Je kat vlecht zich om je enkels, miauwt en smeekt om eten. Je verplicht je door een blikje van zijn favoriet te openen:oceaanwitvispaté, of filet mignon au jus, of welke smaak hij deze week ook het liefst lijkt, en hij doet het vreemdste! Hij gedraagt zich als de maaltijd die je zojuist in zijn kom hebt gedaan (en misschien uit elkaar brak met een vork - een van de jouwe uit de zilverwerklade), degene waarvoor je speciaal naar de te dure dierenwinkel ging, omdat het zijn "favoriete, ” was iets dat je uit de kattenbak viste.
Je plaatst het eten voor hem, zoals een bediende zou doen, en hij begint onmiddellijk krachtig rond de kom te krabben, zoals hij probeert onzichtbaar vuil op te krabben in een poging om het vreselijke ding te verdoezelen. Je wordt herinnerd aan zijn toiletgedrag:het lijkt voor de niet-zo-casual waarnemer dat je bent, dat hij je vertelt wat hij denkt van het luxe eten dat je net voor hem hebt gezet. Het herinnert hem, zo lijkt hij te zeggen, aan andere dingen die verdoezeld moeten worden.
Katten "faken" hun eten door rond de kom te krabben, waarbij ze soms meer tijd besteden dan redelijk lijkt. Later kunnen ze het voedsel "ontdekken" door het denkbeeldige vuil te "verwijderen", wat bijzonder vreemd is om te zien.
Sommige katten zullen hun eten letterlijk bedekken:meestal met kranten, vloerbedekking en handdoeken. Ze slepen een voorwerp van een andere plek in huis en plaatsen het bovenop hun voerbak.
Het voedselbedekkende gedrag is instinctief - met andere woorden, het is niet iets dat mamakat je kat heeft geleerd toen ze een baby was, maar iets ouds en automatisch dat je kat doet zonder na te denken.
Eerwaarde John George Wood schreef in 1853 een van de vreemdste en meest hardnekkige kattenverhalen over voedsel op in zijn boek, Geïllustreerde natuurlijke historie . De kat van de dominee was een die-hard voedselbeschermer. Gewoonlijk ging ze op zoek naar een stuk papier om op haar schoteltje te leggen. Maar als er geen papier bij de hand was, had ze Plan B:ze zou in de zak van de vrouw van de dominee snuffelen op zoek naar een zakdoek die ze in plaats daarvan zou gebruiken om haar maaltijd te bedekken.
Het wordt nog vreemder:als deze koppige kleine kat geen stuk papier of zakdoek kon vinden, stond ze erom bekend een van haar kittens te halen en de arme baby op haar voerbak te leggen. Als er geen kittens waren, zou ze het tapijt versnipperen en de rafelige stukjes op haar eten leggen. En tot slot, bij gebrek aan papier, zakdoeken, kittens en tapijt zou ze – tovenaars kruipen overal in elkaar – het tafelkleed van de tafel slepen, wat, zoals de dominee opschreef in zijn boek, “een trieste sloop van het bovenliggende fragiele waren veroorzaakte. ”
Wetenschappers noemen dit dekkingsgedrag 'caching' en het is iets wat wilde katten ook doen. Caching is een manier om restjes op te slaan voor later. Door het voedsel te verbergen, wordt het beschermd tegen aaseters en kan het vlees koel en vers blijven. Wilde katten kunnen dan het niet opgegeten voedsel achterlaten en hun gang gaan, maar komen later terug voor een snack of een andere maaltijd.
Het Santa Cruz Puma-project houdt bergleeuwen vast en vertrouwt op telefoontjes van behulpzame lokale bewoners over vers gedode herten om hen te helpen de activiteit van leeuwen in het gebied te volgen. Soms ziet een beller een dood hert dat daadwerkelijk is gedood door coyotes in plaats van leeuwen. Maar onderzoekers kunnen onmiddellijk zien of het hert is gedood door coyotes of door leeuwen door de toestand van het karkas, met name of het in de cache is opgeslagen of niet.
Coyotes laten hun overgebleven voedsel in de open lucht. Maar onderzoekers kunnen er vrij zeker van zijn dat de poema is gedood door een bergleeuw als hij wordt gevonden onder struikgewas en struikgewas, of als hij is bedekt met bladeren, stokken en gras. "Leeuwen hebben de neiging om hun voedsel niet in de open lucht achter te laten... Er zal een gebied rond de herten zijn waar het harken van de leeuwenpoten kale grond heeft achtergelaten."[1]
Soms is cachegedrag meer instinctief dan praktisch. Een onderzoeker van een ander mountain-lion-project volgde een poema met een radiocollar. Dit vrouwtje had een enkele tak op het karkas van het hert gelegd voordat ze wegliep.[2]
Luipaarden bedekken hun voedsel niet, maar schuilen wel in bomen - hoog en buiten het bereik van naburige leeuwen en hyena's, die minder bedreven klimmers zijn.
Is dit een gedrag waar eigenaren van huiskatten zich zorgen over moeten maken? Het korte antwoord is "nee". het langere antwoord is "misschien".
Als uw kat slechts een instinctief gedrag vertoont, laat hem dan. Als hij je vloer beschadigt of voorwerpen in je huis vernielt, is dat een goede reden om in te grijpen.
Een andere goede reden om in te grijpen is wanneer het natuurlijke gedrag van uw kat verandert in een neurotische dwang. Als je bijvoorbeeld een huishouden met meerdere katten hebt en je merkt dat je kat obsessief wordt in een poging om haar eten voor andere katten in huis te verbergen, is het misschien tijd om actie te ondernemen.
Het eenvoudigste in beide gevallen is om je kat de kans te geven om zijn maaltijd op te eten, maar verwijder dan de kom en daarmee de wens om te cachen.
Voor meer informatie over gerelateerde onderwerpen, lees:
Hoeveel moet ik mijn kat voeren?
Wat voor voerbak of drinkbak moet ik kopen voor mijn kat?
