Om je te vertellen hoe ik aan twee ragdolls in onze familie kwam, moet ik beginnen met wat gingen hen voor, twee prachtige Clumber Spaniels. Ik heb mijn hele leven van dieren gehouden en ben mijn hele leven gezegend met het gezelschap van verschillende honden, waarvan de laatste mijn Clumber Spaniels, Bear en Bailey waren. Mijn jongen Beer, had dagenlang persoonlijkheid! Hij was hysterisch goofy, dopey, en de meest liefhebbende lieve jongen met wie ik ooit het genoegen heb gehad om mee samen te leven. Ik vertelde mijn man altijd dat Bear de liefde van mijn leven was; hij was zo toegewijd aan mij en ik aan hem. Ik had hem een jaar en besloot dat hij een speelkameraadje en een vrouwelijke Clumber Spaniel nodig had, Bailey kwam bij ons gezin. Bailey had ook een persoonlijkheid, geobsedeerd door haar tennisballen, hield ervan om haar poten te knielen voordat ze in slaap viel en hield, hield, hield ervan om kusjes te geven! Het leven was jarenlang gelukkig met deze twee prachtige wezens. Ik dacht altijd hoeveel geluk ik heb dat God me heeft gezegend met de meest fantastische honden op aarde? Toen gingen er acht jaar voorbij en Bear werd gediagnosticeerd met een ernstige hartaandoening en ik moest hem laten inslapen. Verwoest begint niet eens te verhullen hoe leeg ik me voelde. Het verscheurt je hart gewoon om zoveel van iets te houden en het dan te laten afnemen. ik had nog steeds 
Bailey dus bij haar vond ik troost en er gingen nog eens zes jaar voorbij en op haar veertiende begon haar gezondheid te falen. Ik wist dat de tijd zou komen dat ik haar voor de laatste keer welterusten zou moeten zeggen en in oktober 2013 was het zover en zoals ik elke avond had gedaan sinds ze als puppy thuiskwam, gaf ik haar drie kusjes bovenop haar hoofd en na elke zou ik in haar ogen kijken, ik zeg "ik hou van je". Ik was gebroken. Ik denk dat ik een maand lang heb gehuild. Zes maanden gingen voorbij en ik kon de gedachte niet eens verdragen om nog een hond in huis te nemen, voor mij zou het zo respectloos zijn geweest voor Bailey en haar nagedachtenis. Ik wist dat ik niet mezelf was zonder een dier in huis, maar ik wist niet zeker of ik de moed had om van een ander huisdier te gaan houden. Ik had mijn menselijkheid verloren en wist niet zeker hoe en of ik het ooit terug zou krijgen. Dat is het grootste geschenk van het delen van je leven met een hond of kat, ze geven je de nederigheid om voor iets anders dan jezelf te leven. Ze geven je medeleven, geduld, vreugde in eenvoudige dingen, de absolute toewijding en vreugde die ze hebben alleen voor het plezier van je gezelschap, ze maken mij, mij.
Ik ben niet overdreven religieus, maar ik geloof dat God een plan voor ons allemaal heeft. Zes maanden later keek ik door mijn Facebook-pagina en zag dat een vriend van mij een bericht voor een dierenredding had geliked en naar me staren waren enkele van de mooiste gezichten die ik ooit had gezien. Het leek erop dat ze 10 Ragdoll-katten en kittens hadden van een fokker die het moeilijk had gehad en de katten te hulp had geboden om te worden herplaatst. Ik kon niet stoppen met naar ze te kijken of aan ze te denken. ik heb besloten om te doen 
wat onderzoek naar het ras om te zien hoe het zou zijn om met een Ragdoll te leven. Ik speurde het internet af en las alles wat ik te pakken kon krijgen over het ras. Ik was geïntrigeerd; alles wat ik over hen las, overtuigde me om gewoon een ritje te maken om ze persoonlijk te zien. Ik verliet mijn werk op een middag vroeg en ging te hulp met mijn man op sleeptouw. We kwamen aan bij de redding die de garage was van een split-level huis en werden naar een gebied geleid waar dertig katten moesten rondrennen. Een omheind gebied scheidde vier van de Ragdolls van de rest van de katten. Twee driejarige broers uit hetzelfde nest, Bob en Stitch, begroetten ons toen we binnenkwamen met sloffen aan onze voeten. De kittens verspreidden zich naar de verste hoeken van de kooi. Ik moet er rekening mee houden dat mijn man, Mike, minder enthousiast was toen ik zei dat ik erover dacht een kat te adopteren. Op het moment dat hij het omheinde gebied betrad, lag Bob helemaal over hem heen, ploffend, spinnend en proberend Mike over te halen hem op te rapen. Het was gek, het was alsof hij van Mike hield zodra hij hem zag. Bob deed wat Raggie-magie omdat mijn man, die zeurde dat we geen katten nodig hebben, zei:"Doe, ik vind deze leuk, hij vindt mij leuk!"
Ik had nog nooit een dier gered; Ik had mijn honden altijd van een gerenommeerde fokker gekregen toen ze puppy's waren, dus het adopteren van een volwassen kat was een nieuw concept voor mij. Wat als ze slechte gewoonten hadden? Wat als ze in huis spuiten? Bovendien had ik een moment van paniek, was ik klaar om weer lief te hebben? Had ik het in mijn hart om zo volledig van iets te houden, want als je ervoor kiest om een huisdier voor mij te hebben, is er geen andere manier. Je moet het volledig met je hele hart bezitten. Ze geven je volledige toewijding en je zou die toewijding ook met hetzelfde in je hart waardig moeten zijn. Ik was een beetje afstandelijk toen ik me plotseling de enorme omvang realiseerde van wat we aan het overwegen waren. Was ik klaar? Niet zo zeker. Ik klopte Stitch terwijl hij voortdurend aan mijn voeten plofte terwijl ik de aandacht van de kittens probeerde te trekken. Ik praatte met de redder terwijl Stitch bleef ploffen en zich om mijn benen wikkelde. Het leek erop dat Bob mijn man had gekozen en hem onder controle had. Stitch had zijn werk voor hem gedaan. ik eindelijk 
slaagde erin een van de kittens naar de bovenkant van een krat te lokken en praatte ermee toen Stitch langskwam en gaf hem een kopstoot waardoor het kitten van de bench viel. Stitch stak toen zijn hoofd onder mijn hand alsof hij wilde zeggen:"Let op mij." Nu had hij mijn aandacht. Ik keek naar Stitch; Ik bedoel, ik keek echt naar hem. De mooiste blauwe ogen die ik ooit heb gezien, staarden me aan. Hij was best knap, en het leek erop dat hij vastbesloten was om mijn aandacht te krijgen en nu had hij die ook. Stitch had mij gekozen.
Dat was afgelopen april een jaar geleden en ik moet zeggen, hoe is het mogelijk dat ik gezegend was met de mooiste honden ter wereld en nu opnieuw gezegend ben om de verzorger van deze twee prachtige ragdolls te zijn? Hoe is het mogelijk dat één persoon zoveel geluk heeft? De eerste nacht brachten we de jongens naar huis en lieten ze uit hun kratten rennen, ze renden recht onder het bed door waar ze bleven totdat we naar bed gingen voor de avond. Ik dacht oh boy, dit gaat niet goed. Wat dacht ik? Toen, ergens in de nacht, sprong een van hen op het bed en plofte vlak naast me neer en begon te spinnen en legde zijn hoofd onder mijn hand zodat ik zijn nek kon krabben. Ik moet een uur lang zachtjes aan mijn nek hebben gekrabd totdat ik in slaap viel, want toen ik 's ochtends wakker werd, zat Stitch op een centimeter van mijn neus zo hard te spinnen als een auto. Ik was terug, ik wist dat ik op dat moment van hem hield en dat ik van hem zou houden met elke ademhaling die ik had. Ja, ik werd gekozen door deze bijzondere mooie jongen en het waren Stitch en Bob die mij hebben gered, niet ik die hen heeft gered. |
Mijn jongens zijn hysterisch grappig samen als ze spelen en ze houden ervan om lekker te knuffelen als ze een dutje doen. Ik ben een heel meisjesachtig meisje en hou van mode, dus als ik 's ochtends mijn kast opendoe, zeg ik altijd:"Jongens, fashion central staat open voor jullie kijkplezier!" Ik weet dat ze bedoeld waren om mijn katten te zijn, want elke keer als ik mijn kast open, rennen ze allebei naar binnen. We hebben een vrij groot huis met twee verdiepingen en de jongens verkennen en jagen elkaar door elke centimeter ervan. Ik heb ons huis in een jaar tijd omgetoverd tot een waar kattenpaleis. "De jongens" zoals ik ze noem, hebben alle leuke kattenspeeltjes die ik kon vinden en elke zaterdag op de schoonmaakdag wordt alles op de bank opgestapeld en dan mix ik het en zet alles terug op een andere plek zodat ze gestimuleerd blijven en niet' t vervelen. Er is een kattenbed in elke kamer, mochten ze het idee krijgen om een dutje te doen Ik zou niet willen dat hun koninklijke botten op de hardhouten vloer zouden liggen (tenminste dat vertelde ik mijn man toen de vijfde of zesde UPS-bezorging werd gedaan voor nog niet een ander kattenbed). Elke avond bel ik mijn man op weg naar huis en mijn eerste vraag is altijd:"Hoe gaat het met mijn jongens?"
Ze hebben elk hun eigen persoonlijkheden, mijn twee jongens. Bob kan geen 10 stappen lopen zonder voor je uit te ploffen om aandacht. Hij heeft een heel kittenachtig karakter, is erg lief, zit graag altijd bij je op schoot maar houdt er niet van om gedragen of opgepakt te worden en hij houdt van spelen. Hij speelt uren alleen met zijn ballen. Zijn favoriete speelgoed zijn kartonnen dozen, daarom geven we hem de bijnaam "Boxcar Bobbie!" Hij aanbidt mijn man en mijn man aanbidt hem. Mike vertelt hem:"Bob, papa gaat douchen, of papa gaat naar bed." Bob springt naar beneden waar hij ook is en racet met mijn man naar hun bestemming. Serieus, ik heb nog nooit zoiets gezien. Van zijn kant is mijn man, die niet gek was op het krijgen van katten, gek op Bob. Elke avond laat hij mij toekijken terwijl Bob hem ergens volgt. "Kijk naar Do, kijk hoe hij me volgt." Ze houden echt van elkaar deze twee.
Mijn jongen Stitch is de alfa van de broers, heel erg de baas, wat Bob helemaal niet erg lijkt. Stitch wordt graag vastgehouden en zou het geweldig vinden als ik zijn majesteit door het hele huis zou dragen als hij zijn zin had. Hij vindt het ook heerlijk als ik hem vertel hoe knap hij is. Serieus, hij zwiept met zijn staart, knijpt zijn ogen tot spleetjes en spint zo hard als ik het hem vertel. Als ik zijn gedachten zou kunnen lezen, denk ik dat hij zou zeggen:"Een vrouw die mijn ware schoonheid waardeert". Hij volgt me overal en moet altijd in mijn zicht zijn. Als het me lukt om de badkamer te bereiken zonder dat hij binnenkomt, jammert hij tegen de deur tot ik hem opendoe. Elke avond als ik thuiskom van mijn werk, staat hij bij de deur op me te wachten met ploffen, miauwen en luid spinnen. Als ik te lang in mijn naaikamer zit zonder op hem te letten, klimt Stitch gewoon bovenop alles en springt in mijn armen waardoor ik hem vasthoud totdat hij voelt dat hij terug kan naar zijn dutje op zijn kattentoren.
Ik ben zo volledig geslagen, verteerd, geliefd en gezegend om hun moeder te zijn.
Heb je een Ragdoll Kitten of Kat? Overweeg om je kat in te dienen! Richtlijnen voor het indienen van Ragdoll of the Week
