Inheems in Amerika, dartkikkers zijn overdag actief, hebben heldere en kleurrijke lichamen en kunnen zeer giftig zijn. Of een pijlkikker giftig is of niet, hangt af van wat hij eet, dus pijlkikkers die als huisdier worden gehouden en die in dierentuinen worden gehouden, zullen niet giftig zijn omdat ze geen gifstoffen van andere giftige dieren opnemen.
Ze kunnen goede huisdieren zijn voor beginners en gevorderde houders, hoewel je een gespecialiseerde opstelling nodig hebt die zowel water als land voor je amfibieën omvat. In het wild eten deze amfibieën een verscheidenheid aan insecten, waaronder vliegen en mieren. Als huisdier krijgen ze kleine insecten en geleedpotigen te eten:voederdieren zijn fruitvliegen, meelenkevers en fenikswormen.
Lees verder voor meer informatie over dartkikkers, wat ze eten en welk voedsel je kunt kopen om je kikker blij te houden.
Pijlgifkikkers, of dendrobatidae, zijn vleesetende amfibieën die leven in warme en vochtige tropische klimaten zoals Costa Rica en Brazilië. Ze zijn meestal erg fel gekleurd en gebruiken felle kleuren om roofdieren af te schrikken.
Sommige soorten van deze kikker behoren tot de giftige en dodelijke wezens ter wereld. De gouden gifkikker heeft genoeg gif om maar liefst tien mannen te doden. Ze krijgen de naam pijlgifkikker door het gebruik van het gif van het dier om giftige pijlen te maken, en om een vergelijkbare reden worden ze ook wel pijlgifkikkers genoemd.
Hun giftigheid komt van de insecten die ze eten. Ze verzamelen gifstoffen van mieren en houden het gif vast. Sommigen injecteren hun prooi met gif wanneer ze bijten, maar anderen scheiden het gif uit hun huid. Kikkers die in gevangenschap worden gehouden, zijn niet giftig of giftig omdat ze nooit giftige voedselbronnen eten. Als zodanig worden ze soms als huisdieramfibieën gehouden.
Hoewel dartkikkers niet giftig zijn als ze als huisdier worden gehouden en als ze worden verhinderd om giftige prooien te eten, kunnen ze toch het beste worden beschouwd als huisdieren. Ze hebben een gevoelige huid en kunnen gemakkelijk gewond raken als ze te ruw of te vaak worden gehanteerd. Ze hebben ook zeer specifieke habitatvereisten, wat betekent dat je een terrarium of aquarium moet aanpassen om aan hun behoeften te voldoen.
De pijlkikker kan echter een goede huisdierenkikker zijn. Het is mooi om naar te kijken en gemakkelijker te spotten dan sommige van de meer gecamoufleerde soorten. Bovendien kan hun terrarium zelf mooi zijn om naar te kijken en leuk om te onderhouden. De kikker is overdag, wat betekent dat hij actief is als jij dat bent.
Er zijn verschillende soorten dartkikkers, waaronder die die klein genoeg zijn om op een miniatuur te zitten, maar de grotere dartkikkers worden als de betere optie beschouwd voor beginnende houders omdat ze iets sterker zijn dan miniatuurpijltjeskikkers.
Met een typische levensduur van ongeveer 5 jaar, zijn er enkele gevallen waarin dit dier 20 jaar of langer leeft terwijl het als huisdier wordt gehouden.
Het moeilijkste aspect van de zorg voor dit type kikker is het creëren van een uitnodigende leefomgeving waarin ze kunnen gedijen. Het heeft een omgevingstemperatuur van 80 ° F nodig in een tank van ten minste 18 x 18 x 12 inch en ze hebben een ongeveer 50/50 verhouding van droog land en water nodig om comfortabel te leven.
In het wild eten pijlkikkers voornamelijk insecten. Sommige soorten eten mieren die giftige chemicaliën bevatten. De kikker raakt niet gewond bij het eten van deze insecten en houdt het gif vast. Sommige kikkers kunnen dit gif vervolgens afleveren door hun prooi te bijten, terwijl anderen het gewoon via hun huid afscheiden, waardoor ze erg gevaarlijk zijn om te hanteren. In gevangenschap krijgen ze echter geen giftige insecten te eten, wat betekent dat ze niet giftig zullen zijn.
Pijlkikkers eten kleine insecten en ze eten geen plantaardig materiaal. Of ze nu in het wild zijn of in gevangenschap, ze gaan alleen achter voedsel aan dat beweegt, dus ze zullen geen fruit eten. Je kunt fruit gebruiken om je eigen fruitvliegjes te kweken, en veel soorten pijlkikkers zullen deze opeten.
Hoe vaak je een pijlkikker voedt, hangt af van zijn leeftijd en zijn dieet, maar jonge exemplaren moeten meestal elke dag worden gevoerd, en de meeste verzorgers voeren hun volwassen kikkers twee of drie keer per week. Als de kikker goed gevoed is, kan het mogelijk zijn om hem een week zonder eten te laten en de meeste soorten kunnen twee tot drie weken zonder eten, hoewel dit niet wordt geadviseerd.
Zoals bij de meeste huisdieren met reptielen en amfibieën, moet u insecten bestuiven voordat u ze aan uw huisdier voert. Dit betekent het aanbrengen van een supplementpoeder op het voer. Het poeder doodt de insecten niet maar wordt verteerd door het huisdier. Supplementen die geschikt zijn voor dartkikkers zijn onder meer calcium, vitamine D3 en vitamine A. Gebruik deze volgens de instructies van de fabrikant wanneer u ze koopt, omdat verschillende poeders verschillende concentraties hebben en verschillende vitamines bevatten.
Stress is de meest waarschijnlijke oorzaak van een magere dartkikker. Dit kan komen door verhuizing of verandering van leefgebied. Luide geluiden in de buurt van het terrarium van de kikker kunnen ook angst veroorzaken en leiden tot gewichtsverlies. Als je onlangs het dieet van de kikker hebt veranderd, probeer dan terug te veranderen. Als uw kikker toch eet, overweeg dan om de hoeveelheid die u voedt te verminderen, maar de frequentie waarmee u voedt te verhogen. In plaats van bijvoorbeeld twee keer per week te voeren, voer je om de dag. Dit blijkt vooral effectief als je kikker voedsel heeft achtergelaten.
Niet alleen zijn pijlkikkers giftig, maar hun felle kleuren waarschuwen roofdieren voor dit feit en de meesten zullen de kikker hierdoor vermijden. Als zodanig heeft de soort zeer weinig natuurlijke vijanden, afgezien van enkele slangensoorten die een natuurlijke weerstand hebben tegen het gif van de kikker.
Pijlgifkikkers, ook wel pijlgifkikkers genoemd, zijn intrigerende kleine amfibieën die felgekleurd zijn om roofdieren af te schrikken. In het wild eet de kikker een verscheidenheid aan kleine insecten, in sommige gevallen ook mieren die giftige stoffen bevatten.
Niet alleen is de kikker ongedeerd door het toxine, maar ze kunnen het ook vasthouden en hun roofdieren vergiftigen door te bijten of, in sommige gevallen, het gif via hun huid af te scheiden. In gevangenschap zijn de kikkers niet giftig omdat ze deze mieren niet eten.
De meest voorkomende voedselbron voor een pijlkikker als huisdier is fruitvliegjes, die je kunt kopen bij gespecialiseerde dierenwinkels of online. Als alternatief kun je je eigen fruitvliegcultuur kweken om je dartkikkers goed gevoed te houden.
