Wanneer dieren springen, gebruiken ze een explosieve krachtstoot om een grotere verticale en horizontale afstand af te leggen dan ze in één loop- of rennende stap kunnen afleggen. Het roly-poly uiterlijk van een egel geeft geen geloof aan hun vermogen om te springen, maar kunnen ze springen als ze daartoe gedwongen worden?
Egels kunnen springen. Ze gebruiken een proprioceptief mechanisme om de richting en hoogte van de sprong te regelen, terwijl skeletspiercontractie wordt gebruikt om de sprong kracht bij te zetten. Egels gebruiken springen als een defensieve maatregel en bij het navigeren door obstakels in de omgeving die hun pad blokkeren.
Een dier dat de helft van zijn leven opgerold tot een stekelige bal doorbrengt en de andere helft vrolijk door het kreupelhout snuffelt, past nauwelijks bij het idee van hoe een superster-trui eruit ziet! Maar alleen omdat een dier geen wereldrecord springt, wil nog niet zeggen dat het niet kan springen.
Locomotie is het vermogen van dieren om van het ene punt naar het andere te gaan. Locomotie is onderverdeeld in drie categorieën op basis van het medium waardoor het dier reist:
Egels zijn, net als veel andere wezens, voornamelijk afhankelijk van terrestrische voortbeweging. Wanneer ze over de grond bewegen, kunnen dieren hun toevlucht nemen tot vier bewegingsstrategieën:glijden (bijv. slangen), lopen, rennen en springen.
Onderzoekers die het mechanisme van het springen van gewervelde en ongewervelde dieren bestuderen, hebben springen geclassificeerd volgens de gebruikte strategieën en springstijl.
Springen is een van de gebruikelijke bewegingsstrategieën die dieren gebruiken. Mensen springen, honden springen, kikkers springen; eigenlijk kan elk wezen in een of andere vorm springen.
Voor springen zijn dieren nodig:
Springen is een dynamische beweging met perioden van statische instabiliteit, d.w.z. de beweging zal doorgaan ongeacht of de egel de sprong wil beëindigen.
Om een sprong onder controle te houden, moet de egel dus nauwkeurig het opstijgen en landen regelen, terwijl hij in de lucht zijn houdingsstabiliteit behoudt.
Een egel behoudt de controle over zijn sprong door middel van dynamische balansmechanismen.
Er zijn twee componenten om een dynamisch evenwicht te behouden:
Egels met binnenoorontstekingen hebben een verminderde proprioceptie en kunnen niet effectief springen; in feite zullen de meeste van deze egels vallen bij het landen.
Het binnenoor bevat de proprioceptieve elementen van het vestibulaire systeem, dat essentieel is voor het handhaven van het evenwicht. Het vestibulaire systeem geeft kritische informatie over de positie van de kop van de egel ten opzichte van de rest van zijn lichaam.
Een andere aandoening die het vermogen van een egel om te springen beïnvloedt, is het Wobbly Hedgehog Syndrome (WHS). WHS is een neurodegeneratieve aandoening die de motorneuronen en andere structuren van het zenuwstelsel aanvalt.
De achteruitgang van de neurale functie resulteert in een progressief verlies van spiercontrole, met als hoogtepunt een totale verlamming. Egels met WHS kunnen niet reageren op proprioceptieve feedback en ontwikkelen als zodanig ataxie die het uitvoeren van een succesvolle sprong verhindert.
Diepteperceptie is het vermogen om de 3D-aard van objecten waar te nemen en de afstand tussen objecten nauwkeurig te beoordelen.
Dieptewaarneming is het nauwkeurigst bij dieren met naar voren gerichte ogen, zoals mensen, katten en chimpansees.
Bij het bekijken van een object zal het licht de twee ogen op verschillende tijdstippen raken. Door het verschil te berekenen tussen de waarnemingen van de twee ogen van dezelfde lichtbron, kan het dier de afstand van het object nauwkeurig inschatten.
Dieren met ogen aan de zijkant van hun hoofd kunnen deze dieptewaarnemingsstrategie niet toepassen.
Tijdens de evolutie van de egel werd meer nadruk gelegd op het vermogen van de egel om roofdieren te spotten en te vermijden dan op hun vermogen om de afstand nauwkeurig in te schatten. Het panoramische gezichtsveld van een egel ging ten koste van hun dieptewaarneming.
De slechte dieptewaarneming van een egel verklaart waarom egels de sprong af en toe verkeerd inschatten en na een mislukte sprongpoging eindigen als een stekelige hoop ontevreden egels.
Dieren gebruiken voornamelijk twee mechanismen om energie op te wekken en te besparen voor en tijdens een sprong:
Bij het springen gebruiken de meeste gewervelde dieren skeletspierkracht om te springen. Voor de sprong trekken de buigspieren samen, waardoor de gewrichten van de voorbenen, achterbenen en ruggengraat samentrekken.
De antagonistische strekspieren trekken dan snel samen, waardoor de gewrichten zich uitstrekken (d.w.z. rechttrekken), waardoor het dier in een sprong vooruit wordt gedreven.
Door de aanvankelijke buiging van kritische anatomische structuren kan potentiële energie worden opgeslagen in de gewrichten en spieren van het dier. De daaropvolgende snelle verlenging resulteert in een explosieve krachtafgifte omdat potentiële energie wordt omgezet in kinetische energie.
Gewervelde dieren die bekend staan om hun superieure springvermogen hebben over het algemeen hyperflexibele skeletten en grote, goed ontwikkelde achterpoten.
Ongewervelde dieren (bijv. krekels) hebben niet de skeletspierkracht die nodig is om succesvolle sprongen uit te voeren. In plaats daarvan hebben deze dieren gespecialiseerde elastische structuren in hun gewrichten.
Deze elastische structuren worden geleidelijk belast met elastische energie. Door de explosieve omzetting van elastische energie in kinetische energie kunnen deze dieren sprongen maken die vele malen langer zijn dan hun lichaamslengte.
Hoewel egels niet over de nodige eigenschappen beschikken om wereldrecordbrekende springsupersterren te zijn, kunnen ze wel springen als ze gedwongen worden. Hun achterpoten en skeletspieren zijn sterk genoeg om bescheiden springpogingen te ondersteunen.
Egels kunnen maximaal springen:
De twee meest voorkomende springstijlen zijn:
Bij continu springen gebruikt het dier houdingsaanpassingen om het energieverbruik te maximaliseren, d.w.z. deze dieren gebruiken de kinetische energie van de vorige sprong om de volgende sprong in de reeks van brandstof te voorzien.
Intermitterend springen komt vaker voor dan continu springen. Bij intermitterende springstijlen moeten dieren pauzeren tussen sprongen als ze zich voorbereiden op de volgende sprong.
Egels zijn intermitterende springers die niet continu opeenvolgende sprongen kunnen maken zonder een herstelperiode tussen de sprongen.
Egels gebruiken springen als een defensieve manoeuvre om roofdieren te ontwijken. Deze video toont de karakteristieke verdedigingssprong van een egel.
Als een egel niet onder een obstakel kan graven, er niet omheen kan of er niet overheen kan klimmen, zullen ze erover springen.
Een egel kan uit zijn verblijf springen als de zijkanten lager zijn dan 20″. De meeste egels klimmen er echter liever uit als ze een ontsnappingspoging doen.
Het gebruik van een omheining met een dak zorgt ervoor dat uw egel veilig in zijn kooi blijft; zowel klimmen als springende ontsnappingspogingen worden verijdeld in kooien met daken.
Egels kunnen springen, hoewel ze geen bekwame springers zijn. Deze stekelige wezens springen alleen als ze worden gedwongen zichzelf te verdedigen of door uitdagende obstakels te navigeren die ze niet kunnen beklimmen, er omheen kunnen of er niet onderdoor kunnen graven.
