Aanvallen treffen 1-2% van de kattenpopulatie en treden op als gevolg van abnormale elektrische ontladingen in de hersenen. Als reactie op de abnormale hersenactiviteit zijn de klinische verschijnselen die vaak worden waargenomen verlies van willekeurige functie, kwijlen, trillen van het gezicht, trillen, stijve ledematen, peddelende/rennende bewegingen, verlies van controle over de darmen en urineren, en het terugbuigen van het hoofd naar de wervelkolom. . Het is alarmerend om te zien en verwarrend voor uw kat.
Blijf lezen om meer te weten te komen over epileptische aanvallen bij katten, en zoek a.u.b. dierenartsenzorg voor uw kat als deze een aanval heeft.
Een aanval beschrijft één incident, maar als een kat meerdere aanvallen heeft gehad, heeft uw huisdier epilepsie (recidiverende aanvallen).
Aanvallen worden gekenmerkt op basis van oorzaak:
Om aanvallen en epilepsie te vereenvoudigen, zijn de oorzaken te wijten aan een primaire laesie in de hersenen (of idiopathische) of secundaire systemische ziekte of aandoening. Secundaire epilepsie komt vaak voor bij katten, daarom zijn diagnostische tests nodig om de oorzaak te achterhalen.
Aanvallen worden doorgaans geclassificeerd als
Focale aanvallen (partiële en niet-motorische aanvallen) bij katten veroorzaken symptomen die verschillen van gegeneraliseerde aanvallen van katten. Tijdens een focale aanval kan uw kat luid huilen alsof hij pijn heeft, zich agressief gedragen, zelfs als het normaal gesproken geen agressieve kat is, overmatig kwijlen of kwijlen, en ander atypisch gedrag vertonen. Soms verliest een kat de functie van een been, lijkt het alsof hij kauwt en staart, of niet in staat is om op te staan, maar katten blijven bij bewustzijn tijdens focale aanvallen. U kunt ook specifieke delen van het lichaam van uw kat (oogleden, mond, oren) zien fladderen. Focale aanvallen kunnen ook veranderen in een gegeneraliseerde aanval.
Een gegeneraliseerde (grand-mal) aanval zorgt ervoor dat uw kat het bewustzijn verliest, waarbij hij kan omvallen en ongecontroleerd kan trillen en trillen. De ernst en duur van de aanval kan sterk variëren. De poten kunnen peddelend bewegen, alsof uw kat probeert te zwemmen, of ze kunnen stijf en recht worden. De bek van uw kat kan ook onvrijwillig open en dicht gaan. Zijn hoofd kan naar achteren buigen, hij kan over de vloer gaan rollen totdat hij een muur raakt, en hij kan zelfs plassen of poepen tijdens een aanval.
De meest voorkomende oorzaak van aanvallen bij katten is intracraniële ziekte (primaire ziekte van het centrale zenuwstelsel), zoals epilepsie, hersentumor of ontstekingsziekte. Aanvallen bij katten kunnen worden veroorzaakt door genetische en/of structurele afwijkingen in de hersenen, of als gevolg van een systemische ziekte (lever- of nierziekte).
Blootstelling aan toxine kan bij katten epileptische aanvallen veroorzaken. Vlooien- en tekenmedicatie, sprays, dipsauzen en shampoos die pyrethrine bevatten kan ervoor zorgen dat een kat een aanval krijgt. Deze chemische stof wordt vaak gebruikt in vrij verkrijgbare vlooienbehandelingen, vooral die die zijn ontworpen voor honden, het is giftig voor katten. Bij blootstelling aan pyrethroïden kunnen katten aanvankelijk spiertrillingen krijgen, struikelen en beginnen te epileren. Andere blootstellingen aan chemicaliën kunnen ook het zenuwstelsel van een kat aantasten en een aanval veroorzaken.
Een andere reden waarom een kat een aanval kan krijgen, is te wijten aan hoofdtrauma. Katten die door een auto worden aangereden, van een balkon vallen of andere soorten verwondingen aan hun hoofd oplopen, kunnen schade veroorzaken die tot een aanval kan leiden. Verschillende ziekten, waaronder hersentumoren, virussen, een lage bloedsuikerspiegel en parasieten, kunnen ook de oorzaak zijn van een aanval van een kat.
Sommige katten kunnen ook epilepsie hebben, wat betekent dat er geen onderliggende oorzaak van de aanvallen is.
Het succes van de behandeling is meestal afhankelijk van de oorzaak van de aanval. Elk dier dat een aanval heeft, moet door een dierenarts worden gezien en onderzocht om de oorzaak van de aanval vast te stellen. Wees bereid om uw dierenarts te helpen bij het bepalen van de oorzaak:
Als u vermoedt dat uw kat een aanval heeft, zorg er dan voor dat u doet wat u kunt om letsel te voorkomen. Vermijd indien mogelijk het verplaatsen van uw kat, maar als ze zich op een onveilige plaats bevindt, gebruik dan een deken om ze op te rapen om te voorkomen dat ze per ongeluk gekrabd of gebeten wordt terwijl uw kat zich niet bewust is van wat er gebeurt. Houd andere dieren in het huishouden uit de buurt van uw kat tijdens een aanval en geef uw kat wat ruimte wanneer hij geen aanval meer krijgt, aangezien hij gedesoriënteerd en bang kan zijn. Als je kunt, vooral in het geval van een focale aanval, leg het voorval vast zodat je het aan je dierenarts kunt laten zien.
Als uw kat moeite heeft met ademhalen of meer dan één aanval binnen 24 uur heeft, ga dan zo snel mogelijk naar uw dierenarts. Bel hoe dan ook zo snel mogelijk uw dierenarts. Een langdurige aanval kan de lichaamstemperatuur tot een gevaarlijk niveau verhogen en de zuurstof in de hersenen uitputten.
Zodra u bij de dierenarts bent aangekomen, kan de zorgverlener de volgende stappen ondernemen:
Als er een onbekende oorzaak van de aanval is, kan een kat worden behandeld met medicijnen om de frequentie en ernst van de aanvallen te beheersen. Een enkele aanval van korte duur hoeft misschien niet te worden behandeld, maar aanvallen die zich met regelmatige tussenpozen herhalen, worden meestal behandeld met een langdurige kuur met een anticonvulsivum. Aanvallen die niet vaak voorkomen, worden meestal geen medicijnen voor de lange termijn voorgeschreven, omdat deze medicijnen bijwerkingen hebben.
Als de aanvallen worden veroorzaakt door een toxiciteit, moet dat toxine uit het lichaam worden verwijderd. Dit kan inhouden dat de kat moet worden gewassen als een actueel vlooienmedicijn is aangebracht dat pyrethrine bevat, waardoor de kat moet braken als hij een toxine heeft gegeten, of het toedienen van bepaalde medicijnen om de effecten van het toxine tegen te gaan.
Uw dierenarts zal de beste behandeling voor uw kat bepalen.
