Met de populariteit van mobiele telefoons en e-mail is het nu al moeilijk voor te stellen hoe mensen het zonder konden redden. Nog moeilijker is om je het leven vóór de telegraaf voor te stellen - of zelfs een geavanceerd postsysteem. Een van de meest verbazingwekkende vroege communicatiemethoden bestond echter van de oudheid tot ver in de 20e eeuw:de postduif.
Al duizenden jaren hebben mensen het opmerkelijke homing-mechanisme van duiven herkend. Als je een postduif honderden kilometers van zijn nest loslaat, keert hij steevast terug naar huis. Het is alsof ze een ingebouwde GPS hebben. In feite weten we nog steeds niet precies hoe hun homing-mechanisme werkt. De meeste onderzoekers geloven dat duiven een "kaart- en kompasmethode" gebruiken door zowel de richting van de zon als het aardmagnetisch veld te bepalen.
Welke methode ze ook gebruiken, duiven zijn van onschatbare waarde geweest voor mensen die belangrijke berichten over lange afstanden moeten verzenden. Daarbij hebben enkele bijzondere duiven honderden levens gered en zelfs gedecoreerd door regeringen. We zullen enkele van deze opmerkelijke verhalen op de volgende pagina's bespreken.
De oude Grieken en Romeinen gebruikten postduiven om allerlei soorten berichten te verzenden. Al in de 8e eeuw voor Christus gebruikten de Grieken postduiven om nieuws over de Olympische kampioenen te verzenden. We kennen ook een Romeinse magistraat in de 4e eeuw die een duif stuurde om alleen maar te zeggen dat hij te laat thuis zou komen van het theater.
Maar misschien was het grootste oude gebruik van postduiven in 44 voor Christus, tijdens Marc Antony's belegering van Modena (een stad in Noord-Italië, toen bekend als Mutina). Marcus Junius Brutus verdedigde met succes de stad, mede dankzij zijn gebruik van duiven om berichten te sturen naar zijn bondgenoten, Decimus en Hirtius.
Plinius de Oudere schrijft in feite over Brutus die duiven gebruikte en zei:"Wat voor nut hadden schildwachten, omleidingen of netten die de rivieren blokkeerden, wanneer inlichtingen konden worden overgebracht door luchtboodschappers?"
De Rothschilds, de beruchte Europese familie en bankdynastie, kunnen een duif bedanken voor een groot deel van hun grote fortuin.
De slag bij Waterloo in 1815 tussen Engeland en Frankrijk staat nu bekend als een cruciaal verlies voor Napoleon Bonaparte. Maar in die tijd, vóór het tijdperk van de telegraaf, reisde het nieuws langzaam en Europa wachtte angstig op nieuws over de overwinnaar.
Ook de financiële sector hield de adem in, wachtend om te zien of de waarde van de Britse staatsschuld zou stijgen met een overwinning - of zou dalen met een verlies. Maar Rothschild had een geavanceerd, veelzijdig systeem van boodschappers en communicatie opgezet, inclusief een duivenpost. Hierdoor was Rothschild een van de eersten die de uitkomst kende en profiteerde van die kennis. Hij kwam er 24 uur voor de rest van Londen achter, en zelfs voor de regering zelf.
Het bleek dat het verlies van Napoleon Rothchilds winst was.
Tegen de jaren 1870 was de telegraaf goed ingeburgerd en zou je kunnen veronderstellen dat de duivenpost tot het verleden behoorde. Duiven bleven echter doorkomen voor mensen in erbarmelijke omstandigheden.
Dit was het geval toen de Pruisen Parijs in 1870 belegerden, waardoor de communicatie tussen de inwoners van de stad en hun families die ver weg woonden maandenlang werd verbroken. Gelukkig werden er nog veel duiven door liefhebbers gehouden en konden de Parijzenaars honderden van de vogels gebruiken om berichten naar dierbaren te sturen.
Omdat duiven pas naar huis gaan, moesten de Parijzenaars de duiven per ballon op pad sturen om berichten te versturen. De duiven konden dan terugkomen met reacties. Ook om langere berichten te versturen zonder de vogel te overbelasten, werden de berichten door middel van microfotografie door elkaar geschud.
Tijdens de Eerste Wereldoorlog dwaalde een Amerikaans bataljon van de 77th Infantry Division per ongeluk vijandelijk gebied binnen en werd omsingeld. Gelukkig had het postduiven bij zich, dus soldaten stuurden ze op pad. Te midden van vijandelijk vuur kwam er slechts één duif tevoorschijn:een Brits getrainde duif met de naam "Cher Ami."
Cher Ami, een veteraan, had al een tiental berichten voor de Amerikanen bezorgd. Cher Ami vloog in 25 minuten 25 mijl, arriveerde met succes met de boodschap en redde de levens van "The Lost Battalion". De heldhaftige duif kreeg tijdens zijn reis echter een klap aan de voet en het hoofd en stierf later aan de wonden.
Cher Ami werd gedecoreerd door de Franse regering en wordt nu tentoongesteld in het Smithsonian's Museum of American History.
In oktober 1943, tijdens de Tweede Wereldoorlog, zouden de Amerikanen de door Duitsland bezette stad Colvi Vecchia in Italië bombarderen. Op het laatste moment viel de Duitse verdediging echter in handen van de Britse 56e Infanteriebrigade en trokken de Duitsers zich terug. De Britten hadden de stad nu, maar ze moesten de Amerikanen een bericht sturen om de geplande bombardementen te annuleren.
Helaas faalden de radio-uitzendingen en moesten de Britten vertrouwen op een duif met de naam "G.I. Joe" om de boodschap over te brengen. De dappere G.I. Joe vloog 20 mijl in 20 minuten. Hij arriveerde op het nippertje, net voordat de bommenwerpers opstegen, waardoor de stad en 150 Britse troepen werden gered. De Britten bekroonden G.I. Joe de Dickin-medaille voor dapperheid.
Het Amerikaanse leger handhaafde hun "Duivenkorps" tot 1956. En in de 21e eeuw in Frankrijk werden duiven gebruikt om bloedmonsters vanaf afgelegen locaties naar testfaciliteiten te brengen.