid, maar als je oudere gerbils moet introduceren, dan is er een bepaalde manier om dit te doen. Als je een gerbil ouder dan 10 weken hebt, is het vaak het gemakkelijkst om een jong te introduceren (minder dan 10 weken), hoewel oudere gerbils soms met succes kunnen worden geïntroduceerd. Soms kunnen bepaalde gerbils het echter gewoon niet met elkaar vinden, dus als gerbils volharden in het vechten, kan het nodig zijn om ze gewoon gescheiden te houden.
Dit is iets wat gerbils doen als ze opgewonden of gestrest zijn, als waarschuwing voor andere gerbils. Het bonzen wordt veroorzaakt door met beide achterpoten op de grond te stampen. Vaak, als een gerbil schrikt en begint te bonzen (beschreven als een snel "da-dum, da-dum" geluid), zullen anderen in de omheining of kamer ook beginnen te bonzen. Het varieert in luidheid en tempo, afhankelijk van de urgentie of betekenis, maar kan behoorlijk luid zijn gezien het kleine wezen dat het geluid produceert. Het aanstekelijke karakter van het bonzen betekent dat als een activiteit in huis een ritmisch bonkend of klikkend geluid produceert, de gerbils mee kunnen doen.
Jonge gerbils kunnen behoorlijk wat bonzen, maar vaak lijkt het erop dat het meer een leeractiviteit is dan een waarschuwing voor gevaar. Kloppen is ook een belangrijk onderdeel van het paringsritueel.
Gerbils verzorgen zichzelf vaak, ook elkaar. Naast de voordelen voor hun jassen, is dit een belangrijk onderdeel van hun sociale interactie. Ze waarderen het ook als ze zand aangeboden krijgen om een stofbad te nemen (ze zullen rollen en spelen in het zand, wat helpt om hun vacht schoon te maken).
Gerbils maken een hoog piepgeluid - maar vooral als jonge duiven. Volwassenen spreken meestal alleen wanneer ze spelen, opgewonden of gestrest zijn.
Gerbils zijn, net als de meeste andere knaagdieren, fervente kauwers en zullen zich regelmatig een weg banen door kooiinrichtingen. Het is belangrijk om geschikt kauwspeelgoed, zoals houten blokken en takken, aan te bieden zodat de gerbils kunnen genieten van deze natuurlijke activiteit.
In het wild leven gerbils in een complex systeem van tunnels en holen, dus het is fijn om de gerbils voldoende ruimte te geven om in hun verblijf te graven. Een diepe laag houtkrullen in combinatie met hooi geeft wat ruimte om te graven.
Gerbils hebben een geurklier op hun buik, die wordt gebruikt om voorwerpen in hun territorium te markeren. Gerbils die met hun buik over hun kooiinrichting wrijven, markeren gewoon hun territorium.
