De roodbuikara is een groter papegaaienras dat inheems is in het Amazonegebied van Zuid-Amerika. Ze worden gewoonlijk "mini-ara's" genoemd vanwege hun kleinere formaat. Hun naam verwijst naar de grote rode vlek op hun buik, een van hun meest opvallende kenmerken.
Deze papegaai leeft in palmmoerasbossen en zanderige savannes. Ze zijn bijna uitsluitend afhankelijk van de Moriche-palm voor voedsel en nesten.
Hoewel ze niet als bedreigd worden beschouwd, heeft het opruimen van deze palmen hun populatie beschadigd. Ze worden ook gevangen voor de handel in huisdieren, waardoor hun wilde populatie aanzienlijk wordt verminderd.
| Algemene naam: | Roodbuikara |
| Wetenschappelijke naam: | Orthopsittaca manilatus |
| Volwassen maat: | 18 inch |
| Levensverwachting: | Onbekend in gevangenschap |
De roodbuikara heeft een uitgebreid verspreidingsgebied in het hele Amazonegebied, wat hen beschermt tegen gevaar. Ze vertrouwen op een specifieke boom voor bijna al hun behoeften, maar het is gebruikelijk genoeg dat ze vaak geen problemen hebben.
Ze kunnen in de toekomst echter in gevaar worden gebracht, omdat ontbossing een groter deel van hun leefgebied in beslag neemt. De grootste bedreiging van de roodbuikara is de handel in huisdieren, waarbij veel wilde vogels worden gevangen om als huisdier te worden verkocht. Hun populatie in het wild is niet geschat, maar het lijkt af te nemen.
Deze vogels zijn een uitdaging om in gevangenschap te houden. Het zijn behoeftige vogels en hebben een specifiek dieet nodig. Veel in het wild gevangen vogels overleven niet en gaan over in gevangenschap, en zelfs in gevangenschap geboren kuikens hebben lage overlevingskansen.
Er is niet veel bekend over het temperament van deze vogels in gevangenschap. Ze worden relatief snel gestrest en moeten met de nodige voorzichtigheid worden behandeld. De meesten passen zich niet goed aan gevangenschap of nieuwe situaties aan.
Als ze gestrest raken, vertonen ze vaak stress-geïnduceerd gedrag, zoals veren plukken. Vaak zijn deze gedragingen zo ernstig dat ze de gezondheid van de vogel aantasten. Veel roodbuikara's leven in gevangenschap een kortere levensduur vanwege hun gevoeligheid voor stress.
Deze vogels worden vanwege dit persoonlijkheidskenmerk vaak niet als goede huisdieren beschouwd. Ze zijn moeilijk te houden in gevangenschap.
Zoals veel ara's zijn ze zeer sociaal. Dit sociale gedrag wordt echter vaak niet opgevangen door hun eigenaren. Je zou verwachten dat je elke dag uren aan deze vogels besteedt als je wilt dat ze gezond en gelukkig blijven. Anders kunnen ze erg gestrest raken.
Voordelen
Roodbuikara's maken oorverdovende gillende geluiden. Ze doen dit in gevangenschap en in het wild. Dit maakt ze ongeschikt voor het wonen in een appartement of voor iedereen die op zoek is naar een stillere vogel. Zorg ervoor dat je klaar bent voor veel lawaai wanneer je deze papegaaien adopteert.
Er is niet veel bekend over hun mimiekgedrag. Veel vogels overleven niet lang genoeg om woorden op te pikken, zelfs als ze dat zouden kunnen. Dit zijn waarschijnlijk niet de beste vogels om na te bootsen, vooral omdat ze een groot deel van hun tijd in gevangenschap gestrest zijn.
Hun schreeuwende roep is voor veel nieuwe eigenaren verontrustend, maar de meesten melden dat je er na een tijdje wel aan went. Dit is geen vogel die je koopt vanwege hun mooie zang.
De roodbuikara wordt vaak de mini-ara genoemd omdat ze kleiner zijn dan de meeste vergelijkbare soorten. Ze zijn echter technisch "middelgroot". De meeste volwassenen wegen ongeveer 11 ons en meten ongeveer 18 inches op volwassen leeftijd.
Hun veren zijn meestal groen. Hun gezicht heeft echter een mosterdgroene kleur. Gewoonlijk zijn hun ogen donkerblauw, evenals hun voorhoofd.
Hun buik heeft een aanzienlijke kastanjebruine vlek, die hen hun naam geeft. Hun ondervleugels en onderstaart zijn dof geel, hoewel dit kenmerk bij sommige vogels duidelijker is dan bij andere. Hun benen en voeten zijn donkergrijs.
Mannetjes en vrouwtjes zijn bijna identiek. Mannetjes zijn echter iets groter met bredere hoofden. Meestal kun je deze vogels echter niet alleen uit het zicht seksen. Genetische tests zijn vereist.
Deze soort is in gevangenschap niet voldoende gekweekt om onderscheidende varianten te ontwikkelen. Al deze vogels hebben momenteel dezelfde groene kleur.
Het verzorgen van deze vogels is enigszins lastig. In veel gevallen zijn ze gemakkelijk gestrest en passen ze zich niet goed aan gevangenschap aan. Veel vogels leven niet langer dan een paar maanden of jaren. Daarom hebben we weinig informatie over hun langdurige zorg.
De meeste mensen bezitten de vogels niet lang genoeg om een goed beeld te krijgen van hun zorgbehoeften.
De beste manier om een van deze ara's in leven te houden, is door hun natuurlijke omgeving zoveel mogelijk te weerspiegelen. Dit betekent ervoor zorgen dat ze in een grote volière zitten waarin ze kunnen rondvliegen. Je moet bij voorkeur een overdekte ruimte hebben waar ze kunnen rusten, aangezien ze in het wild dode bomen gebruiken.
Gezelschap is een must voor deze vogels. Ze leven vaak in grote familiegroepen, met vijf tot tien vogels die elke nacht samen slapen.
De meeste mensen hebben niet genoeg ruimte voor zoveel vogels. U moet ze echter ten minste één metgezel bieden. Anders kunnen ze erg gestrest raken.
We raden aan om hun volière uit de buurt van tocht en plotselinge temperatuurschommelingen te houden. Als tropische vogels zijn ze eraan gewend dat het relatief warm is. Je moet niet verwachten dat ze overleven bij koudere temperaturen.
Laat uw vogels elke dag minstens een paar uur buiten. Deze tijd moet in de gaten worden gehouden, want deze briljante vogels kunnen in bijna alles terecht.
Zorg ervoor dat je ze voldoende mentale en sociale stimulatie geeft. Als u meer dan één vogel huisvest, wordt u een deel van deze socialisatie uit handen genomen. Als je echter met een enkele vogel te maken hebt, moet je verwachten dat je uren per dag met ze omgaat.
Vanwege de toewijding die deze vogels nodig hebben, raden we ze alleen aan voor gevorderde vogelbezitters. Ze zijn snel gestrest en zijn vaak niet geschikt voor nieuwe eigenaren. Ze zijn niet vergevingsgezind wat betreft hun zorg.
In het wild leven deze vogels van palmnoten. Deze bevatten veel oliën en koolhydraten, maar relatief weinig vetten. Commercieel zijn deze noten niet overal verkrijgbaar. Het is bijna onmogelijk om deze vogels een dieet te geven dat bestaat uit wat ze in het wild zouden eten, tenzij je toevallig palmbomen in je achtertuin hebt.
Dit gebrek aan een geschikt dieet in gevangenschap is waarschijnlijk de reden waarom veel roodbuikara's niet lang overleven.
U mag deze vogels nooit een commercieel voermengsel voeren. Ze bevatten veel te veel vet en hebben niet de voedingsstoffen die deze vogels nodig hebben. Het is vergelijkbaar met het eten van alleen maar junkfood - je kunt niet verwachten dat de vogel het lang volhoudt.
Veel mensen voeren ze pinda's, die overal verkrijgbaar zijn en vergelijkbaar zijn met wat ze van nature zouden eten. Op dit moment lijkt dit de beste optie voor deze vogels.
Sommige gepelleteerde diëten kunnen geschikt zijn. U moet echter oppassen dat u ze geen vetrijk dieet geeft. Zoek naar een dieet met korrels dat bijna alleen maar uit koolhydraten bestaat.
Het juiste dieet van deze vogel is essentieel voor hun gezondheid.
Deze soort is behoorlijk actief. U moet van plan zijn om ze minimaal 2 uur per dag uit hun kooi te laten. Hun kooi moet ook relatief groot zijn om veel klimmen mogelijk te maken.
Zelfs als u een grote volière aanschaft, moet u deze vogels niet voor langere tijd binnen laten.
Net als voeding, hebben ze meer kans om te overleven als je een beetje overboord gaat tijdens de oefening. Het kan zijn dat de meeste vogels het niet overleven omdat ze niet genoeg mogen bewegen. Omdat we niet precies weten waarom deze vogels de neiging hebben om in gevangenschap om te komen, raden we aan meer te bewegen.
Deze vogels zijn schaars in gevangenschap. Voor het grootste deel worden ze in het wild gevangen - de meeste kuikens overleven niet lang genoeg in gevangenschap om in gevangenschap te fokken om de meeste vogels te voorzien. In het wild gevangen vogels overleven echter ook niet lang.
De meeste vogels die in het wild worden gevangen, passen zich niet aan aan gevangenschap. Ze sterven meestal binnen een paar maanden. Deze vroege sterfte is waarschijnlijk te wijten aan verschillende factoren. Ze krijgen misschien niet het juiste dieet, of ze kunnen niet genoeg worden gesocialiseerd. We weten niet waardoor deze vogels zo snel doodgaan, dus hoeveel u kunt doen is onbekend.
Het kan zijn dat deze vogels zich niet goed aanpassen aan gevangenschap.
We raden aan om waar mogelijk een fokker te kiezen. Hoewel fokkers van deze vogel zeldzaam zijn, zijn uw kansen niet beter met een in het wild gevangen vogel. Daarom raden we in gevangenschap gefokte vogels aan.
Als ze lang genoeg overleven om geadopteerd te worden, zullen ze waarschijnlijk meer aangepast zijn aan gevangenschap dan bijna elke andere vogel die je zou kunnen kopen.
Over het algemeen raden we af om een roodbuikara te bezitten. Ze kunnen in sommige situaties geweldige huisdieren zijn. Ze passen zich echter niet goed aan gevangenschap aan. De meeste van hen overleven niet langer dan een paar maanden in gevangenschap, vooral als ze uit het wild worden gevangen.
Zelfs in gevangenschap gefokte kuikens overleven niet lang. Er is een reden dat deze vogels niet tot de meer populaire ara-soorten behoren.
Als je van plan bent een van deze vogels te krijgen, zorg er dan voor dat je begrijpt waar je aan begint. Ze hebben veel bewegingsruimte, een specifiek dieet en veel mentale stimulatie en socialisatie nodig. We raden ten zeerste aan om meerdere vogels te kopen, zodat ze elkaar gezelschap kunnen houden.
