Elk jaar voordat ik ga zitten om dit bericht te schrijven, vraag ik me altijd af hoe ik het moet plaatsen zodat lezers geen medelijden of medelijden met me hebben. Daar gaat het mij niet om. Daar ben ik niet naar op zoek - ik wil liever de gevoelens, emoties en redenen achter Floppycats delen en ook de impact die deze kleine, mooie wezens op ons leven hebben. Vandaag 9 jaar geleden nam ik de moeilijke beslissing om een van de grootste liefdes van mijn leven, Rags, neer te halen.
Hij is de reden dat je dit bericht vandaag leest – hij is de reden dat deze site bestaat en zal blijven bestaan, vanwege zijn nalatenschap. Het hart van het kleine meisje op die foto hierboven beloofde hem dat. Hij was mijn beste vriend, mijn grootste geheimbewaarder en een van mijn grootste leraren.
Je kunt hier meer over zijn leven lezen:Rags' DE REDEN voor Floppycats Sindsdien heb ik elke 30 maart een bericht geplaatst (hij stierf in 2009). Toen hij stierf, was Rags 19,5 jaar oud. In 1989 was Rags een geschenk voor mij en mijn broers en zussen toen ik 10 jaar oud was.
Dus ik was bijna 30 jaar oud toen ik afscheid nam. Met andere woorden, hij had een sterke invloed op mijn leven, vooral tijdens die verontrustende tienerjaren. Ik had geluk met Rags – ik had veel tijd om afscheid te nemen.
Hij stierf op 30 maart 2009, maar werd in december 2008 gediagnosticeerd met ernstig nierfalen en ze hadden hem in december nog 2 weken te leven gegeven. Hij leefde natuurlijk nog 3 maanden. Zoals we allemaal weten (en ervaren met dierbaren) met situaties aan het einde van het leven, beslist de ziel wanneer ze vertrekt, niet de medische diagnose - ik geloof dat Rags daarom de extra 2,5 maand leefde.
Het was een lange reis - een die ik voor geen goud zou hebben veranderd. Ik kon elke dag bij hem thuis zijn en met hem praten over al mijn zorgen en angsten - met hem praten over hoeveel ik van hem hield en over elk gespin dat hij me had gegeven.
Vertel hem hoeveel ik het zou missen om zijn gezicht in hem te planten en zijn geur te ruiken, of zijn spinnen te horen. Ik wist dat zijn kleine lichaam het begaf, dus pakte ik zijn poot op en bestudeerde elke hoek, elk haartje om het niet te vergeten. Ik zou elk grammetje van hem bestuderen, urenlang naast hem liggen.
Mij is verteld dat nierfalen niet pijnlijk is - je bent gewoon heel zwak. En dat is wat ik heb ervaren met Rags - ik deelde de fysieke details van het einde van zijn leven in deze post - Celebrating my Rags.
Ik heb veel e-mails ontvangen van lezers die onlangs het overlijden van hun huisdier hebben meegemaakt of weten dat het eraan komt. Het is zeker geen leuk proces. Maar het kan mooi zijn - mooi omdat de reden dat het zo verdomd veel pijn doet, is omdat je van ze houdt en met je hele hart van ze hebt gehouden en voor mij is dat de schoonheid. Aangezien Rags de reden is voor deze site - ik eer hem altijd vandaag en ook op 8 augustus - zijn verjaardag (en de reden dat elk bericht om 8:08 uur op de site wordt gepubliceerd - zul je de "8"-trend veel opmerken ).
Als ik sterf, wil ik gecremeerd worden en mijn as vermengen met de as van mijn katten - dus totdat dat gebeurt, had ik een plek nodig om de as van Rags te 'bewaren'. Ik volgde lessen zilversmeden nadat Rags was overleden en besloot een "urn" te maken voor zijn as. Het heeft zijn pootafdruk op de bovenkant en zijn as erin. Ik ben er dol op, en het staat natuurlijk op mijn schoorsteenmantel onder zijn foto.
Soms kan het verlies van een huisdier een overweldigend verlies zijn, omdat een huisdier deel uitmaakt van je dagelijks leven, het leven met jou, enz. Het maken van die doos heeft me zeker geholpen.Proost voor mijn Freegie – ik zou er een moord voor doen een kans om weer bij je te wonen.
Hoe ben je omgegaan met het verlies van een geliefd huisdier? Wat waren enkele van de dingen die je deed om hun verlies te rouwen? Heb je iets speciaals gedaan met hun as?
