Floppycats.com vroeg Pea Horsley, een huisdierenprater, om enkele vragen te beantwoorden die we hadden over communicatie met dieren, evenals vragen over haar diensten. Bedankt, Pea voor het interview.
Pea Horsley is te bereiken via haar website:www.animalthoughts.com
Antwoorden zijn copyright van Pea Horsley.
Ik communiceer bewust met dieren sinds 2004, toen mijn hond Morgan in mijn leven kwam en een reeks gebeurtenissen in gang zette die ertoe leidden dat ik een professionele dierencommunicator werd. Maar als ik terugkijk, kan ik als kind verschillende gelegenheden identificeren waarin ik op dieren afstemde. Ik herinner me duidelijk dat ik op een boerenhek zat en met de dieren in het veld praatte. Toen ik mijn tienerjaren bereikte, communiceerde ik helemaal niet met hen, er was te veel anders aan de hand, zoals gebruikelijk is bij alle tieners! Mijn latente vermogen werd nieuw leven ingeblazen toen ik Morgan adopteerde en daarna mijn eerste workshop dierencommunicatie bijwoonde.
Door het hart is het korte antwoord. Je benadert het dier met een open geest en stelt een vraag en richt je vervolgens op eventuele 'onderbuikgevoelens' die je krijgt. Het is een beetje zoals het gevoel dat je soms hebt als de telefoon gaat en je weet wie het is voordat je opneemt.
Vervolgens probeer je die gevoelens verder uit te bouwen en te verdiepen. De informatie kan komen als een idee, een beeld in je geestesoog, een emotie of een fysieke sensatie.
Mensen vragen me hoe ik weet dat ik niet alleen de gesprekken verzin en ik vertel ze dat de details die ik krijg heel vaak worden geverifieerd door de voogd van het dier (ik geef de voorkeur aan die term boven 'eigenaar').
Zoals met elke vaardigheid, hoe meer je oefent, hoe beter je wordt. Je ontdekt je eigen stijl en de manier waarop de informatie tot je komt. Vraag om te oefenen op dieren van vrienden en controleer de informatie later, maar oefen!
Nou, dit is een van mijn favoriete verhalen en had een enorme impact op de eigenaar en ook op mij! Ik had een zeer sterke relatie met een hond genaamd Riki met wie ik me bijna altijd verbonden voelde. Op een dag vertelde hij me dat hij zou reïncarneren en terug zou keren naar zijn baasje Lynne. Ik voelde me opgewonden.
'Hoe weet ze waar ze je kan vinden?' zei ik.
‘Ik zal een vrouw zijn. De runt van het nest. Ik zal bij een fokker in het noordoosten zijn die ook dieren redt. Ik zal naar voren rennen en in de pink van Lynne's linkerhand bijten.'
Ik gaf de informatie door aan Lynne, die verbijsterd was omdat ze zei dat ze nooit een teefje zou nemen en zeker nooit een puppy.
Zeven maanden nadat Riki was overleden, belde Lynne me, buiten zichzelf van opwinding. Ze zei dat ze had gevoeld dat Riki haar vertelde om Spinone-nestjes te googlen en naar de eerste lijst bovenaan te kijken. Terwijl ze dat deed Can You Feel the Love Tonight? speelde, een nummer dat ze altijd met Riki associeerde. Lynne belde de fokkers, maar alle puppy's waren besproken. ‘Zelfs de sul?’ vroeg ze.
‘Hoe wist je dat er een runt was?’ was het antwoord.
Lynne ging naar de fokker. ‘Ik keek naar 14 gezonde en rustige broers en zussen,’ zei ze. 'Toen kwam er ineens een schreeuwende puppy uit de rug, klauterde over alle broers en zussen en lanceerde zichzelf naar de voorkant van de kooi waar ik knielde. Nadat ze tot stilstand was gekomen in het draadframe, ging ze op haar achterpoten staan, opende haar mond en gaf de pink van mijn linkerhand een heel zacht knabbeltje.' Lynne noemde de puppy Phoenix.
Ik heb geen voorkeur. De fysieke leeftijd van het dier heeft geen invloed op de communicatie.
Net als mensen hebben dieren verschillende persoonlijkheden, en ik denk dat het deze factor is en niet de leeftijd die de communicatie beïnvloedt. Een 'grote' persoonlijkheid zal echt willen communiceren.
Het hangt ook af van hun spirituele ontwikkeling. Een jong dier kan een oude ziel zijn en omgekeerd. Dieren die nog in ontwikkeling zijn, zijn mogelijk meer gefocust op de fysieke aspecten van hun leven. Mijn kat Texas, bijvoorbeeld, houdt van knuffels en aandacht, en is meer een aards, praktisch dier. Mijn hond Morgan daarentegen is een zeer wijze oude ziel en een uitstekende communicator.
Ik praat graag met alle dieren, maar ik denk dat als ik één soort zou moeten kiezen, het katten en grote katten in het bijzonder zouden zijn. Aangezien ik in Londen woon, zijn de meest voorkomende dieren waarmee ik communiceer katten, honden en paarden.
Ik communiceer wel met reptielen, die steeds populairdere huisdieren zijn in het VK. Mijn meest memorabele ervaring was met een python genaamd Ruby in Cotswold Wildlife Park, in Engeland. Ruby heeft me geholpen mijn angst voor slangen weg te nemen. Terwijl ze haar lichaam over mijn armen gleed, over mijn borstkas en haar gezicht tegenover het mijne bracht, fluisterde ze tegen me:‘Laat los, laat los.’ Na een paar minuten verdween mijn angst en kon ik haar duidelijk zien, in plaats van geblokkeerd door angst, en ik herkende haar ware wezen - ze was emotioneel, een geweldige leraar en zorgzaam.
In het begin zag ik dieren bij mij thuis, maar ik realiseerde me al snel dat dat niet ging werken en het was niet eerlijk tegenover Texas en Morgan. Ik doe het grootste deel van mijn consulten via telefoon of Skype en e-mail, aangezien afstand geen probleem is als je communiceert. Ik vraag de voogd mij een duidelijke foto van het dier te sturen waarop de ogen te zien zijn, deze zijn erg belangrijk voor een goed contact. Ook vraag ik de voogd vooraf een lijst met vragen op te sturen. Ik stuur mijn eerste gevoelens per e-mail om er zeker van te zijn dat ik een goede verbinding heb gemaakt voordat ik het consult op een afgesproken tijdstip telefonisch of via Skype doe. Ik probeer de vragen die ik heb gekregen te beantwoorden en maak ook tijd vrij voor eventuele aanvullende vragen die de voogd zou willen stellen. Ik ga ook graag uit naar mensen die op 'huisbezoek' door het hele land reizen.
Mijn thuisconsulten zijn individueel geprijsd, afhankelijk van de tijd die het kost en hoe ver ik moet reizen. De huidige kosten voor communicatie op afstand bedragen £ 70 ($ 110), met een vervolgvergoeding binnen drie maanden van £ 50 ($ 78). Ik heb ook een dienst voor vermiste dieren en de vergoeding is £ 90 ($ 142). Ik beperk deze elke week, zodat ik de hoogste servicestandaard kan bieden.
Het geeft duidelijkheid over hoe het dier zich voelt en een beter begrip van hen als individuele wezens buiten het fysieke lichaam en zijn pijntjes en kwalen - het gaat over het ontvangen van het standpunt van het dier. Het kan de voogd een grote troost bieden op het moment dat het dier fysiek overgaat, wanneer ze misschien lijden omdat ze de beslissing moeten nemen om het dier te laten inslapen. Het kan waardevol zijn bij een plotselinge dood of om de voogd te helpen omgaan met onopgelost verdriet en schuldgevoelens met een dier dat al is overleden.
Het is ook handig voor het lokaliseren van vermiste dieren, omdat ik kan linken naar het verloren dier, het vervolgens kan volgen en vinden. Een voorbeeld hiervan is het verhaal van Marmite. Ik kreeg een telefoontje van Nikki in Staffordshire over haar Jack Russell, Marmite, die al zeven dagen vermist was. Ze mailde me een foto en ik begon met hem te communiceren.
Ik wist dat het dringend was. Hij stuurde me een stroom van beelden, woorden en emoties, net als het afstemmen op een radio. Hij was koud, nat, hongerig en uitgeput. Marmite vertelde me dat hij in het water was, diep in een door mensen gemaakte betonnen schacht met een rooster aan de bovenkant. Hij zei dat hij anderhalve kilometer van huis was en naar links was gegaan nadat hij het huis had verlaten. Ik belde Nikki, beschreef wat Marmite had gecommuniceerd en zij herkende de beschrijving. Ik zei dat ik zou zeggen dat hij moest blaffen zodat ze hem kon vinden. Nikki rende weg.
Een uur later ging de telefoon. Toen ik de hoorn oppakte, schreeuwde Nikki. ‘Je hebt hem gevonden! We hebben hem! Hij is er, Erwt!'
Het verhaal haalde de nationale pers en tv. Ik vind het zelf nog steeds ongelooflijk, hoewel er in mijn vak elke dag verbazingwekkende dingen gebeuren.
Ja, ik wil. Het kan alleen maar helpen bij hun behandeling. Zou het niet geweldig zijn om tijdens hun behandelingen met een dier te kunnen praten, zodat ze volledig kunnen begrijpen wat er gebeurt? Het zou echt gunstig zijn voor dieren die zich gestrest voelen bij de dierenartsen. Het kan nog een paar generaties duren voordat de veterinaire scholen de enorme voordelen erkennen van het gebruik van zowel de linkerhersenhelft om te analyseren (wetenschappelijk perspectief) als de rechterhersenhelft om met het hart te communiceren (gevoelsperspectief).
Ik werk met een hoog aangeschreven holistische dierenarts die een aantal van zijn cliënten naar mij doorverwijst. Als dierenartsen werden aangemoedigd om zowel hun verstand als hun hart te gebruiken, zou iedereen een win-winscenario hebben.
Ja dat ben ik. Voordat ik een dierencommunicator werd, was ik een atheïst en dacht dat de dood het einde was. Om die reden raakte ik erg overstuur als iemand het onderwerp in mijn aanwezigheid besprak. En toen ontdekte ik dat ik kon communiceren met dieren die waren gepasseerd. Ik herinner me niet precies het moment waarop het gebeurde, maar ik denk dat ik gewoon dacht:"Nou, ik zal het proberen", en ontdekte dat ik het kon.
Ik gebruik dezelfde methode die ik volg als ik met een levend dier praat, gebruik hun foto om de verbinding te maken en luister vervolgens naar wat ze me vertellen door me bewust te zijn van emoties, sensaties en beelden.
Nu geloof ik in een Goddelijke Intelligentie die het Universum bestuurt en dat we allemaal verbonden zijn door middel van energie. Wanneer het fysieke lichaam sterft, blijft de ziel in een energetische vorm leven. Als ik contact maak met een dier in het hiernamaals, neem ik contact op met hun ziel.
Over Pea Horsley
De internationaal bekende leraar, auteur en presentator Pea Horsley is de meest gewaardeerde dierencommunicator in het VK. In 2004, na 15 jaar als theaterregisseur te hebben gewerkt met bekende namen als Harold Pinter, Alan Rickman en Edward Fox, keerde Pea terug naar haar eerste liefde - dieren. Sindsdien heeft ze zich toegewijd om mensen te helpen een telepathische verbinding met hun dieren te maken om duidelijk, direct begrip te brengen en helende relaties te helpen. Haar boek Hart tot hart:ongelooflijke en hartverwarmende verhalen van de vrouw die met dieren praat, werd in 2010 met veel bijval gepubliceerd.
Pea werkt met veel reddingsorganisaties om dieren te helpen die gewond, verwaarloosd, verloren of mishandeld zijn. Ze is een begaafd lerares en begeleider en een van haar belangrijkste doelstellingen is om gewone mensen te helpen leren communiceren met hun huisdieren.
Pea werkt regelmatig met de media en maakt deel uit van het team van vaste dierenexperts op BBC London Radio's The Late Show with Joanne Good - de enige radioshow met een slot gewijd aan honden. Ze is te zien geweest in tal van tijdschriften, waaronder Your Cat, Chat, Kindred Spirit, Spirit and Destiny, Prediction, Psychic News, Vision, Resource, Now, Chat It's Fate, The Healer (Harry Edwards Sanctuary), The Nouveau Detective (Frankrijk) en Animal Rescue magazine (Mayhew Animal Home.)
Sinds de release van Heart to Heart is Pea op de voorkant van het tijdschrift The Daily Mail Weekend verschenen, waar een artikel van twee pagina's over haar werk stond. Heart to Heart is ook te zien in The Express, Your Cat, Chat, Your Dog, Kindred Spirit en talloze dierenreddingsmagazines.
Pea woont in Londen met haar kat, Texas, en hond, Morgan.
www.animalthoughts.com
00 44 208 696 9121
[email protected]
