In een wereld waar onze hondenvrienden vaak onze 'beste vrienden' worden genoemd, is het een raadsel dat zoveel communicatie tussen hond en mens (of moet ik zeggen miscommunicatie?) resulteren in gedrag dat we als agressie ervaren - alles van een bevriezing ( stilte), staren, grommen, grommen, happen of bijten, helemaal tot een volledige aanval.
Als je het je hond zou vragen, zou hij waarschijnlijk zeggen dat dit gedrag slechts een verschillende mate van communicatie met honden is. Hij zou ook kunnen zeggen:"Mijn mens heeft me ertoe gebracht."
Al deze gedragingen zijn natuurlijke, normale sociale uitingen - de poging van de hond om iets belangrijks over te brengen. Meestal is het mildste gedrag dat mensen als agressief kunnen herkennen, bijvoorbeeld een zacht gegrom, niet het eerste teken van agressie van een hond. Een grom is eigenlijk goed langs een continuüm van escalerende nadruk in hondencommunicatie. Een hond die zich niet op zijn gemak voelt, zal over het algemeen zijn ongemak proberen te communiceren met veel subtieler gedrag, zoals vermijden, geeuwen, ontwijken van oogcontact, verlaagde lichaamshouding, oren naar achteren trekken en op zijn rug rollen.
Dit gedrag is een poging om een situatie op te lossen zonder toevlucht te nemen tot ernstige agressie. Misschien is het een claim op een waardevolle hulpbron:"Ik wil mijn bot niet delen!" Misschien is het een uiting van angst:"Je maakt me erg ongemakkelijk, ga alsjeblieft weg!" Misschien heeft de hond pijn:"Dat doet pijn, stop alsjeblieft!"
Als de minder belangrijke communicatie hun doel niet bereikt, kan de hond zich gedwongen voelen om te escaleren tot krachtiger of gewelddadiger actie (zoals aanvallen en/of vechten) om zijn punt duidelijk te maken.
Sommige of alle milde, vermijdende gedragingen gaan gewoonlijk vooraf aan het dramatische gedrag dat de meeste mensen als agressie zouden herkennen - maar de meeste of al deze gedragingen worden door veel mensen meestal volledig onopgemerkt.
Als alternatief, als deze signalen worden genegeerd of verkeerd geïnterpreteerd, kan de mens ongepast reageren ("Oh, wil je een buikje wrijven?"), waardoor de hond wordt gedwongen om de intensiteit van zijn gedrag te verhogen en uiteindelijk te escaleren tot ernstige agressie. Grommen, grommen, happen of bijten kunnen voor veel mensen de "eerste tekenen van agressie" lijken, maar de meeste andere honden (of ervaren waarnemers van hondengedrag) zouden veel eerdere tekenen hebben herkend.
Wanneer honden agressief gedrag vertonen, is het zeldzaam dat mensen nadenken over wat de hond probeerde te communiceren. In plaats daarvan wordt het gedrag gewoon als onaanvaardbaar, bedreigend en gevaarlijk beschouwd. Bekijk het echter vanuit hun oogpunt. Van honden wordt verwacht dat ze gewoon omgaan met alle situaties waarin ze terechtkomen (inclusief veel situaties die hen irriteren, angst aanjagen of intimideren) en dat ze gewoon opschieten met elke hond of persoon die ze ontmoeten (inclusief veel situaties die hen irriteren, angst aanjagen of intimideren) , zonder ooit hun ergernis, angst, bezorgdheid of ongemak te uiten met behulp van hun natuurlijke, normale communicatiemiddelen voor honden.
We geven ze waardevolle middelen – heerlijk eten, heerlijke kauwvoorwerpen, comfortabele meubels – en vertellen ze dat ze die middelen niet moeten begeren of ze moeten beschermen tegen iemand die ze misschien probeert af te pakken. Als een hond toch probeert iets voor zichzelf te houden (met een grom of een grom), wordt hij vaak gestraft. Honden die met normale hondentaal proberen te communiceren dat ze meer ruimte nodig hebben, geïrriteerd of bang zijn, of iets voor zichzelf willen houden, worden vaak als "agressief" bestempeld.
Denk even na over dit idee:honden worden vaak gedwongen om te escaleren - van zacht gegrom, een stijve houding en harde ogen tot een uitval en een klap of erger - omdat we gewoon niet luisteren!
Toegegeven, we kunnen niet precies weten wat de hond zegt. Als de zogenaamd intelligentere soort, en met een beter begrip van honden, kunnen we echter meestal iets extrapoleren dat redelijk dicht bij de bedoeling van de hond ligt. En als we een idee hebben van wat hij probeert te zeggen, kunnen we adequaat reageren en stappen ondernemen die de intensiteit van zijn communicatie verminderen, in plaats van hem te dwingen te escaleren.
Hoe beter wij mensen zijn in het luisteren naar en begrijpen van "Doglish", hoe meer onze honden in staat zullen zijn om te communiceren op manieren die minder bedreigend voor ons zijn, terwijl ze er toch in slagen om aan hun behoeften en wensen tegemoet te komen.
Er is geen algemeen aanvaarde wetenschappelijke lijst van agressielabels. Verschillende bronnen bieden verschillende namen voor verschillende soorten agressie, en die labels veranderen voortdurend. Er zijn echter veel overeenkomsten. Hieronder vindt u beschrijvingen van enkele van de meest voorkomende vormen van agressie en de gebruikelijke motivatie van de hond om elk type weer te geven.
Voor de doeleinden van deze algemene discussie over agressie, zal ik niet specifieke oplossingen bespreken voor elke situatie waarin een hond agressief gedrag zou kunnen vertonen, maar eerder de grote lijnen van de meest effectieve aanpak.
Als je wordt uitgedaagd door het agressieve gedrag van je hond, raad ik je ten zeerste aan om de hulp in te roepen van een gekwalificeerde gedragsdeskundige die je kan helpen bij het creëren en implementeren van een geschikt programma voor gedragsbeheer en -aanpassing.
Dit is verreweg de meest voorkomende vorm van agressie en een waarop mensen vaak het meest ongepast reageren. Over het algemeen, wanneer een hond tekenen van angst en agressie vertoont, probeert ze de mensen in haar buurt te dwingen weg te gaan; ze heeft meer ruimte nodig om zich veilig te voelen.
Veel mensen gaan ervan uit dat een hond die bang is, zal kiezen voor vermijding in plaats van agressie - en in veel gevallen is dat een juiste veronderstelling. Als een angstige hond echter in de val zit, of in het verleden in de val is gelopen, kan ze een "de beste verdediging is een goede overtreding"-benadering nemen, vooral als er een geschiedenis is van straf voor haar agonistische signalen. Houd er rekening mee dat 'gevangen' kan zijn aan de lijn, gevolgd en in het nauw gedreven worden wanneer ze zich probeert terug te trekken, of zich eenvoudig opgesloten voelen in een ruimte die klein genoeg is en waar ze zich niet op haar gemak voelt (zoals uw woonkamer).
Om het nog erger te maken, is het normaal dat mensen proberen iemand te troosten die bang lijkt - maar dit is vaak precies wat de angstige hond niet wil, vooral niet van een vreemde of van iemand die de hond in het verleden misschien heeft gestraft.
Het eerste wat je moet doen met een hond die uit angst agressief lijkt te zijn, is de hond wat meer ruimte te geven - om meer ruimte te creëren tussen de hond en de vermoedelijke angstopwekkende stimuli. Begin dan met het opstellen van een plan voor tegenconditionering en desensibilisatie, met als doel te veranderen hoe de hond over de prikkels denkt.
Elke dierenambulance weet dat als je een gewonde hond gaat ophalen die is aangereden door een auto, je haar eerst muilkorft, omdat zelfs de aardigste hond door pijn gemakkelijk kan bijten. Honden die pijn hebben, willen over het algemeen niet aangeraakt worden en kunnen tekenen van agressie vertonen in een poging om mensen of andere dieren hen met rust te laten.
Wat veel eigenaren zich niet realiseren, is dat zelfs minder voor de hand liggende pijn een belangrijke bijdrage kan leveren aan de neiging van een hond om te bijten. Artritis, spinale problemen, pijnlijke spieren, gastro-intestinale problemen - er zijn talloze "onzichtbare" aandoeningen die het agressieve gedrag van een hond kunnen veroorzaken of eraan kunnen bijdragen.
Een ouder wordende hond met toenemende artritispijn kan beginnen te grommen bij naderende kinderen, omdat ze uit ervaring weet dat ze op haar kunnen vallen of ruw met haar kunnen spelen. "Je maakt me erg ongemakkelijk," zegt ze. "Kom alsjeblieft niet dichterbij." Een beschermende ouder, verontwaardigd over het feit dat de gezinshond naar het kind gromt, straft de hond fysiek, wat zowel haar pijn als haar anticipatie op straf wanneer kinderen dichterbij komen, vergroot, waardoor de kans groter wordt dat ze agressiever wordt tegenover kinderen, niet minder.
Een veel betere oplossing:elke keer dat u vermoedt dat uw hond pijn heeft - of voor een oudere hond, of een hond die al een tijdje niet door een dierenarts is gezien - regel zo snel mogelijk een veterinair onderzoek en consult. Idealiter kan uw dierenarts een aandoening diagnosticeren en medicijnen voorschrijven om de pijn van de hond te verlichten. Gebruik indien nodig ook enkele basishulpmiddelen (zoals babyhekjes, kratten of gesloten deuren) om haar te beschermen tegen de ongewenste, soms ongepaste aandacht van kinderen.
Er is een significant verschil tussen agressief spel en spelagressie. Agressief spel is normaal en acceptabel, zolang beide honden graag meedoen. Dit kan onder meer grommen, bijten, worstelen, jagen, body slamming en meer zijn.
Als er iets misgaat, verandert het in spelagressie. Dit kan gebeuren wanneer een deelnemer zich ongemakkelijk voelt bij het escalerende niveau van opwinding en probeert aan te geven dat ze dingen wil afzwakken. Als de andere hond niet op haar signalen reageert en blijft escaleren, kan ze agressief worden uit zelfverdediging, in een poging de actie te stoppen. Hoewel ze vaak de schuld krijgt dat ze het gevecht is begonnen, is het in feite de schuld van de andere hond omdat ze niet op de juiste manier heeft gereageerd op haar verzoek om het niveau van opwinding te verminderen.
De eerste stap naar een oplossing hier is ervoor te zorgen dat u compatibele speelkameraden koppelt en het spel in de gaten houdt, zodat beide honden een vrolijke time-out krijgen wanneer het opwindingsniveau escaleert tot een ongezond niveau.
Mijn cliënten zijn vaak verrast, maar knikken al snel instemmend als ik ze vertel dat bezitsagressie, ook wel resource guarding genoemd, een natuurlijk, normaal gedrag is. Als je je huis op slot doet als je weggaat, waak je over hulpbronnen! Het is ook een belangrijke overlevingsstrategie. Als je in het wild je waardevolle hulpbronnen niet beschermt, sterf je.
Er is een tragisch gebrekkig en arrogant geloof bij sommige mensen dat ze het recht hebben om alles van hun hond af te nemen wanneer ze maar willen. Sommige misleide trainers moedigen klanten zelfs aan om te oefenen met het wegnemen van de voerbakken van hun hond, zodat de hond leert het te accepteren. Fout, fout, fout! Onze honden moeten erop vertrouwen dat we ze niet zullen uitdagen voor waardevolle spullen, en we moeten onze honden een vrijwillig "handels"-gedrag aanleren, zodat we ze veilig kunnen vragen om vrijwillig afstand te doen van iets wanneer we dat nodig hebben.
Neem de tijd om uw hond ervan te overtuigen dat er meer goede dingen gebeuren als mensen in de buurt van hun voerbak en andere goede dingen zijn, in plaats van haar te leren dat u een onvoorspelbare bedreiging bent.
Hoewel het resultaat verwoestend kan zijn voor het slachtoffer van roofzuchtig gedrag, is dit geen echte agressie - het is gewoon boodschappen doen. Voedselverwervingsgedrag omvat een ander deel van de hersenen en andere emoties dan echte agressie.
Het kan een uitdagend gedrag zijn om aan te passen, maar het is mogelijk, afhankelijk van de intensiteit van het gedrag en het vermogen van de eigenaar om de omgeving van de hond te beheren om versterking van het gedrag te voorkomen. De persoon moet ook een verbintenis aangaan om het gedragsveranderingswerk te doen.
Dit gedrag doet zich voor wanneer een hond zeer opgewonden is, maar verhinderd wordt om het voorwerp van haar opwinding aan te pakken.
Hekgevechten zijn een klassiek voorbeeld. Niet in staat om de hond aan de andere kant van het hek te bereiken, kan de hond uit frustratie agressief omleiden naar haar eigen hondgenoot aan haar kant van het hek, of naar haar eigen mens, die probeert in te grijpen in het barrièreconflict. Om te voorkomen dat de conflictsituatie ontstaat, is beheersing belangrijk. Als tussenkomst nodig is, doe dit dan op afstand, om te voorkomen dat u het doelwit wordt van een omleiding.
Dit is de term van vandaag voor wat vroeger, helaas en ongepast, 'dominantie-agressie' werd genoemd, als gevolg van een ernstige verkeerde interpretatie van hondengedrag. Dit label is van toepassing op situaties waarin er een conflict is tussen de wensen van de hond en haar mens(en), vaak waarbij de mens probeert de hond fysiek te manipuleren of te controleren (de uitdrukking "manhandling" komt in me op!). Een klassiek voorbeeld is de hond die gromt of snauwt wanneer de mens haar van de bank of het bed probeert te trekken, of haar in een bench probeert te duwen.
Als de zogenaamd intelligentere soort, zouden we onze honden moeten kunnen laten doen wat we willen dat ze doen, in plaats van ze fysiek te dwingen. Wil je dat je hond van de bank komt? Gooi een traktatie op de grond. Leer haar een "off"-cue. Leer haar om op commando naar haar mat te gaan. Leer haar om op je hand te richten, of op een "X" op de muur gemaakt van blauwe schilderstape. Er zijn veel manieren om uw hond uit te nodigen om te gaan waar u haar nodig heeft zonder fysieke kracht te gebruiken.
Dit is geenszins een volledige lijst van de verschillende agressielabels. Anderen die veel worden gebruikt, zijn onder meer beschermingsagressie, maternale agressie, territoriale agressie, barrière-agressie en idiopathische agressie. Hoe je het gedrag noemt, is in veel opzichten minder belangrijk dan hoe je het interpreteert en ermee omgaat.
Als uw hond agressief gedrag vertoont, vraag dan hulp aan een gekwalificeerde gedragsdeskundige die u kan helpen bij het opzetten en implementeren van een geschikt programma voor gedragsbeheer en -aanpassing. Het aanpassen van agressief gedrag kan een uitdaging zijn. Uw gedragsdeskundige zal u opleiden, aanmoedigen en coachen, en u ondersteunen wanneer u zich ontmoedigd voelt.
Zoals vermeld door een meme die onlangs de ronde doet:"Vergeet niet dat je hond het je niet moeilijk maakt - hij heeft het moeilijk." Blijf sterk, blijf positief, begrijp en leef mee in de moeilijke tijden van uw hond, neem deel aan een programma voor gedragsverandering en u zult het beste in staat zijn om haar te helpen haar uitdagingen te overwinnen.
Ga je gang:Google "agressieve hondenrassen" en kijk wat je krijgt. De lijsten zullen overal zijn, van wolvenhybriden tot de Tosa Inu, tot Bull Terriers en Duitse herders, Rottweilers, Rhodesian Ridgebacks, Boerboels ... Ik zou kunnen doorgaan.
De meeste van deze lijsten maken de fout grootte en kracht te verwarren met agressie. Toch staat de Schipperke (slechts 12 inch en ongeveer 15 pond) op de zwarte lijst van een verzekeringsmaatschappij en ik vond de Basenji (16 inch en ongeveer 24 pond) op een andere lijst. Hoewel grote, krachtige honden in staat zijn om een mens grotere verwondingen toe te brengen, is er absoluut geen rijm of reden om welk ras dan ook als inherent 'agressief' te vermelden.
Er kunnen zeker rassen zijn die sterker vertegenwoordigd zijn in statistieken over hondenbeten, verscheuren en dodelijke afloop. Hier zijn een aantal redenen voor. Sommige rassen worden als "gevaarlijk" vermeld als gevolg van slechts één veelbesproken evenement. Nadat in 2001 in San Francisco een vrouw werd gedood door twee Presa Canarios, verscheen het voorheen weinig bekende ras onmiddellijk op lijsten met "agressieve honden".
Sommige rassen zijn gewoon groot en eng. Andere rassen zijn in grotere aantallen aanwezig in de populatie die huisdieren heeft, en zijn dus waarschijnlijker vertegenwoordigd in algemene beetstatistieken. Dan is er nog de hele kwestie van rasidentificatie; tegenwoordig wordt alles met een grote kop in de bijtstatistieken waarschijnlijk geïdentificeerd als een pitbull-mix, zelfs als het een Boxer-mix of een ander groothoofdig ras is. En zelfs als het een Lab/pit-mix is, zal het waarschijnlijk nog steeds worden vermeld als een pit-mix in plaats van een Lab-mix.
Ten slotte kunnen bepaalde rassen en soorten honden aantrekkelijker zijn voor - en waarschijnlijker worden geadopteerd of gekocht door - mensen die zich aangetrokken voelen tot het idee van een agressieve hond en die daarom agressie uitlokken en versterken.
Natuurlijk, als een Rottweiler je bijt, is de kans groot dat je erger gewond raakt dan wanneer een Pommeren je bijt, en de grote hond zal als agressiever worden beschouwd omdat hij het potentieel heeft om meer schade aan te richten. Maar agressie gaat over gedrag, niet over grootte, potentieel of ras.
Houd er rekening mee dat gedrag altijd een combinatie is van genetica en omgeving. Een hond die een ras vertegenwoordigt dat is gefokt voor bewaking, geplaatst in een omgeving die agressief gedrag versterkt, zal inderdaad zeer agressief worden. Maar geplaatst in een omgeving die de gezelligheid versterkt, kan hij uiteindelijk goed gesocialiseerd en vriendelijk worden. En een hond die bewust voor gezelligheid is gefokt, kan in een omgeving worden geplaatst die agressief gedrag versterkt en zeer agressief wordt.
Waar het op neerkomt is:rassen zijn niet agressief of vriendelijk, individuele honden zijn dat wel.
Pat Miller, CBCC-KA, CPDT-KA, is de trainingsredacteur van WDJ en auteur van Pas op voor de hond:positieve oplossingen voor agressief gedrag bij honden.
