In maart 2011 was ik aan het browsen op kijiji.ca en kwam ik een advertentie voor een 3 jaar oude blue point ragdoll met behangpapier bij een plaatselijke kattenopvang. De foto's waren wazig, maar daar was hij dan, de Ragdoll van mijn dromen!
De advertentie was een paar minuten eerder gepost en ik, na wat wikken en wegen met de man, pakte mijn telefoon en belde.
Die middag ging ik met de drager in de hand mijn Toby ophalen. Toen ik bij de redding aankwam, was ik geschokt door de omstandigheden waarin hij leefde. Er liepen overal katten rond, verschillende nesten "ragdoll x kittens", en de geur was genoeg om me van mijn voeten te stoten.
Toby was een ramp, maar ik stond er op dat moment niet bij stil en joeg hem weg. Ik heb toen de redding gemeld bij de SPCA en deze werd vervolgens stopgezet. Ik bracht mijn Toby naar huis en deed een volledige beoordeling. Hij had ernstige ooginfecties, oormijt zo erg dat hij kaal was van zijn oren tot aan zijn wenkbrauwen, en rond de achterkant van zijn hoofd, hij was aanzienlijk ondergewicht, met elk bot in zijn lichaam prominent, onvoorstelbaar gematteerd, en hij was doodsbang. Hij was bang voor mannen, katten, honden, kinderen, stofkonijntjes, schaduwen, in wezen,
alles. Mijn hart huilde om de kat die hij zou moeten zijn, en om wat er met hem was gebeurd in het jaar sinds hij het huis van de fokker verliet waar hij niet meer was.
Toby nam me aan als wit op rijst, en stond me toe zijn matten te verwijderen, zijn ogen en zijn mijten schoon te maken en te mediceren. Hij spinde toen ik hem naderde met zijn lysine-geregen maaltijden, een stil, subtiel 'dankjewel'. Dag in dag uit dansten we, terwijl ik rustig op de grond zat, en hij langzaam naar me toe kwam, terugdeinzend en 
vorderen, terwijl huishoudelijke geluiden op de achtergrond doorgingen. Na verloop van tijd werden zijn ogen helder, stierven zijn mijten, werd zijn vacht matvrij en handelbaar, en gestaag bracht hij het gewicht terug dat hij miste, maar hij was niet gelukkig. Hij ging door de bewegingen, zo leek het, van de ene op de andere dag overleven.
Eindelijk, na ongeveer 6 maanden, werd de schakelaar gegooid en kwam hij volledig uit de schaal. Zijn snorren groeide uit tot een luid snorren van de vrachtmotor, zijn ogen klaarden op, hij begon aandacht te vragen van alles en iedereen in huis, inclusief mijn man en mijn toen 18 maanden oude 
dochter, en hij begon te spelen. Ik zal nooit vergeten hem die ochtend de slaapkamer uit te zien springen, de speelgoedmuis aan te vallen en hem een uur lang door het huis te gooien. Toen wist ik dat ik hem eindelijk goed had gedaan.
Toby is mijn hartkat. Hij is geen typische Ragdoll, gebaseerd op zijn ervaringen, hij kan pittig en snarky zijn, maar hij is een opperste zuignap, en zijn liefde kent geen grenzen. Hij is zo geduldig en zorgzaam en accepteert mijn nieuwe kittens alsof ze hier altijd al zijn geweest. Ik heb zulke tegenstrijdige emoties jegens degenen die hem voor mij hadden, maar uiteindelijk heb ik medelijden, omdat ze nooit de vreugde hebben ervaren die wordt gegeven door mijn 15 pond, spinnende, knedende en harige vriend.
