Van kinds af aan heb ik altijd van dieren gehouden, honden en katten in het bijzonder. Als kind ben ik opgegroeid met vier lieve katten, drie Perzen en een Brits korthaar en drie honden. Een paar jaar hebben we gereisd en toen we naar Canada verhuisden, miste ik altijd mijn harige huisdierenfamilie. We waren op bezoek bij familievrienden toen ik een prachtige lynxpunt Himalayan tegenkwam. Ik was verliefd en mijn verjaardag kwam eraan, dus we kregen de fokkersinformatie en namen contact met haar op de familie die we bezochten vergezelde ons om onze eigen hem mee naar huis te nemen, ze was de meest pittige en als oudste van een nest van vijf wist ik dat zij degene was toen ze naar me toe kwam en met mijn schoenen begon te worstelen.
En dus brachten we met tien weken onze kleine Trixie mee naar huis. Mijn broers en zussen en ouders waren verliefd op het pluisbolletje. Trixie bleef altijd dicht bij ons, maar bracht de meeste tijd door met mijn moeder. Ik speelde met haar, maar het was mijn moeder die haar ogen schoonmaakte, haar verzorgde, haar voedde en haar nest schoonmaakte. Ze was meer de kat van mijn moeder dan die van iemand anders. Ze vond het alleen leuk om geaaid te worden als ze dat wilde. Ze vond het heerlijk om met de hand wat lekkers te krijgen, wat mijn moeder deed om haar te verwennen. Ze hield er echt niet van om verzorgd te worden. Als mijn moeder de krant las, mep Trixie ernaar en eiste aandacht. Als mama om een kus vroeg, legde ze haar pluizige pootjes op haar schouder en likte haar op de wang.
Toen Trixie vijf was, kregen we een blanke Perzische vrouw die haar beste vriend werd. Helaas leefde hij niet lang en stierf hij met één jaar. Daarna ben ik getrouwd en verhuisde ik naar New York en nam ik mijn lieve meisje Trixie mee. Ze was mijn enige vriendin in een nieuwe stad waar ik niemand kende. In de loop der jaren had ze enkele UTI-problemen die werden behandeld.
Na een jaar had ik mijn dochter Alyshba in 2007. Trixie werd meteen haar beste vriendin die constant aan haar zijde stond. Het was verbazingwekkend hoe ze was met mijn kinderen, zowel mijn zoon als dochter, die het geluk hadden om zoveel tijd door te brengen als zij met haar. Ze hield zielsveel van hen als van een moeder. Ik heb mijn kinderen geleerd heel zachtaardig te zijn met alle dieren van wie ze hielden en die ze respecteerden. Twee jaar geleden brachten we onze Ragdoll-kittens Shadow en Tinkerbelle naar huis. Trixie was niet blij. Ze accepteerde ze nooit en bleef meestal bij mijn dochter. De afgelopen jaren had ze artritis ontwikkeld en een paar aanvallen gehad. De laatste paar maanden waren moeilijk, omdat ze erg kieskeurig werd met eten. Ze wilde nog steeds met de hand gevoed worden, wat ik voor haar deed. Ik wou dat ik al mijn tijd met haar had kunnen doorbrengen.
Toen we met haar naar de dierenarts gingen, kregen we het advies haar in te laten slapen, aangezien ze drastisch was geweest afvallen maar we konden het niet opbrengen om haar in slaap te laten vallen.
De afgelopen week merkte ik dat ze moeite had met wakker worden en minder vaak op de kattenbak kwam. De ochtend van 26 februari 2018 ging ik mijn dochter wakker maken voor school en vond Trixie op de slaapkamervloer. Ik raakte haar aan en ze was koud en stijf als een houten plank. Vanaf dat moment regelde mijn man alles.
Onze lieve lieve Trixie was weg, nooit meer zouden we onze lieve Miss Puffy een naam zien die haar door mijn dochter is gegeven of haar in haar armen houden. Ze zal altijd in onze harten altijd geliefd en gekoesterd zijn, moge ze rusten in vrede en herenigd worden met haar beste vriend Whishkers. We houden van je Trixie.
