Ik was de copywriter bij een productiebedrijf voor documentaires in New York City toen de COVID-19-pandemie ons afgelopen maart allemaal het kantoor uit stuurde en in de thuiswerkmodus stuurde. Mijn vrouw, Rosella, die films en televisieprogramma's monteert, werd de dag na mij naar huis gestuurd om te werken. Al snel hadden we twee bureaus, twee dikke bureaustoelen, twee iMacs, een monitor en andere apparatuur in de woonkamer van het kleine appartement in East Village gepropt dat we delen met onze hond Omar, een 7-jarige goldendoodle, en zijn beste vriend, onze kat Foxy, een calico van 3 jaar oud.
We creëerden wat ik graag 'een creatieve co-working space' noem. Rosella noemt het 'een overvolle woonkamer vol met mensen en dieren'. Ik geef de voorkeur aan mijn beschrijving.
Dat we de hele dag thuis waren, had niet veel invloed op Foxy's dagelijkse routine. Maar Omar, die duidelijk de voorkeur geeft aan copywriting boven het bewerken van documentaires, stortte zich in mijn wereld van virtueel werk en zat elke ochtend om 9.30 uur stipt op de bank voor de Webex-vergaderingen van ons team. Dit was een groot probleem voor een hond die graag uitslaapt.
Het siert hem dat Omar er vooral goed in was om tijdens onze vergaderingen stil te blijven. Hij staarde in de richting van de laptop die met zijn grote bruine ogen op de salontafel stond, blafte nooit, en gaf me een high-five om goed nieuws en prestaties van mijn collega's te vieren. Soms droeg hij een regenboogdas of een sjieke bandana in een klassieke Franse knoop. Op een keer dronk hij zachtjes water uit een sierlijk theekopje om een collega te amuseren die hem daar tijdens een vergadering persoonlijk om had gevraagd. Hoe kan ik niet verplichten?
Ik was niet van plan om Omar de hele tijd bij deze bijeenkomsten te laten zijn, maar hij bleef dag in dag uit komen opdagen, zoals honden doen wanneer ze het gevoel hebben dat ze nodig zijn. Het was alsof het zijn taak was om er voor mij en mijn collega's te zijn terwijl we ons een weg baanden door de begindagen van de pandemie. Mijn collega's hebben me na vergaderingen afgeslacht om me te vertellen dat ze de aanwezigheid van Omar vreugdevol en geruststellend vonden. Een van onze stagiaires maakte een bedrijfs-ID-badge voor Omar en nam foto's van hem op in een presentatie die ze maakte over haar stage voor personeelszaken.
We hadden een goede zaak. Toen sloot ons bedrijf eind september.
Ik had geen baan meer waar ik van hield, en Omar ook, die bleef komen opdagen voor de vergaderingen nadat ze waren gestopt. Hij zou 's ochtends op de bank springen en op zijn plek gaan zitten. Als ik niet bij hem was, pootte hij naar de salontafel waar ik mijn laptop plaatste. Hij was gefrustreerd. Na een paar dagen besefte hij dat de ochtendvergaderingen voorbij waren.
Ik heb veel minder routine dan voorheen, en Omar werd behoeftig en chagrijnig. Hij grijpt niet boven Rosella's arm terwijl ze probeert te bewerken, en hij duwde een plant - een vogelnestvaren - met zijn neus een keer van de salontafel om haar aandacht te trekken. Ik zag het hem doen, en ik moet zeggen, het trok Rosella's aandacht.
Zonder het ochtendritueel dat onze dag een productieve start gaf, raakten Omar en ik in een neerwaartse spiraal. We raakten van de baan en hadden hulp nodig. Dus nam ik contact op met een hondentrainer voor begeleiding.
"Zeg me alsjeblieft dat ik niet de enige persoon ben die thuis met mijn hond werkt, net zoveel als ik van hem hou", smeekte ik Blake Rodriguez, trainer en oprichter van Dream Come True K9 in New York City.
"Veel mensen worstelen tijdens deze pandemie met opdringerige, angstige honden", zegt Rodriguez, en hij stelt me gerust dat ik niet de enige ben.
Dus wat moet ik doen? Wat moeten Rosella en ik eigenlijk doen? Zoals elke hondentrainer je zal vertellen, moet iedereen in een gezin een rol spelen bij het oplossen van hondendilemma's. Hier zijn de sleutels om uw WFH-situatie gelukkig te houden en uw hond gelukkig te houden, zelfs wanneer (als) u terugkeert naar uw kantoor.
Oefening, lichaamsbeweging, lichaamsbeweging - we moeten ervoor zorgen dat Omar voldoende lichaamsbeweging krijgt. "Het antwoord is om de hond meer uit te oefenen en meer een uitlaatklep te bieden, of hondentijd waarin je kunt worden opgenomen, zodat wanneer de tijd komt dat je moet werken en iets moet doen, je hond is vervuld", zegt Rodriguez.
Klinkt als gezond verstand, maar ik moet hieraan herinnerd worden omdat ik ben afgegleden in sedentair gedrag nu ik geen vast schema heb.
Het beste wat u kunt doen, is een trainingsschema maken, met als sleutelwoord een schema, bestaande uit regelmatige wandelingen en uitstapjes naar het hondenpark, een hardloopparcours of andere hondeninclusieve activiteiten. Het schema geeft me iets om me aan te houden, en Omar weet elke dag wat me te wachten staat. "De hond verlangt naar meer structuur en routine - een begrip van tijd en plaats, wanneer en waar", benadrukt Rodriguez. "Hoe meer u consistent kunt zijn in uw routine, hoe meer uw hond zal wennen."
Houd rekening met de richtlijnen voor de volksgezondheid en zorg ervoor dat u net zoveel (of bijna zoveel) komt en gaat als u normaal zou doen, zelfs als de uitstapjes buiten kort zijn. Rosella en ik moeten uitgaan en dingen doen zonder Omar. Daar zijn we de laatste tijd niet zo goed in. Ze heeft altijd deadlines die ze moet halen en ik zit meer te loungen dan normaal (zie eenhoornballon). Als je de hele dag thuis bent met je hond, creëer je een afhankelijkheid die niet gezond is voor je hond en kan leiden tot verlatingsangst, zegt Rodriguez.
Dit is zeker een probleem met Omar en, meer recentelijk, Foxy. Op de zeldzame momenten dat Rosella en ik samen naar buiten gaan, komen we thuis en staan ze allebei bij de deur te wachten om ons te begroeten, alsof we een maand weg zijn geweest.
Maak er nooit een punt van om weg te gaan als je uitgaat, coach Rodriguez. Het is niet nodig om afscheid te nemen van je hond, en als je gaat, laat je hond dan achter met een met snoep gevuld puzzelstukje dat hem bezig zal houden, adviseert hij (houd je aan gezonde lekkernijen met één ingrediënt, zoals verse groenten en fruit als mogelijk). Het speelgoed moet speciaal zijn - een item waar je hond alleen toegang toe krijgt als je weg bent. Zorg ervoor dat je het opbergt als je thuiskomt. Je kunt ook muziek afspelen om je hond te kalmeren (lees hier meer over het voorkomen van verlatingsangst).
En hoe voorkomen we dat Omar naar Rosella klauwt terwijl ze probeert te werken? "Het is zeer waarschijnlijk dat de mens die het meest wordt gezeurd, degene is die met hem knuffelt, het meest met hem speelt en de meest onverdiende genegenheid geeft met een gebrek aan regels", zegt Rodriguez. (Hij heeft gelijk. Omar houdt van me, maar zijn liefde voor Rosella brandt feller omdat hij het grootste deel van zijn tijd met haar doorbracht toen hij een puppy was). "Het beste wat je kunt doen, is ervoor zorgen dat dit soort gedrag van de hond niet wordt beantwoord met spel, positieve aandacht of iets dat de hond als lonend kan beschouwen."
Als we niet willen dat Omar zich aan Rosella vastklampt terwijl ze aan het werk is, kunnen we een zogenaamde "go to place training" doen, die een hond leert oké te zijn met scheiding, legt Rodriguez uit. We kunnen bijvoorbeeld een hondenmand in onze woonkamer plaatsen en traktaties gebruiken om Omar te trainen om naar zijn bed te gaan en daar te chillen terwijl Rosella in de buurt werkt. Omar kan bij haar in de buurt zijn zonder haar persoonlijke ruimte binnen te dringen.
Snel vooruit naar een maand na mijn overleg met Rodriguez. We hebben deze technieken met Omar geoefend en we zien al verschil in zijn gedrag.
Ik ken uiteindelijk Omar en ik zullen morgenbijeenkomsten hebben om weer bij te wonen. Voorlopig biedt ons schema van wandel- en trainingstijd een uitlaatklep voor Omars werklust. En we hebben geluk dat we allemaal samen als gezin de pandemie kunnen doorstaan - ik, Rosella, Omar, Foxy en de eenhoornballon - in onze creatieve co-workingruimte.
