Toen onze mannelijke Ragdoll Leo zijn eerste verjaardag bereikte, vierden we zijn fantastische lange vacht, grote oren en lange pluizige staart. We hebben video's van hem gepost die geniet van een Yeooowww-kattenkruidbanaan op de Facebook-pagina van Floppycats.
Maar onder de bananenmeppende capriolen was er iets mis. We merkten dat hij aan zijn oren en rond zijn ogen begon te krabben. Binnen een paar dagen had hij zo veel gekrabd dat de huid onder zijn dunne vacht in zijn oorschelpen bekrast en ruw was.
De binnenkant van zijn oren werd zwart van wat leek op vuil oorsmeer. Zelfs midden in de slaap schudde hij zijn hoofd heen en weer. Zijn ogen begonnen een loopneus bruinachtig vocht te huilen en hij besteedde veel tijd aan het verzorgen van zijn gezicht met de zijkanten van zijn poot. Bovendien begon zijn sclera (het wit van zijn ogen) een angstaanjagende roze kleur te krijgen.
Het was tijd om Leo naar de dierenarts te brengen. Bij de dierenartsen heeft Dr. Bob (onze dierenarts) Leo een grondig onderzoek laten doen, inclusief uitstrijkjes in zijn oren en het toedienen van een vlekkenmiddel in zijn ogen om te controleren op het herpesvirus. Na een paar tests kwam Dr. Bob terug en vertelde ons dat Leo conjunctivitis had in beide ogen en Otitus - een veel voorkomende bacteriële infectie van de buitenste oren bij katten. Hij liet de dierenarts het vuil en de was uit zijn oorschelpen verwijderen en liet ons zien hoe we Leo bij zijn nekvel konden pakken, de huid naar achteren konden trekken en zijn gezicht konden strekken zodat we oogdruppels konden toedienen om de conjuntivitus te behandelen. Hij gaf ons ook Otibiotische zalf om in zijn oren aan te brengen.
Na een paar dagen behandeling begon Leo zich beter te voelen en er beter uit te zien. We slaakte een zucht van verlichting, ervan uitgaande dat het probleem was opgelost. Maar een week later lijken de symptomen terug te komen. Hij had nog steeds jeuk en zijn rechteroog bleef huilen, vooral na het eten. We bleven de oogdruppels aanbrengen, maar uiteindelijk werd zijn rechteroog zo erg dat er een korstige laag kattentranen rond het hele oog ontstond. Arme kerel!
We brachten Leo terug naar de dierenarts voor een tweede onderzoek.
Dr. Bob deed nog een oogtest, maar kon geen andere problemen zien dan conjunctivitus. Hij maakte Leo's gezicht schoon en diende oogdruppels toe. Hij begon te vermoeden dat Leo misschien ergens allergisch voor was. Hij vond het ongebruikelijk bij zo'n jonge kat, maar dacht dat het mogelijk was. Hij vroeg ons wat onze katten voeren en of ze ooit naar buiten gaan. We hebben uitgelegd wat we op dat moment voeren, en nee, onze katten gaan niet naar buiten - maar ze brengen wel veel tijd door op kattenstokken op raamkozijnen. Dr. Bob wilde dat we gedurende drie maanden een hypoallergeen voedsel met Leo probeerden om alle mogelijkheden van een voedselallergie uit te sluiten. We hadden onze twijfels geuit of Leo het zou eten (hij is een erg moeilijke eter), maar we beloofden het te proberen en namen hem mee naar huis met een paar voorbeeldblikken Royal Canine hypoallergeen voedsel.
Bij de volgende voeding van Leos openden we het blikje Royal Canine en lieten we hem het deksel de snuifproef geven - nee! Leo had er geen zin in.
LOL
Wat nu ? We wisten niet goed wat we nu moesten doen, dus gingen we naar de dierenwinkel en kochten verschillende soorten voedsel met verschillende smaken. Sommigen van hen at hij, sommigen kregen de gepatenteerde Leo "huff-and-walk-away".
We begonnen te merken dat Leo's oog meer zou huilen als hij iets zou eten met eendenvlees als ingrediënt.
Hmmm - OK - schrap eend van het boodschappenlijstje.
Naast het wisselen van voedsel als een ongeduldige tiener, begon mijn vrouw te merken dat de symptomen van Leo lijken te verergeren nadat ze met ons op ons bed had geslapen. Ik bedoel, dit was een snelle reactie - binnen 8 uur na het slapen op onze dekbedden zagen we een verschil.
Kan Leo allergisch zijn voor het wasmiddel dat we voor onze kleding gebruiken?
We gingen naar de winkel en kochten geurloos, geen kleurstofwasmiddel. We trokken alle lakens eraf, wasten ze in het geur- en kleurstofvrije wasmiddel en legden ze weer op bed.
Eureka!
Na bij ons in bed te hebben geslapen, verslechterden de symptomen van Leo niet - in plaats daarvan bleven ze verbeteren.
Gewapend met deze nieuwe ontdekking ging mijn vrouw Tammy aan de slag om al onze kleren opnieuw te wassen in het nieuwe geurvrije wasmiddel. Na verschillende wasbeurten en het weggeven van al ons blikvoer met eend aan de vrouwen met wie ik werk en die zwerfdieren redden, was ons huis nu "Leo safe".
We hielden de oogdruppels en de Oitibiotic-behandelingen vol en Leo bleef verbeteren.
Na een paar weken keerden zijn gezicht en oren terug naar hun normale, onmogelijk schattige en donzige zelf, en nu houden we hem in de gaten om hem zo te houden.
Sinds die tijd moeten we waakzaam zijn om hem bloot te stellen aan iets geurigs - hij zal huilen en jeuken binnen acht uur na blootstelling aan een geurig wasmiddel dat behoorlijk ernstig lijkt. Interessant genoeg wordt hij niet beïnvloed door geurkaarsen, luchtverfrissers of parfum.
Leo terug naar zijn normale verwoestende knappe zelf.
