Sinds ik een kind was, wilde ik een huisdier. Toen ik 9 was, overtuigde ik eindelijk mijn ouders (vooral mijn moeder, die het idee toen niet leuk vond) om me een puppy te geven. Helaas is het niet gelukt. Mijn moeder hield niet van honden en gaf uiteindelijk mijn puppy weg. Ik was zo kapot van dat verlies dat ik eindelijk in het reine kwam met het feit dat ik nooit een huisdier zou hebben zolang ik bij mijn ouders woonde.
In de afgelopen paar jaar raakte ik geobsedeerd door katten. Ik hou gewoon van hun unieke en onafhankelijke persoonlijkheden. Dus vorig jaar begon ik mijn moeder te vragen om huisdieren nog een keer te proberen, dit keer met een kat in plaats van een hond. In het begin was ze erg terughoudend, maar ik denk dat ik zo irritant was dat ik haar eindelijk overtuigde na bijna een jaar constant erover te hebben gepraat. Noch mijn moeder, noch mijn vader waren gewend aan katten, aangezien ze er allebei nooit mee hebben samengewoond.
Ik begon te zoeken naar katten om te adopteren, terwijl mijn moeder een geheim onderzoek deed naar kattenrassen die vriendelijk en ideaal voor een gezin. Toen las ik voor het eerst iets over Ragdolls. Ik werd verliefd op hun persoonlijkheid en uiterlijk. Nadat mijn vader instemde met mijn verzoek, vond mijn vader het een goed idee om een Ragdoll aan te schaffen, aangezien het aardige, vriendelijke katten waren om in huis te hebben. Ik ben meteen op zoek gegaan naar een fokker bij ons in de buurt. In de stad waar ik woon (Porto Alegre, in het zuiden van Brazilië) zijn twee leuke fokkers. Ik nam contact op met Denise, van Sulraggies na het zien van enkele foto's van het nieuwe nest. Ze mailde me meteen terug en legde uit dat het meisje al was meegenomen en dat ze wachtte tot een vrouw zou beslissen of ze de jongen zou houden. Aangezien de deadline voor de beslissing van de vrouw een dag later was, zou ze me de volgende dag laten weten of de jongen beschikbaar was voor mij. Ik was al verliefd op hem, dus ik bleef maar wensen dat hij van mij zou zijn.
De week daarop was ik bij Cattery Sulraggies om mijn zoontje te bezoeken, die ik Theo noemde. Denise was erg aardig en aardig voor me. Ze mailde wekelijks foto's en nieuws over Theo en ik kon veel bezoeken. Ik was zo opgewonden dat ik mezelf niet kon helpen. Eindelijk, na 2 maanden lang wachten, kwam Theo met 12 weken thuis.
Hij was een heel gek kitten bij mijn fokker thuis, maar hij werd een beetje verlegen om met ons mee te gaan. Ik herinner me dat ik me schuldig en hopeloos voelde terwijl ik hem vasthield toen mijn moeder ons naar huis reed. Hij was 
miauw als een gek. Hij miste zijn familie vanaf dat allereerste moment. Zodra we mijn kamer binnenkwamen (waar hij een paar dagen moest wennen), heb ik zijn spullen neergezet en besloten om met mijn familie te lunchen om Theo wat privacy te geven. Toen ik terugkwam in mijn kamer, lag er een klein balletje onder de dekens van mijn bed. Hij was zooo verlegen en bang om de plaats te verkennen. En ik was zo opgewonden om van hem te houden! Uiteindelijk kwam hij langs. :)Wat kan ik nog meer zeggen? Vanaf dag één sliep hij bij mij in bed. Nu is Theo 2 jaar oud en blijft hij mijn beste vriend:hij wacht tot ik terugkom van school/werk en geeft een enorm "WELCOME HOME"-feestje dat alleen wij tweeën zijn 
uitgenodigd. Hij praat als een gek tegen me (de Ragdolls zijn niet stil haha), volgt me als een hond en vindt het heerlijk om geaaid te worden. Op zijn voorwaarden natuurlijk. Theo hield er eerst niet van om vastgehouden te worden. Hij houdt er nog steeds niet van, maar hij doet zijn best. Hij spint veel als je hem aait en hij heeft het vermogen om zelfs de meest blasé mensen verliefd op hem te laten worden.
Er zijn geen woorden om te beschrijven hoe Theo mijn leven en mij voltooide. Hij kwam op een perfect moment naar me toe. Hij leerde me ook hoe lief te hebben, hoe dieren anders zijn dan wij, maar we kunnen allebei gelukkig zijn samen. Ik heb geleerd om veel geduldiger te zijn met mijn baby. Hij is zeker het belangrijkste in mijn leven. Ik denk dat het voor mensen vrij gemakkelijk is om op te merken en verbaasd te zijn over hoe belangrijk we voor elkaar zijn:Theo volgt me overal waar ik ga, hij slaapt elke nacht bij me, spint veel zodat ik me kalm en een beetje beter voel na een moeilijke dag. Er is niets beter dan thuiskomen om je beste vriend te zien komen rennen om je te begroeten (als een hond!)
Ah, moet ik zeggen dat mijn moeder Theo's nummer 2 fan is? Omdat zij dat is. Ze zorgt voor hem als ik er niet ben en ze houden van elkaar. Theo helpt met veel klusjes, zoals de was doen (hij vindt het geweldig!).
Ik hoop dat mijn beste vriend een heel lang en gelukkig leven aan mijn zijde zal leiden. Want dat is precies hoe ik me voel met hem in de buurt.
