Een van de meest kleurrijke papegaaien ter wereld, de Cubaanse ara was een zeer gewild huisdier. Maar om talloze redenen werd het in het midden van de late jaren 1800 tot uitsterven gedreven.
Wat leidde tot hun ondergang, hoe zagen ze eruit toen ze nog leefden en hoe waren ze? We hebben het hier allemaal voor je op een rijtje gezet. Als je je afvraagt of je er nog een in gevangenschap kunt vinden, heb je pech.
Hoewel er weinig twijfel over bestaat dat Macaw al geruime tijd vóór de 15e eeuw bestond, is dat de eerste geregistreerde geschiedenis van deze vogels. Zoals hun naam al aangeeft, waren ze inheems in Cuba en hadden ze niet veel leefgebied buiten dat gebied.
Hoewel de exacte omvang van hun verspreidingsgebied in Cuba nog onbekend is, weten we dat ze zich in het centrale en westelijke deel van Cuba bevonden en dat ze een sterke populatie hadden in het Zapata-moeras.
In de 15e eeuw werden ze vaak gevangen en verhandeld door zowel Europeanen als indianen. Ze bleven de volgende 300 jaar over de hele wereld populair als huisdier en verschenen zelfs in verschillende koninklijke volières in heel Europa.
Ze hadden een gemiddelde levensduur van iets meer dan 30 jaar, maar deze vogels konden in de juiste omstandigheden tot 60 jaar leven! Maar zelfs hun langere levensduur kon hen niet redden van hun uiteindelijke ondergang.
Uiteindelijk was menselijk ingrijpen de belangrijkste fabriek die leidde tot het uitsterven van de Cubaanse ara. Hoewel de Cubaanse ara een buitengewoon slimme vogel was, hadden ze niet de sterkste overlevingsinstincten als het ging om het vermijden van mensen.
Hierdoor waren ze gemakkelijk te vangen, wat zowel Europeanen als indianen in overvloed deden. Maar de dierenhandel was niet de enige reden dat de Cubaanse ara uitstierven, ook al was het de belangrijkste.
Andere redenen waarom de Cubaanse ara uitstierf waren ontbossing en jacht. De mens veroorzaakte beide factoren. In feite hebben mensen de laatste bevestigde Cubaanse ara in 1864 neergeschoten.
Hoewel er tegenwoordig veel familieleden van de Cubaanse ara in leven zijn, kun je het dichtst bij het zien van een echte Cubaanse ara komen door een van de 19 huiden te bezoeken die in musea beschikbaar zijn.
De Cubaanse ara was een van de kleinste ara's ter wereld, maar ze behoorden ook tot de kleurrijkste. Ze hadden een rode, oranje, gele en witte kop die prachtig paste bij hun rode, oranje, bruine, groene en blauwe lichaam.
Hun kleinere formaat en brede scala aan kleuren maakten ze tot uitstekende huisdieren. Hoewel er geruchten gaan dat juveniele Cubaanse ara's groen waren en hun felle kleuren later in hun leven ontwikkelden, zijn er geen geverifieerde beweringen hierover.
Zowel mannelijke als vrouwelijke Cubaanse ara's zagen er identiek uit. Hoewel veel mensen de Cubaanse ara en de scharlaken of rode ara door elkaar haalden, waren er verschillende fysieke verschillen. Ten eerste was de Cubaanse ara een veel kleinere vogel.
Ten tweede had de Cubaanse ara een geheel zwarte snavel, terwijl de snavel van de Geelvleugelara wit/crèmekleurig is. Ten slotte had de Cubaanse ara een gele schoudervlek, waar de schouder van de Geelvleugelara felrood is.
Uiteindelijk is de Cubaanse ara een voorbeeld van wat er kan gebeuren zonder behoorlijke dierenbescherming. Ze hadden een beperkt natuurlijk verspreidingsgebied en mensen hebben ze uitgebreid gejaagd en gevangen, terwijl ze hun natuurlijke habitat vernietigden.
Deze prachtige vogels zijn een waarschuwend verhaal waar we aandacht aan moeten schenken met zoveel dieren die tegenwoordig op de rand van uitsterven staan.
Misschien vind je dit ook leuk:
