Ik denk dat ik zal beginnen met het voorstellen van uw lezers aan de leden van mijn familie.
Mijn naam is Uila, ik ben getrouwd met de liefde van mijn leven, Anton. Voordat ik je het verhaal van onze kat vertel, moet ik je iets van ons vertellen.
We ontmoetten elkaar online in oktober 2008, ik was van plan om twee maanden familie in Zwitserland te bezoeken en had geen vrienden in Europa, dus ik voegde wat willekeurige mensen toe op Skype, uit Zwitserland en Duitsland (jongens en meisjes, ik heb echt was pas na vriendschappen), een van die willekeurige contacten bleek Anton te zijn.
We spraken 2 maanden voordat ik van het warme Brazilië naar het koude Zwitserland ging, tegen die tijd hadden we besloten om elkaar persoonlijk te ontmoeten. Ik probeerde mijn oom en tante ervan te overtuigen dat hij geen seriemoordenaar was, en faalde. Ze wilden hem ontmoeten, en dat deden ze, dezelfde dag en hetzelfde moment als ik, let wel. Ze ondervroegen hem, kregen het adres en de naam van vijf generaties terug van zowel zijn moeder- als vaderkant (misschien een beetje overdreven hier van mijn kant) en kwamen uiteindelijk tot de conclusie dat internet soms aardige mensen zou kunnen hebben. Of dat, of deze Anton jongen was de uitzondering op de seriemoordenaar/stalker/raar-regel.
We begonnen te daten op dezelfde dag dat we elkaar persoonlijk ontmoetten, 27 december 2008, na bijna een maand precies, op 26 januari 2009, werden we officieel vriend en vriendin.
In februari keerde ik terug naar Amazon, waar ik vandaan kom in Brazilië en waar ik mijn hele leven heb gewoond. Vijf maanden nadat ik naar Duitsland kwam om Anton een maand te bezoeken (waarin we een geweldige tijd hadden, inclusief een reis naar Parijs, waarmee hij me verraste als een geschenk om onze 6 maanden samen te vieren) en keerde ik weer terug naar Brazilië. Zes maanden later, in januari 2010, verhuisde ik naar Duitsland en gingen we samenwonen.
Ik zal hier veel overslaan, we zijn tenslotte op het punt van het verhaal gekomen dat we allebei in hetzelfde land zijn, en ik moet het nog over onze katten hebben!
Hij vroeg me ten huwelijk, het was echt romantisch. Hij stelde de vraag met behulp van led-verlichting die hij in de tuin maakte. Hier is de link naar een video, als iemand hem wil zien:
http://youtu.be/x_e4xsY-1A4We zijn getrouwd op 02.02.2012.
We zijn in april 2012 verhuisd naar een grotere flat, al met plannen om een huisdier te adopteren. Het bleek dat onze huisbaas geen honden toestond, het dier dat ik mijn hele leven heb gehad, maar hij stond wel katten toe. Ik heb nooit katten gehad, omdat mijn vader astma heeft, dus begon ik mijn onderzoek.
Tijdens mijn periodes van onderzoek googelde ik op een dag knuffelige kattenrassen, of iets dergelijks, en een van de eerste resultaten was een website over ragdolls.
Sinds ik de eerste woorden over dit ras las, en sinds de allereerste foto die ik van een ragdollkat zag, wist ik dat dit de kat voor mij was. Ik hou van grotere huisdieren, dus ik kan ze beter knuffelen zonder bang te zijn ze te breken, dus om te ontdekken dat ragdolls een kat van een groot ras zijn, kreeg ik bonuspunten. De volgende stap was het vinden van een ragdollfokker in Duitsland. Ik verlangde naar het geluid van poten die door de flat rennen, maar nam de tijd om de fokker te kiezen, dit was tenslotte een verbintenis van misschien 15 jaar, ik moest ervoor zorgen dat het de juiste fokker was.
De fokker in het geval is Tramuntana Ragdolls, in Keulen, Duitsland.
Mijn man en ik gingen op roadtrip om de kittens te ontmoeten en de kittens te kiezen die van ons zouden zijn. De keuze was voor ons gemaakt, twee kittens uit hetzelfde nest kozen voor ons. We moesten ze alleen nog een naam geven, maar de namen hadden we al gekozen:Elvis en Einstein.
Een foto van de eerste keer dat we ze zagen, Einstein is degene die op de foto slaapt en Elvis is degene met wijd open ogen.
Nog een foto van de eerste keer dat we ze zagen, Einstein is degene die ligt en Elvis is degene die zit.
Ik begon een blog, voornamelijk om een plek te hebben om te luchten terwijl de dagen tot we om ze naar huis te brengen ging ongelooflijk traag, maar daarna bleef ik dingen over hen posten, over mij, over mijn missie om van mijn flat een thuis te maken waar niet alleen mij en mijn man blij mee zullen zijn, maar ook de kittens. De floppy cats-website en moderncat.net gaven me geweldige tips over deze voortdurende reis.
De fokker zou ons foto's van hen sturen en ons vertellen hoe ze waren. Mijn man en ik zouden elk klein beetje informatie over onze baby's vasthouden. We konden tijdens ons bezoek zien dat Elvis actiever was en Einstein meer verlegen (of gereserveerd, zelfs? als je dat kunt zeggen over een klein kitten), dus hun persoonlijkheden schenen door sinds ze heel jong waren. Ze waren ongeveer 8 weken de eerste keer (en tot nu toe) dat we ze zagen.
Ze kwamen thuis en sindsdien is elke dag een zegen geweest, hoe oubollig dat ook klinkt. Mijn man en ik hebben echt geluk dat ze in ons leven zijn. Ze zijn mooi, slap, knuffelig, volgen ons rond, smeken om krassen... ze zijn gewoon veel meer dan we ooit hadden kunnen hopen.
Ik merkte net dat op alle foto's van hen samen die ik heb ingediend, Einstein links is en Elvis rechts. Toeval?
Het is grappig om naar foto's van ze te kijken terwijl ze opgroeiden en de ongemakkelijke tijden te zien dat ze er mager uitzagen, omdat ze groeiden als onkruid, de keren dat ze zo klein waren dat ik ze allebei met één arm kon dragen... nu zijn ze groot en zijn in hun vel gegroeid.
Einstein was vroeger de harige van de twee, nu haalde Elvis het in.
Een van de dingen waar ik het meest van hield / van hield, is om hun markeringen langzaam te zien verschijnen, als een verborgen geheim, wachtend om ontdekt te worden.
Deze foto is gemaakt in december 2012, ze waren hier ongeveer 9 maanden en een half, en toch kun je al zien hoeveel hun markeringen zich al hebben ontwikkeld. Einstein is degene aan de linkerkant en Elvis is degene aan de rechterkant (zoals op alle vorige foto's die ik heb gestuurd! Ik had dat patroon pas echt opgemerkt toen ik al die foto's bij elkaar had gezet, dus vergeef me dat ik het twee keer vermeld! lol )
Elvis en Einstein zijn echt meer dan huisdieren voor mijn man en ik, ze zijn familie. Het zijn trouwens onze kinderen, onze eerste kinderen samen. We verwennen ze rot, zoveel als we kunnen, en zij verwennen ons terug, met liefde en geluk kijkend naar hun capriolen. Na onze reis van lange afstandsrelaties, tranen van gescheiden zijn, is ons leven precies zoals het zou moeten zijn, ons kleine gezin begon al met onze ragdoll-tweeling.
Ik beantwoord graag al je vragen, hier of op mijn blog. Bedankt voor de tijd die je hebt besteed aan het lezen van dat alles en dank aan Jenny hier op slappe katten voor deze kans om te pronken met mijn baby's.
Veel liefs,
Uila, ook bekend als The crazy ragdoll cat lady, Anton, Einstein en Elvis.
