In dit artikelDe bloedpapegaaicichlide is een hybride aquariumvissoort waar omheen opmerkelijke controverse bestaat. Mogelijk geproduceerd door kruising van de midas cichlide (Amphilophus citrinellus) en de gouden Severum cichlide (Heros severus) , heeft het genetische mengsel van de bloedpapegaaicichlide ervoor gezorgd dat de vis een combinatie van fysieke eigenschappen heeft die het vermogen van de vis om te gedijen in gevaar brengt. Hij heeft bijvoorbeeld een heel kleine mond, waardoor het voor de vis moeilijk is om zichzelf goed te voeden. Sommige aquariumliefhebbers zijn van mening dat dit een hybride is die niet gefokt mag worden, en sommigen gaan zelfs zo ver dat ze dierenwinkels die deze verkopen boycotten.
Het ongewone uiterlijk - rond lichaam en snavelachtige kop met grote ogen - en het vermogen van de vis om samen met andere soorten in een gemeenschapsomgeving samen te leven, hebben hem echter populair gemaakt bij sommige enthousiastelingen.
De bloedpapegaaicichlide is een hybride die wordt geproduceerd door de midas en de roodharige cichliden te fokken. De vis werd voor het eerst gemaakt in Taiwan rond 1986. Hoewel ze al een tijdje op de markt zijn, werden bloedpapegaaicichliden vóór het jaar 2000 niet veel gezien in dierenwinkels. Meestal verkocht onder de naam bloedpapegaai of bloedige papegaaien, zouden ze niet verwarren met zoetwaterpapegaai cichliden (Hoplarchus Psittacus ) of de zoutwaterpapegaaivis (Callyodon fasciatus ).
Er is controverse rond deze vis, vooral de ethiek van het creëren ervan door middel van kruising. Het meest zorgwekkend zijn de talrijke anatomische anomalieën, sommige grenzend aan misvormingen, die ontberingen veroorzaken voor de vissen. De mond is bijvoorbeeld vrij klein en vreemd gevormd, en dit kan van invloed zijn op het vermogen van de vis om te eten. Tijdens het voederen kunnen bloedpapegaaicichliden moeite hebben om te concurreren met medebewoners die agressiever zijn en grotere monden hebben. Bloedpapegaaicichliden hebben ook misvormingen van de wervelkolom en de zwemblaas die hun zwemvermogen beïnvloeden. Het creëren van een vis met dergelijke misvormingen wordt door velen als onethisch en zelfs wreed beschouwd, en sommige enthousiastelingen gaan zelfs zo ver om winkels die deze hybride verkopen te boycotten.
Bloedpapegaaien zijn meestal fel oranje, hoewel rode, gele of grijze vissen ook mogelijk zijn. Onethische fokkers kunnen de vis ook verven om andere kleuren te produceren. Volwassen vissen worden ongeveer 20 cm lang en kunnen 10 tot 15 jaar oud worden. Mannetjes zijn iets groter dan vrouwtjes.
Deze hybriden zijn gemakkelijk te herkennen aan hun unieke kenmerken:een rond lichaam en een snavelachtige kop met grote ogen. De bek blijft meestal open en de tanden zitten diep in de keel, waardoor de vis niet in staat is om te vechten en er problemen ontstaan bij het eten.
Bloedpapegaaien mogen niet worden gehouden met agressieve vissen, omdat ze niet goed zijn uitgerust om te strijden om voedsel of gras in het aquarium. Eigenaren hebben ze met succes in gemeenschapstanks gehouden met een verscheidenheid aan vreedzame vissen. Middelgrote tetra's, danios, maanvissen en meervallen zijn allemaal goede mogelijke medebewoners.
Het leefgebied voor de bloedige papegaai moet ruim zijn en voldoende schuilplaatsen bieden zodat ze hun eigen territorium kunnen opzetten. Rotsen, drijfhout en kleipotten op hun kant zijn goede opties. Net als andere cichliden zullen deze vissen in het grind graven, dus kies een substraat dat niet te ruw is. De temperatuur moet op ongeveer 80 graden F worden gehouden. Lagere temperaturen zullen leiden tot kleurverlies en in het algemeen hun immuunsysteem verzwakken, waardoor de vissen vatbaarder worden voor ziekten. De pH moet ongeveer 7 zijn en het water zacht.
Verlichting moet worden gedempt met een rood-spectrumlicht. Ververs het water twee keer per maand. Deze vissen produceren veel afval, dus regelmatige waterverversing en grote filtratie is noodzakelijk.
Let op hoge niveaus van nitriet en fosfaat, die kunnen bijdragen aan blauwgroene algen die uw vissen kunnen doden. Veelvoorkomende ziekten van bloedpapegaaien zijn onder meer parasieten (behandeld door de watertemperatuur te verhogen of door koperwaterbehandelingen), zwemblaasziekte en bacteriële infecties.
Bloedpapegaaien eten een verscheidenheid aan voedsel, waaronder vlokken, levend, bevroren en gevriesdroogd voedsel. Zinkend voedsel is voor hen gemakkelijker te eten dan drijvend voedsel. De meeste eigenaren melden bloedwormen en levende artemia als een favoriete traktatie. Voedingsmiddelen met een hoog gehalte aan b-caroteen en canthaxanthine helpen hun levendige kleuren te behouden.
Mannetjes en vrouwtjes zijn identiek qua kleur en patroon, maar mannetjes zijn iets groter dan vrouwtjes.
Hoewel bekend is dat bloedpapegaaien paren en zelfs eieren leggen, zijn ze over het algemeen onvruchtbaar. Er zijn sporadische gevallen van succesvolle spawning geweest, meestal wanneer vrouwtjes zijn gekruist met een niet-hybride vis. Net als andere cichliden, zullen bloedpapegaaien de eieren verzorgen en de resulterende jongen kieskeurig bakken. Zoals bij alle eieren, zullen degenen die onvruchtbaar zijn wit worden en snel schimmel ontwikkelen. De ouders zullen onvruchtbare eieren eten om te voorkomen dat ze de schimmel naar de bevruchte eieren verspreiden.
Zodra de eieren uitkomen, zijn dagelijkse waterverversingen van 25 procent van cruciaal belang om de gezondheid van de jongen te waarborgen. Verse baby-pekelgarnalen zijn de eerste weken de optimale voeding. Vaak hebben dierenwinkels diepgevroren baby-pekelgarnalen, die u ook kunt gebruiken. Naarmate de jongen groeien, kunnen ze worden gespeend tot fijn frituurvoer.
Het houden van bloedpapegaaicichliden is ethisch twijfelachtig, dus u kunt andere natuurlijke cichlidensoorten overwegen, zoals maanvissen of discusvissen.
